του Διονύση Μεσσάρη
Αγαπημένη μου Λωξάντρα,
Χρησιμοποιώ αυτή την γλυκιά μέθοδο για να επικοινωνήσω μαζί σου, κυρίως από νοσταλγία προς την ποιότητα του παλαιού τύπου επικοινωνίας μας.
Έχουμε μπει βέβαια σε άλλη φάση εσύ και ο πολύβουος, εργώδης και λαμπερός κόσμος σου, εγώ και ο ασφυκτικός μικρόκοσμος μου. Ένα κελί με μια μικρή χαραμάδα στην πόρτα από όπου εισέρχεται το μελαγχολικό πολικό φως. Ένα βόρειο σέλλας. Πλησιάζω στο άνοιγμα και βλέπω την ίδια πάντα εικόνα. Τόσο απόμακρη αλλά και τόσο ελπιδοφόρα. Ένα πορτραίτο στον τοίχο. Η εικόνα μίας Βαλκυρίας. Όμορφη σαν τον ήλιο. Πλεγμένο φωτοστέφανο τα μαλλιά της. Χαμόγελο της Gioconda. Τρυφερά μάτια μίας σβησμένης από τον χρόνο μητρικής φιγούρας. Φουσκομάγουλη Ηώς. Γαλάζιο απέραντο του ποθοπλάνταχτου πελάγους. Η θεϊκή γλυκιά φιγούρα γίνεται φιλική με παρακολουθεί, πως κατάλαβε το ιερόσυλο βλέμμα μου μέσα από ένα τόσο στενό άνοιγμα? Ζωντανεύει. Μου γνέφει;
Κρίμα τέρμα το διάλειμμα, τα φώτα σβήνουν. Μένω στο κρύο σκοτάδι. Αύριο. Αύριο την ίδια ώρα πιστός στο ραντεβού. Η ίδια διαδικασία.Ίσως αύριο να περάσει το αέρινο χέρι από την χαραμάδα να χαϊδέψει το φλογισμένο από την σκέψη και την λαχτάρα μέτωπο μου. Ίσως και το κρύο, μικρό, απρόσωπο κελί γίνει παλάτι, ναός του έρωτα, κήπος της Εδέμ με τρέχοντα νερά και λίμνη της λησμοσύνης, πανσέδες και ρόδα ανθισμένα, ένας μικρόκοσμος και μία φυσαλίδα προστασίας. Ανάμεσα σε όλα αυτά εγώ και η οπτασία πιασμένοι χέρι – χέρι περπατάμε στην άκρη της όχθης. Ανέμελη πλατσουρίζει τα τρυφερά τορνευτά της πόδια περπατώντας μπροστά μου, πάνω στο αφρόκυμα. Γέλια ξέγνοιαστα δεν γνωρίζει από καταχνιά, κακουχία, λύπη, κατατρεγμό, πείνα, καταπίεση. Έχει την δύναμη να τα διώχνει όλα μακριά. Και εγώ τρέχω από πίσω κρατώντας της το χέρι, ευτυχισμένος, γελώντας της “όλα πάνε καλά”, ασθμαίνοντας, ασθενικός, ανήμπορος, ένα θλιβερό ζόμπι. Χάνω κομμάτια μου στο δρόμο, σε κάθε πέτρα, σε κάθε κτύπημα, σε κάθε δυνατό φύσημα του αέρα και του κύματος.
Και αν γυρίσει και με δει? Η έκφραση της. Η ανείπωτη φρίκη, η αποστροφή, ο φόβος της γήινης εφήμερης ύπαρξης. Η ζωή των θνητών είναι θλιβερή. Τα ξωτικά την αποφεύγουν. Δεν την χρειάζονται. Δεν συγχρωτίζονται αυτά τα πικρά απομεινάρια μιας ατελούς μίζερης ζωής. Τέλος πάντων, μπορεί να είναι και αποκυήματα της πυρετικής μου φαντασίας. Ίσως αύριο όλα πάνε καλά. Το ρολόι του τοίχου χάνει λεπτά. Ίσως αύριο, ο χρόνος με συμπονέσει μα δεν ζητώ τίποτε σπουδαίο. Λίγα δευτερόλεπτα πάρα πάνω με την θεϊκή οπτασία. Ίσως βγει κάτι καλό. Αν είμαι καλός και υπομονετικός ίσως κάνει το κλειδί και γυρίσει. Ίσως βγω από την φυλακή.
Παράξενο σήμερα το στρώμα είναι αφάνταστα σκληρό. Το κρύο με διαπερνάει πολύ. Το σκοτάδι με πλακώνει αφάνταστα. Αλίμονο, ένα φιλί, ένα χάδι, ένα χαμόγελο, λίγο αέρα, μία ανάσα, ένα κάτι ότι να’ ναι. Ένα τίποτε….
