Στο γενέθλιο τόπο μου όπου θεριεύουν οι απουσίες αλλά το νήμα της μνήμης γιγαντώνεται…
Της Ειρήνης Βλαστάρη. Μας έχει συμβεί σε μια νοσταλγική επιθυμία να ανοίγουμε φωτογραφικά αρχεία
και να βυθιζόμαστε σε αποτυπώματα που πορευτήκαμε μαζί.
Η μνήμη δεν είναι απλή συντήρηση γεγονότων, εμπεριέχει εικόνες,
συναισθήματα, μυρωδιές, λέξεις , το απόσταγμα μιας ατμόσφαιρας που ανήκει στο
παρελθόν. Σε μια τέτοια συναισθηματική μυρωδιά, παρακολουθώντας τη γιορτή για
την επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821
σε κάποιο νηπιαγωγείο στα Πατήσια της
Αθήνας , για να χαρώ τη γλυκιά μου βαφτιστήρα , οι μνήμες με κυκλώνουν.
Και θυμάμαι στα Θερμιά το 1966, 25 Μαρτίου
να μας ξυπνάει η μάνα Μοσχούλα
πολύ πρωί , να μας φοράει τη στολή της Αμαλίας ,που έχει ράψει μόνη της , να
μαζευόμαστε έξω από το σχολείο της Χώρας όλοι οι μαθητές Ε΄και ΣΤ τάξης ,
κατόπιν εντολής του δασκάλου μας Αδάμ Αδαμόπουλου, και να κάνουμε παρέλαση
μόνοι μας . Τραγουδώντας
«Όλη δόξα, όλη χάρη, άγια μέρα ξημερώνει
και τη μνήμη σου το Εθνος χαιρετά γονατιστό.
Και τα στήθη σου όλο φλόγα με τον ήλιο σου πυρώνεις,
που χρυσός με περηφάνια περπατεί στον ουρανό»
γυρίζαμε όλα τα στενά στη τ Χώρα Κύθνου από το Πανωχώρι μέχρι το Κατωχώρι,
χωρίς δάσκαλο και γυμναστή…..
Στη συνέχεια στη Αγία Τριάδα για τη δοξολογία και μετά η κατάθεση στεφανιών ,
φτιαγμένα από δάφνες, στο «Ηρώων» .
Ακολουθεί η παρακολούθηση της καθιερωμένης σχολικής γιορτής, που ήταν ένα
από τα «κοσμικά γεγονότα» για την τοπική κοινωνία. Γινόταν πάντα στο πάνω το
σχολείο , όπως το λέγαμε, αυτό που τώρα ετοιμάζεται για αρχαιολογικό μουσείο.
Όλοι οι κάτοικοι της Χώρας , φορώντας τα καλά τους ρούχα , παρακολουθούσαν
«τα ποιήματα». Κι εμείς ως μαθητές καμαρώναμε, ντυμένοι με τις εθνικές μας
στολές, Αμαλίες τα κορίτσια, βρακάδες τα αγόρια. Δεν ήταν αγορασμένες, ούτε
νοικιασμένες αυτές οι στολές. Ηταν αυτές που υπήρχαν στα μπαούλα , οι γνήσιες,
που φορούσαν οι προγόνοι μας.
Λίγες ήταν ραμμένες από τις μανάδες μας.
Το εικαστικό σκηνικό ζωγραφισμένο σε χαρτί από το Νίκο Βογιατζή , παλιό μαθητή
του σχολείου μας, και το οποίο μετά τη γιορτή το μάζευε ο δάσκαλος με επιμέλεια,
για να το χρησιμοποιήσει σε επόμενη γιορτή. Ηταν μια γιορτή που ο στόχος για τη
γνωριμία και την εξοικείωση σε μια κατ΄ εξοχήν έκφραση του λαϊκού πολιτισμού, η
συνειδητοποίηση της σημασίας του πολιτισμικού , ιστορικού γίγνεσθαι , η προβολή
των ηθών και εθίμων σε συνδυασμό με την ανάπτυξη δεξιοτήτων και αξιοποίησης
των δημιουργικών ικανοτήτων των μαθητών , κυριαρχούσαν στην όλη διαδικασία.
Αυτό το ταξίδι των σχολικών χρόνων στα Θερμιά με τις ξεκάθαρες εικόνες και τα
συναισθήματα από τους δασκάλους μου, που με ενέπνευσαν , από διαδικασίες και
κανόνες που με εκπαίδευσαν , από αξίες και ιδανικά που καλλιεργήθηκαν , με
ακολούθησε και με στήριξε σε όλη μου την πορεία προσωπική και επαγγελματική
ως εκπαιδευτικού. 
Φωτογραφίες Αντώνη Κοκκιασμένου Προέδρου του Συνδέσμου Κυθνίων και της αρθρογράφου μας Ειρήνης Βλαστάρη.
