γράφει η Λαμπριάνα Κυριακού
Αν αγάπη, είναι οι περιστασιακές σχέσεις και οι «έρωτες» της μιας βραδιάς όπως σήμερα είθισται να λέμε, τότε ο Ανατόλ του Arthur Schnitzler, δεν ήταν απλά ένας Δον Ζουάν, αλλά ένας άνδρας με αδυναμίες που ερωτευόταν για μικρά χρονικά διαστήματα. Και επειδή για τον Άνατολ, ο έρωτας ήταν πάντοτε ένα επιπόλαιο ίσως και ναρκισσιστικό παιχνίδι η τελευταία και καθοριστική γι΄ αυτό πράξη του έργου, είναι και η σταύρωση του.
Η παράσταση «Ανατόλ ή η Μάχη των φύλων» είναι από τις παραστάσεις, που παίζονται τις δυο πρώτες μέρες της βδομάδας και δικαίως έχει κερδίσει την προσοχή και του θεατρόφιλου κοινού και των κριτικών γιατί είναι μια γλυκιά – μελαγχολική εύθυμη αλλά και συνάμα δραματική ιστορία, που έρχεται να θυμίσει 100 χρόνια μετά, ότι η ανισορροπία μεταξύ των δυο φύλων είναι μια εξέγερση που ξεσπά σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία της κοινωνίας της εποχής. Το έργο του Arthur Schnitzler που παίζεται στο Θέατρο Αλκμήνη από αρχές Οκτωβρίου, δείχνει την μάχη μεταξύ των δυο φύλων μέσα από εφτά πράξεις και έναν επίλογο, μέρος του οποίου παίζεται για πρώτη φορά στη χώρα μας. Εφτά διαφορετικές ερωτικές ιστορίες με πρωταγωνιστή, τον ανικανοποίητο Άνατολ.
Ο Άρτουρ Σνίτσλερ ήταν από τους συγγραφείς που λογοκρίθηκαν από την κοινή γνώμη της εποχής τους, λόγω του ότι τα έργα του διακρίνονταν για την έντονη σεξουαλικότητα τους. Ο αυστριακός συγγραφέας κέρδισε τον τίτλο του Psychologischer Tiefenforscher (“ψυχολογικός ερευνητής βάθους”) από τον Sigmund Freud, επειδή όπως έλεγε ο Πατέρας της ψυχανάλυσης , «ο Σνίτσλερ μέσα από τα έργα του, εξηγούσε όλα αυτά που προσπαθούσε επίμονα για χρόνια να εξηγήσει σε άλλους».
Ο Λευτέρης Βασιλάκης είναι ο ηθοποιός που ενσαρκώνει τον «Ανατόλ», τον επιπόλαιο, αναξιόπιστο ερωτιάρη νέο, που παίζει με τις γυναίκες χωρίς καμιά συναίσθηση. Ο Άνατολ, είναι ένας άνδρας που ζει στη Βιέννη του 19ου αιώνα που θα μπορούσε να ζήσει άνετα και στη δική μας εποχή, μιας και αυτός ο ανθεκτικός ανδρικός εγωισμός, μεταπηδά μέσα στους αιώνες, αναλλοίωτος. Ο Λευτέρης Βασιλάκης, δείχνει να γνωρίζει καλά την ψυχολογία του ήρωα που υποδύεται. Είναι από τους ηθοποιούς της γενιάς του που σε κάθε του δουλειά αφήνει την υπόσχεση ότι μπορεί και περισσότερα.
Η Τζούλη Σούμα, υποδύεται τις εφτά ερωμένες που περνάνε από τη ζωή του «Ανατόλ», οι οποίες στο τέλος αποχωρούν συντετριμμένες από το παιχνίδι του. Έμπειρη ηθοποιός, ελίσσεται μέσα από τη διαφορετικότητα της κάθε ηρωίδας που υποδύεται. Η κυρία Σούμα υποδύεται στην ουσία εφτά διαφορετικούς ρόλους, που το μόνο κοινό που έχουν είναι η γυναικεία φύση τους. Γυναίκα, αρτίστα – παντρεμένη – ελεύθερη – ονειροπόλα – δυναμική – δαιμόνια – άπιστη, μα πάντα γυναίκα.
Επαινετική είναι και η ερμηνεία του ηθοποιού Πέρη Μιχαηλίδη, που ενσαρκώνει τον ψυχίατρο φίλο του Ανατόλ, που στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος ο Σνίτσλερ. Είναι ο ρόλος που κρατάει τους «υπόγειους χάρτες του έργου», και πάντα βοηθά τους χαρακτήρες είτε να ξεφύγουν από τις παγίδες τους, είτε από την ασχήμια της αλήθειας που αγνοούν ή δεν γνωρίζουν. Είναι ένα άψογο, συγχρονισμένο ερμηνευτικό τρίδυμο που απολαμβάνεις να το βλέπεις στη σκηνή.
Μ΄αρέσει που ο Γιάννης Βούρος επέλεξε να σκηνοθετήσει ένα κλασσικό έργο, χωρίς πειραματισμούς και σκηνοθετικούς εντυπωσιασμούς. Επέλεξε ευέλικτα σκηνικά, ζωντανά, που δεν καθυστερούν την εξέλιξη της ιστορίας. Οι φωτισμοί του Γιωργου Φρεντζου, εμπλέκονται ενεργά μέσα στο έργο, αλλά και μεταξύ των προσώπων. Φωτίζουν τον ρομαντισμό και την ψυχοσύνθεση της εποχής.
Αυτή η τριαδική επικοινωνία που υπάρχει μεταξύ έργου, ηθοποιού και θεατή, οφείλεται επίσης στις μουσικές επιλογές του Γιώργου Τσιρίκου, στα κουστούμια του Δημήτρη Ντάσιου και στην κινησιολογική καθοδήγηση της Φρόσως Κορρού.
Ωστόσο, το «Ανατόλ ή η Μάχη των φύλων» θα παίζεται μέχρι τον Ιανουάριο στο θέατρο Αλκμήνη και είναι μια ΜΑΧΗ που βγάζει νικητή, ΜΟΝΟ το θεατή!!
