του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Εργάστηκα 27 χρόνια στην ΕΡΤ. Από το 1976 που πρωτομπήκα, νεαρούλης δημοσιογράφος, για να κάνω μια βάρδια επιμέλειας σύνταξης στο ραδιόφωνο των Βραχέων στις ξενόγλωσσες εκπομπές προς τις Βαλκανικές Χώρες, ως το 1992-’93, όταν αρχισυντάκτης των Δελτίων Ειδήσεων της τηλεόρασης, απολύθηκα με απόφαση του υπουργού Επικρατείας Ανδρέα Ανδριανόπουλου επειδή αρνήθηκα να εγκαταλείψω τη δουλειά μου στον Αθήνα 9.84.
Πέρασα τα καλύτερα επαγγελματικά μου χρόνια εκεί, έστω κι αν ουδέποτε μπόρεσα να πάρω “πολλά λεφτά”. Πάντα με μια υπέροχη παρέα εκπληκτικών συνεργατών, συνδέσαμε το όνομά μας με τη χρησιμοποίηση του “ωτο κιού”, με το πρώτο έγχρωμο Δελτίο Ειδήσεων, με τη δημιουργία του πρώτου αρχείου Αθλητικών Εκπομπών, τις μεταδόσεις από τον Πόλεμο στον Κόλπο, με τα “Κυριακάτικα”, με τις μεγάλες διεθνείς παραγωγές Αθλητικών Γεγονότων ( Πανευρωπαικοί Αγώνες Ανοιχτού και Κλειστού Στίβου, Χρυσός Μαραθώνιος, Μεσογειακοί Αγώνες και Πανευρωπαικό Κολύμβησης στην Αθήνα), μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω εκατοντάδες ζωντανές μεταδόσεις στίβου, ενόργανης γυμναστικής, Ολυμπιακών Αγώνων, προσπαθήσαμε να καθιερώσουμε τις μεταδόσεις Γκραν Πρι Φόρμουλα Ι , Ιππασίας, Χαντμπολ , Πόλο και Τένις και μάλλον τα καταφέραμε…Σχεδιάσαμε και μεταδώσαμε τους πρώτους Αγώνες Special Olympics, τον Πρώτο Τηλεμαραθώνιο της UNICEF, το “Τρέχω για την Αφρική” με “συμπαρουσιαστή” μου τον Αντώνη Σαμαράκη…όλα και πάντα στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο.
Όλα αυτά έγιναν επειδή δουλεύαμε ΟΛΟΙ σαν μια παρέα, σαν μια οικογένεια, με κοινούς στόχους και σκληρή δουλειά στην προετοιμασία, στο σχεδιασμό,στην παραγωγή, με σεβασμό στους διευθυντές μας και τους υφισταμένους μας.
Ταξίδευα αγόγγυστα, συνεχώς, σε όλο τον κόσμο. Έβλεπα, άκουγα,σημείωνα,μελετούσα, επέστρεφα και εφάρμοζα αυτά που μάθαινα προσθέτοντας πάντα τη δική μιας, Ελληνική πινελιά.
Για εκατοντάδες ανθρώπους, η ΕΡΤ είχε γίνει σπίτι μας. Την υπερασπιζόμαστε ακόμα και όταν αντιμετωπίζαμε προβλήματα, δυσκολίες, κομματικές πιέσεις, διωγμούς, ανάποδους “τοποθετημένους” ανθρώπους, στραβά μυαλά, παροπλισμούς, στενοκεφαλιές.Τα ξεπερνούσαμε όλα με τη δουλειά μας, με την επιθυμία μας να “πάει μπροστά το μαγαζί”.
Εδώ και ΠΟΛΛΑ χρόνια, η ΕΡΤ δεν είναι πλέον ΕΡΤ. Από το 1996-΄97 και μετά, αποφάσισαν να την κάνουν “ανταγωνιστική” προς την Ιδιωτική Τηλεόραση. Οι έννοιες της “προσφοράς”, της “πρωτοτυπίας”, της “οικογένειας”, του “Δημόσιου χαρακτήρα”, της “αναζήτησης”, της “συμμετοχικής διαδικασίας”, του “Εμείς και όχι Εγώ” υπερίσχυσαν. Η μέθοδος της “Εξωτερικής Παραγωγής”- που πάντα υπήρχε αλλά υπό αυστηρό έλεγχο και σε μικρό ποσοστό του προγράμματος απέκτησε κυρίαρχο χαρακτήρα για …ευνόητους λόγους. Έφτασαν στο σημείο να φέρουν Σουηδό ( ελληνικής καταγωγής εν πάση περιπτώσει) σκηνοθέτη και ξένους τεχνικούς για να μεταδώσουν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου τη στιγμή που η ΕΡΤ είχε τους καλύτερους στον κόσμο. Ξεπουλήθηκαν όλα. Και η ΕΡΤ πέθανε.
Σήμερα, μετά τα καταστροφικά χρόνια από το 2001 ως το 2007, ο κύριος Μόσιαλος και οι συν αυτώ, αποφάσισαν να υπογράψουν το Πιστοποιητικό Θανάτου. Και να κάνουν και την κηδεία.
Δεν θα παραστώ.
Θα συγκινούμαι μόνος στο σπίτι βάζοντας στο βίντεο παλιές κασέτες και πιο καινούργια dvd για να θυμάμαι πώς φτιάχτηκε η τηλεόραση στην Ελλάδα, πώς έφτασε στο σημείο να παίρνουν οι ξένοι ιδέες και παραγωγές και να τις αντιγράφουν και πώς εξαφανίστηκε από προσώπου γης με τις “χαριτωμενιές” και τις “Μεγάλες Εξωτερικές Παραγωγές” της τελευταίας δεκαετίας.
Ας είναι ελαφρό το χώμα που τη σκεπάζει. Κι ας μάς βλέπουν κι ας χαμογελάνε πικρά από “εκεί πάνω” οι μεγάλοι μας νεκροί: Ο Φρέντυ Γερμανός, ο Κωνσταντίνος Χόνδρος, ο Ίων Νταιφάς, ο Νίκος Πανάγου, ο Νίκος Αλευράς, ο Ηλίας Μασούρας, η Ελίνα Τανιμανίδη, ο Τάκης Πούλος, ο Μιχάλης Μούζας, ο Κώστας Βούλγαρης και τόσοι άλλοι…και τόσες άλλες.
