τoυ Κυρ. Κουρουτσαβούρη
Είναι η αυτοκτονία μια ηρωϊκή πράξη ή, είναι μια αίσθηση ήττας απέναντι σε μια πραγματικότητα η οποία δείχνει να μην αλλάζει; Είναι μια παραδοχή ότι αυτά που ζούμε είναι θλιβερά και αυτά που έρχονται θα γίνουν ακόμα περισσότερο;
Ένας 77χρονος άνθρωπος αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του στην κεντρικότερη πλατεία της Ελλάδος. Εκεί, όπου περνάει τόσος κόσμος κάθε μέρα. Πήγε αποφασισμένος να το πράξει. Ούτε το σκέφτηκε, ούτε δίστασε. Και αυτός ο άνθρωπος πέρασε κατοχή, χούντα. Τότε, όμως, δε λύγισε. Ίσως γιατί τότε η ελπίδα να παρέμενε μέσα του πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Να γίνει καλύτερος, δικαιότερος…
Λίγο πιο πέρα αυτοί που φέρουν μεγάλο μέρος ευθύνη για αυτήν την κατάσταση (δεν είναι οι μόνοι φυσικά, γιατί κάποιος τους ψήφισε και δυστυχώς ενδέχεται να τους ψηφίσει ξανά) συνεχίζουν να πηγαίνουν στη βουλή αμέριμνοι. Αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει γύρω τους, αδιαφορώντας για το αν ένας άλλος συμπολίτης του 77χρονου κάνει το ίδιο σ’ ένα διαφορετικό σημείο της χώρας.
Αυτοί θα γυρίσουν σήμερα το βράδυ σπίτι τους, θα φάνε με την ησυχία τους, θα ακούσουν τις κατευθυνόμενες ειδήσεις των καναλιών, θα προετοιμάσουν έναν ακόμα ανούσιο, ξύλινο λόγο στη βουλή για την επόμενη μέρα και θα κοιμηθούν ήσυχοι με την όποια συνείδηση έχουν….Η σκέψη της αυτοκτονίας ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό τους. Μα γιατί άλλωστε; Και πώς θα βγάλουν και άλλα λεφτά και άλλα λεφτά και άλλα λεφτά…
