Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Είναι φορές που τα λόγια περισσεύουν. Χάνουν το νόημα οι λέξεις. Μιλάνε οι εικόνες, για όσους έχουν την τύχη να ζήσουν αυτές τις μοναδικές στιγμές.
Ώρα δύο το πρωί μέσα στην απόλυτη ηρεμία της πευκοδάσους όπου βρίσκομαι. Σηκώνοντας το κεφάλι από την οθόνη του laptop, το ολόγιομο φεγγάρι σε κάνει να θέλεις ν’ απλώσεις το χέρι και να το πιάσεις, αναρωτώμενος γιατί «βαράς» πλήκτρα και δεν ρουφάς μόνο τη μαγεία. Ματιά δεξιά και ο υπέροχος κόλπος του Πορτοχελίου με τα λαμπιόνια του να λούζουν το σκούρο της θάλασσας.
Χωρίς σκέψη κλείνω όλα τα φώτα. Τώρα η εσωτερική γαλήνη βασιλεύει της ειδησεογραφικής αναρχίας και η αναζήτηση θέματος μοιάζει με τελειωμένη ιστορία.
Δωρεάν διακοπές στον Κορυδαλλό για όσους χρωστούν πάνω από 5.000 ευρώ ληξιπρόθεσμες οφειλές στο δημόσιο από την 1η Αυγούστου κι από την άλλη διαβάζω για το ληστή στη Ρόδο, ο οποίος φώναξε στον ταμεία της τράπεζας «δώστε μου χρήματα για να ταΐσω τα παιδιά μου».
Ανταριάζω και τρομάζω πιο πολύ κι από τούτη την εκκωφαντική σιωπή της νύχτας, που ο κλέφτης πρέπει να φυλακίσει τις ψυχές μας, γι αυτά που δεν αγγίξαμε, αλλά πρέπει να φορτωθούμε σαν αμαρτία, ξεπληρώνοντας κάθε της σταγόνα.
Και μετά αυτό το αναπάντητο ερώτημα, που πάντα θα πλανιέται στα φυλλοκάρδια μας, για να μας θυμίζει το λάθος που αποδεχτήκαμε κι ας μη μετείχαμε ποτέ στη συνομωσία.
Σηκώνω το κεφάλι και το φεγγάρι έχει κρυφτεί πίσω από ένα πεύκο γέρικο, με τη δική του γερά ριζωμένη ιστορία. Η νύχτα για μένα τέλειωσε κι ευτυχώς δεξιά υπάρχει ακόμα το κάδρο του κόλπου κι αυτή η ψευδαίσθηση της αρμύρας…
Υ.Γ: Στη μνήμη των αδικοχαμένων ηρώων της ναυτικής βάσης «Ευάγγελος Φλωράκης» στην Κύπρο.
