Της Λαμπριάνας Κυριακού
Ένα Ηφαίστειο η Ελλάδα, κι όποιος γλιτώσει θα είναι από θαύμα. Έχει μαραγκιάσει η ψυχή μου. Βλέπω καθημερινά ένα έθνος να παραμιλά και να γυρίζει την πλάτη του στο μέλλον – ένα μέλλον που όπως λέει και το τραγούδι το φτιάχνετε όπως θέλετε και αφού η ιστορία σας ανήκει σαρώστε το λοιπόν, τι περιμένετε.
Και Μου έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι, μην μπορώντας να κατανοήσω πώς η χώρα του πολιτισμού και της Δημοκρατίας, η Ελλάδα, έχει εξαπολύσει τέρατα για να κατασπαράξουν ένα λαό που δεν έπαψε ποτέ να πολεμάει τον εχθρό — η χώρα που πέταξε 400 χρόνια τουρκοκρατίας στη θάλασσα – αυτή που κατάφερε να βγει από τα συντρίμμια δυο παγκοσμίων πολέμων — η Ελλάδα που έστησε ανάστημα μπροστά από το φασιστικό καθεστώς της Χούντας, με την πεποίθηση να δώσει νέα πνοή Ελευθερίας στους νέους Έλληνες.
Μα η Ιστορία μόνο στα ελληνικά μπορεί να ξαναγραφτεί.
Το καμπανάκι του οικονομικού πολέμου δεν μπορεί να χτυπήσει δυνατότερα. Τα κανόνια της κρίσης έχουν στρέψει τις βολές τους προς τους πολίτες και μέρα με τη μέρα βλέπω ένα έθνος να φοβάται μήπως και του πάρουν, ακόμη και τη σκιά του. Να βλέπει να εξατμίζονται τα όνειρα του, καταδικασμένο να ξεπληρώσει ακόμη και αυτά που είχε ξοδέψει σε προηγούμενες ζωές , αν αυτό είναι εφικτό.
Και γίνομαι μελοδραματική, ναι, γιατί φρικάρω ν’ ακούω τα παιδιά να παραδίδουν τα «όπλα» και να λένε ότι θα φύγουν από τη χώρα, γιατί δεν μπορούν να υλοποιήσουν τους στόχους τους – να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους. Και γίνομαι μελοδραματική γιατί λυπάμαι όταν βλέπω ανθρώπους στην τηλεόραση να πλαντάζουν στο κλάμα για το ξεπούλημα της ζωής τους – άνθρωποι που με τον ιδρώτα τους πότιζαν το δρόμο τους για να συνεχίσουν να ζουν με αξιοπρέπεια.
Η μοίρα σου Έλληνα, ανήκει στην εξουσία – αυτήν που με τόσο πάθος υποστήριζες. Ένα πάθος που σε τύφλωσε με το τεχνικό του φως – που σε ευνούχισε, κάνοντας σε αδύνατο να κατανοήσεις ότι πίσω από σένα, οι φίλοι σου, είναι αυτοί που «μοιράζουν τα χαρτιά» – πίσω από σένα κανονίζουν τις αυγές και τα φεγγάρια και σου αλλάζουν τον Βοριά και τον Νοτιά. Όπως θα έλεγε και ο ποιητής Μάνος Ελευθερίου. Μακάρι όλα αυτά να ήταν ένας εφιάλτης.
Τουλάχιστον ένα κακό όνειρο κρατάει μόνο ένα βράδυ. Και το σημαντικότερο; μπορεί να ξεχαστεί.
{youtube}v-FPPeo5Y9Y{/youtube}
