Της Αλεξάνδρας Κόνιακ
Deja Vu 2
Πρόλογος:
Ίσως το ιδανικό γι’ αυτήν τη φωτογραφία, να ήταν η μελωδία ενός βαλς, το βαλς των χαμένων ονείρων για παράδειγμα.
Παρ’όλα αυτά, επέλεξα ένα τραγούδι που με πλημμυρίζει με ποικίλα συναισθήματα… και το σημαντικότερο… μου αφήνει μια γλύκα και μια πινελιά αισιοδοξίας… Dropeners – 182.
{youtube}qcjqj0ZyJmU{/youtube}
Σχόλια/ Παρατηρήσεις:
Είμαι σχεδόν σίγουρη πως για τους περισσότερους η φωτογραφία αυτή περιγράφει κάποιο είδος θλίψης και απομόνωσης.
Έχει καλλιεργηθεί μέσα μας η ιδέα πως η μοναξιά αποτελεί μια αρνητική κατάσταση
κι ένα εκνευριστικά θλιβερό συναίσθημα, το οποίο συνοδεύεται μονάχα από πίκρα,
ψυχική κούραση και γιατί όχι δάκρια και πόνο.
Η αλήθεια είναι πως πολλοί άνθρωποι τρέμουν να μείνουν, έστω και για λίγο, μόνοι με τον εαυτό τους.
Προτιμούν να ντύνουν με το ο,τιδήποτε τη σιωπή τους και να μην την απολαμβάνουν,
χάνοντας έστι την ευκαιρία να συνδεθούν με τον εσωτερικό τους κόσμο.
[…..]
Η ανάποδη πλευρά της, μάλλον φαντάζει γκρίζα και λυπητερή.
Μια γυναίκα παρατημένη απ’το χρόνο, άσχημα γηρασμένη, απεριποίητη
και πάνω απ΄όλα, δυστυχισμένη, μόνη κι αποξενωμένη.
Η στάση όμως, δε δηλώνει μια αλητεία;
Διακρίνω και μια τσαχπινιά στο πράσινο κοκκαλάκι..
Και το μυστικό;
Λίγο αργότερα τη συνάντησα, όμορφη και χαριτωμένη,
να πίνει νερό απ’τη βρυσούλα, με ροζ γκλίτερ στα σουφρωμένα απ’τον καιρό χείλη της.
Και το τσαντάκι;… Θήκη φωτογραφικής μηχανής.
Ρούφηξα πολύ θετική ενέργεια…
Δημιουργική μοναξιά λοιπόν. Όχι;
Ζάππειο/ Νοέμβριος 2011
Αλεξάνδρα Κόνιακ, 11/1/2012
