της Λαμπριάνας Κυριακού
Απεργίες – πορείες – χαφιέδες – διαδηλώσεις – κουκουλοφόροι – ξυλοδαρμοί – τρομοκρατικές οργανώσεις – τρομοκρατικά κτυπήματα. Ήθελα να’ ξερα σε πόσους από τους τρακόσους, πάει το πραγματικό μήνυμα των σημερινών καταστάσεων , στον εγκέφαλο τους. Ήθελα να’ ξερα αν όλα αυτά που γίνονται , είναι οι λύσεις των προβλημάτων που μαστίζουν εδώ και χρόνια την Ελλάδα.
Νιώθω σαν τη Διδώ Σωτηρίου που μέσα από το βιβλίο της «Η μικρασιατική καταστροφή και η στρατηγική του ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο» προσπαθούσε να αποδείξει τους πραγματικούς αίτιους της Μικρασιατικής καταστροφής , φανερώνοντας το πραγματικό πρόσωπο της Ελλάδας.
Μα όπως έγραφε και η πόρτα ενός χιτλερικού στρατοπέδου , λίγο μετά τον πόλεμο «Όποιος ξεχνάει το παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει» και αυτή είναι η Ελλάδα – πάντα βλέπει με κλειστά μάτια και ακούει με βουλωμένα αυτιά.
Μια Ελλάδα που έζησε τις πιο φρικτές στιγμές, από το 1922 με τη μικρασιάτικη καταστροφή , μέχρι τώρα το 2010 που βουλιάζει μέσα στην τρικυμία της κρίσης. Ανένδοτη να ψάξει να βρει τη ρίζα του κακού, μια Ελλάδα που ποτέ δεν αξιώθηκε να δει τις πραγματικές διαστάσεις και αιτίες αυτών των φρικιαστικών στιγμών. Έμεινε εκεί κολλημένη στο όνειρο της Μεγάλης ιδέας – της Ελλάδας των δυο Ηπείρων και των πέντε Θαλασσών. Αλλά και αυτή τερματίστηκε το τραγικό φθινόπωρο του 1922 στην Σμύρνη, που όπως γράφει και η Διδώ Σωτηρίου «στη Λωζάνη , για την Ελλάδα ήταν η τελευταία πράξη του Δράματος – για τις δυνάμεις της Ανταντ ήταν μια λύτρωση, γιατί εκεί τερματίστηκαν επί τέλους οι αντιζηλίες τους και βρέθηκε μια συμβατική λύση για το μοίρασμα των Πετρελαίων της Ανατολής»
Η ίδια ιστορία, όχι που επαναλαμβάνεται αλλά που συνεχίζεται.
Μια Ελλάδα που ακόμη και σήμερα, λυγίζει και τρομάζει για τα λάθη της, χωρίς να υπολογίσει – ή έστω να φοβηθεί τα σχέδια των εχθρών της. Έχει ξεχάσει το παρελθόν της, το οποίο επιστρέφει τώρα σαν παλιός συγγενείς, που κουβαλάει τραπεζικές αποδείξεις οι οποίες έμειναν απλήρωτες και ξεχασμένες σένα παλιό μπαούλο.
Όπως για παράδειγμα το 1919 «κρυφομιλήματα Αμερικής με Κεμάλ( Τουρκία ), για πετρέλαια αλλά και τον απόλυτο έλεγχο συγκεκριμένων περιοχών από την Αμερική”. Επίσης Διπλωμάτες να διαδίδουν ότι όλα όσα κέρδισε η Ελλάδα τα οφείλει από την συμμαχία της με την Ανταντ και πρέπει να είναι ευγνώμων σε αυτές τις χώρες. Ενώ έλληνες στρατηγοί που ζούσαν και βίωναν τις καταστάσεις της εποχής, προσπαθούσαν να στείλουν την πραγματική αλήθεια στην Ελλάδα . Φωνάζοντας ότι « οι Σύμμαχοι έβλεπαν πάντα την Ελλάδα ως αποικία μισθοφόρων που έπρεπε πάντα να δρα ανάλογα με τα δικά τους εθνικά και ατομικά συμφέροντα΄΄ με αποτέλεσμα να την ευνουχίσουν και να της στερήσουν την ικανότητα να αμυνθεί, όταν της επιτίθενται. Και πολλά άλλα στοιχεία – έγγραφα που παράλειψαν να ενσωματώσουν στα βιβλία της Ιστορίας, γιατί έτσι απαιτούσαν τα συμφέροντα των μεγάλων .
Και επιστρέφω στο σήμερα σε μια Ελλάδα που δεν έχει αλλάξει ρόλο από τότε, να μαστιγώνεται αλύπητα από τις νέες συμμαχίες της, να μην αντιδράει και να πιστεύει ότι μια Γαλλία – Γερμανία – Τουρκία – Αμερική, θέλουν να την απαλλάξουν και να την σώσουν από τα δεινά της κρίσης. Μια Ελλάδα 88 χρόνια μετά, να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου αφήνοντας την τύχη της στα χέρια των εχθρών της – χωρίς να καταλαβαίνει ‘οτι η μυρωδιά του πετρελαίου από τότε, δεν ξεθύμανε. Και ώσπου μυρίζει πετρέλαιο θα είμαστε η δήθεν αγαπημένη χώρα των «συμμάχων» μας, γιατί μόνο με την δόλια τους αγάπη, θα μπορέσουν να μας ρίξουν όχι στο βυθό , αλλά πέρα από το βυθό.
