Της Δήμητρας Γκουντούνα
Υπάρχει η Τηλεόραση κι ο κόσμος της .Αυτός ο κόσμος που χορεύει η τραγουδά σαν να μας κατουρά .Που συμπεριφέρεται και συνομιλεί σαν να μας φτύνει από κρύσταλλο η γυαλί. Που τρέχει ,ανασαίνει και αντιδρά, σαν ζώο που κατρακυλά, που μόλις το έσκασε από το τσίρκο και μας περιγελά. Σκεφτείτε τώρα ‘αν όλα αυτά μαζί και μερικές εφημερίδες ,τα ερπετά, τα όργανα τα μουσικά, οι άγνωστοι ,οι τηλεφωνητές οι βομβιστές, οι διαφημίσεις και οι τηλεοπτικοί παρουσιαστές αποφασίζανε σιωπή. της δράσης τους ανακοπή .Η πάλι αποφασίζαμε εμείς οι ίδιοι ,την τιμωρία τους και την οριστική τους εξαφάνιση κι αποπομπή. Ε όχι τόση ευτυχία δεν είναι πιστευτή. Ούτε στο Όνειρο ούτε στη ζωή.
Οι απεργίες θα υπάρχουν εσαεί. Και θα στοχεύουν εναντίον μας χωρίς αιτήματα συνδικαλιστικά, χωρίς ανάγκες διεκδικήσεων, μόνο και μόνο, για να διαλύουν τον ρυθμό της Γης ,για να φωτίζουν με φωτιές αναρχικές τους δρόμους των σπιτιών μας, την αγωνία των γονιών μας και τα δωμάτια των παιδιών μας. Οι στάσεις εργασίας θα εξακολουθούν ,ετσι για να υπογραμμίζουν οι νονοί την περιφρόνησή τους σε κάθε τάξη κι ομορφιά. Και οι ανατάσεις θα είναι μόνο των χειρών και των δακτύλων, έναντι αυτών που συνεχίζουν να ονειρεύονται τις έννοιες αδικία, διεκδικήσεις, απεργία, σαν έννοιες ανεξέλεγκτες και ιερές Σαν έννοιες που απαιτούνε συμπαράσταση και προστασία. Ως τη στιγμή που μια φωνή εκ βαθέων, η θεική εξ Ουρανών, μας πει εμπιστευτικά. Χάσαμε. Χάσαμε οριστικά.
Μάνος Χατζιδάκις Δεκεμβριος του 1978 ,από τα σχόλια του Τρίτου.
