του Διονύση Μεσσάρη
Είμαι ένας βαθειά σκεπτόμενος αρθρογράφος και σας παρακαλώ μην γελάτε, σοβαρά μιλάω. Σήμερα ειδικά νοιώθω ότι το μυαλό μου πάει να σπάσει από την εσωτερική ένταση.Είναι άδικη αυτή η φύση του ανθρώπου, πρέπει να πιέσουμε τους ανά τις ΗΠΑ Frankensteins τα νέα βιονικά μυαλά να έχουν και εργονομικούς ρυθμιστές ταχυτήτων εξωτερικά
τοποθετημένους, καλαίσθητους και εύκολα προσβάσιμους. Το ξέρω ότι αυτό θα προκαλέσει μεγάλη χαρά στους πολιτικούς, στους διαφημιστές και τους καναλάρχες που θα μπορούν να μας χειρίζονται ευκολότερα. Από την άλλη πλευρά βέβαια, θα προκαλέσει και κάποια μικρή δυσχέρεια στους πιλοποιούς, στους μπαρμπέρηδες και στους hairstylists, αλλά ειδικά στους τελευταίους έχω εμπιστοσύνη, κάτι θα σκεφτούν. Συγγνώμη αλλά πρέπει να είμαι και εγώ στο τρέχον πνεύμα της εξοικονόμησης ενέργειας (άλλη πατέντα αυτή, θα σας εξηγήσω άλλη φορά). Ξέρετε πόσο κοστίζει η γλυκόζη; το καύσιμο του μυαλού; Αν αφαιρέσεις την εφορία, την περαίωση, το επίδομα αλληλεγγύης, τα ανά τετραγωνικό μέτρο ποικίλα και ακατάσχετα φορολογήματα (βοήθα με φτωχούλη μου να μην σου μοιάσω), τα έξοδα στέγασης – ένδυσης – ίασης – μόρφωσης, αυτό που μένει είναι δύο πιστωτικές κάρτες, μπορεί και τρεις, για φαγητό. Άντε, δουλεύει έτσι το ίδιο μυαλό χειμώνα – καλοκαίρι; και με το άγχος να ανεβάζει την πίεση του λαδιού στο κόκκινο; Να γιατί ρετάρουμε και πέφτουμε ο ένας μετά τον άλλο σαν τις μύγες. Πάλι ξέφυγα, συγχωρέστε με.
Την προσοχή μου τράβηξε ένας χαμηλόφωνος ανδρικός θρήνος. Α! μα είμαι ανάγωγος δεν σας είπα που με έφεραν τα βήματα μου σήμερα. Λοιπόν ευρίσκομαι σε ένα νεκροταφείο, δεν σας λέω ποιο,
πάντως όχι το καλό, αυτό των επωνύμων και πλουσίων και δημοσία δαπάνη κηδευμένων τε (μην τρομάζετε ένας απλός συμπλεκτικός σύνδεσμος είναι). Είναι λυπηρό αλλά οι ταξικές διακρίσεις σε
ακολουθούν και στον τάφο. Δεν θυμάμαι να έγραψε κάτι για αυτό ο Κάρολος ο Μαρξ. Ας είναι, ο θρήνος συνεχιζόταν. Σου προκαλεί μεγάλη θλίψη η εξωτερίκευση του ανδρικού πόνου, επειδή είναι
σπάνιο γεγονός και δύσκολα εμφανιζόμενο και κάθε φορά που εκδηλώνεται προδίδει πολύ μεγάλο πόνο. Αυτό εν μέρει εξηγεί τη μεγάλη διαφορά στα ποσοστά επιτυχίας των αυτοκτονιών μεταξύ
ανδρών και γυναικών. Κουράγιο καλέ μου φίλε, έχασες την αγαπημένη σου, έμεινες μόνος να αντιμετωπίσεις τεράστια ερωτηματικά σε παιδικά ματάκια και δεν έχεις ιδέα τι ακόμη σε περιμένει.
Προχωράω ένα «οικοδομικό τετράγωνο» ακόμη και γίνομαι δέκτης ενός γοερού γυναικείου κλάματος. Αυτή την φορά η χήρα, μου προκάλεσε αντίθετα συναισθήματα, ίσως τελικά να είχε δίκιο μία φίλη
μου που με απεκάλεσε (ευτυχώς χαριτολογώντας) φαλλοκρατικό γουρούνι. Αλλά δεν φταίω εγώ, φταίνε τα πολλά ανέκδοτα για τις χήρες. Βλέπετε οι κακομοίρες είναι ευάλωτες και εκτεθειμένες στην
ανδρική επιθετικότητα. Α! εδώ είμαστε ανάμεσα σε δικούς μου ανθρώπους ή ότι έμεινε τέλος πάντων από αυτούς.
Έχω μπροστά μου μια «παροικία» που ανάγεται σε τρεις αιώνες Ελληνικής ιστορίας. Χωρίς πλάκα οι μνήμες τους που πέρασαν σε μένα με την προφορική παράδοση εκτείνονται πρακτικά από την
μάχη του Λάλα μέχρι την απαρχή της τωρινής οικονομικής κρίσης. Γεγονότα που σημάδευσαν και θα αναφέρονται στα μελλοντικά βιβλία της ιστορίας, αν βέβαια δεν σκαρφιστεί καμία νέα εξυπνάδα το
τότε παιδαγωγικό ινστιτούτο. Αυτό το εργολαβιλίκι και αυτή η εμπλοκή των εκδοτικών οίκων στην «επίσημη», προσέξτε επίσημη όχι επιστημονική, διδασκόμενη ιστορία του Ελληνικού κράτους δεν την
κατάλαβα ποτέ. Τέλος πάντων. Επικρατεί μία σχετική ηρεμία. Ακούω το θρόισμα των φύλλων, έναν μακρινό απόηχο χειρονακτικών εργασιών, τους ήχους της πόλης σαν ένα λευκό ήχο υποβάθρου και
αφήνω την γοργόφτερη σκέψη να πετάξει.
Ας ξεκινήσουμε από τους πολύ παλιούς. Τόσοι αγώνες συνένωσης και απελευθερωτικοί, με και για, την μητέρα Ελλάδα, αίμα και θυσίες, για να διώξουμε από τα χωριά μας ότι ήταν ξένο,
αλλόγλωσσο, αλλόθρησκο και άξιο εκδίκησης έγιναν από τους προπαππούδες μας για να καταλήξουν μετά να τρώγονται μεταξύ τους για το αν θα πρέπει να ακολουθήσουν αγγλόφιλη, ρωσόφιλη ή
γαλλόφιλη πολιτική. Τόσες φασαρίες και δολοφονίες για ενσωμάτωση των μηνυμάτων από τα νεογενή δημοκρατικά κινήματα για να καταλήξουμε μετά σε εισαγόμενα μοναρχικά σχήματα διακυβέρνησης
(καημένε Ρήγα). Τώρα η σειρά του παππούλη που υπεραγαπούσα, παλιός Γαριβαλδινός εθελοντής, μάχες, κακουχίες, για να πολλαπλασιαστεί η ελληνική επικράτεια και φτάσαμε τελικά να
υιοθετήσουμε μέχρι σήμερα το άτιμο και προδοτικό δόγμα «μην ενοχλήσετε την Τουρκία μην και μας φάει λάχανο». Ε και; Αυτά να τα πούμε στους αγωνιστές του ΄21 και στους άλλους εθνομάρτυρες,
αν έχουμε κότσια βέβαια και δεν φοβόμαστε μην χάσουμε την φραπεδιά. Αποτέλεσμα; Σήμερα ο Τουρκικός στόλος αλωνίζει και εμείς κρυβόμαστε στα φουστάνια των Εβραίων αφού πρώτα αυτοί
μπαμπέσικα μας έφεραν τον Γολιάθ στο ταψί (δεν ξέρω αν το πιστεύεται αυτό το τελευταίο, αλλά πρέπει να ομολογήσετε ότι έχει πλάκα). Περίμενε γιαγιά, μη βιάζεσαι θα έρθει και η σειρά σου!
Η ρομαντική, όμορφη και ανέμελη εποχή του μεσοπολέμου! Υποτίθεται ότι ανά μία γενεά χωρίς πόλεμο ξεχνιούνται τα δεινά του πολέμου. Οι ίδιοι Έλληνες που προσέρχονταν με άφατη χαρά και
ενθουσιασμό να καταταγούν στον πόλεμο του ΄40 και στην επιστράτευση για το Κυπριακό, με ότι κακουχίες και κινδύνους θα συνεπαγόταν αυτό, δεν έχουν την ηρωικότητα να δεχθούν μείωση του
βιοτικού τους επιπέδου. Ει! Εσείς υπόλοιποι μην αναδεύεστε στον τάφο γιατί μου προκαλείτε ανατριχίλα. Συνεχίζω ακάθεκτος. Μιλάω για την πλειοψηφία, που το πρωί έβριζαν τους πολιτικούς στις
ουρές του ΙΚΑ, στα ταμεία και στις στάσεις των λεωφορείων και το σούρουπο τους έβλεπες στριμωγμένους στα πολιτικά γραφεία γλύφοντας για να τους διορίσουν τον κανακάρη τους στο Ταχυδρομικό
Ταμιευτήριο (τρόπος του λέγειν δεν αναφέρομαι σε εσένα Κώστα). Μα και εκείνοι οι καφοδίαιτοι της Βουκουρεστίου; Αντί να ανοίγουν οίκους καλλονής, χρηματιστηριακούς, και μόδας, αλυσίδες
φαγητού, ΠΑΕ, κολλέγια για αποτυχημένους βορειοπροαστείτες και οτιδήποτε προάγει τον καταναλωτισμό, θα μπορούσαν να κάνουν ότι οι ηρωικοί πατεράδες τους: εξαγωγές, βαπόρια, τουρισμό,
ορυχεία, εργοστάσια κοκ. Λοιπόν ακούστε με και δεν θα χάσετε. Πρέπει να καταργηθεί η προσωπική ψηφοφορία στις βουλευτικές εκλογές, πολλά χρήματα για το τίποτε. Στα κόμματα οι ψήφοι θα
πρέπει να πηγαίνουν με βάση την φορολογική δήλωση του καθενός. Έτσι, σαν τελευταίο παράπονο, μην πουλάτε τους αγαπημένους σας για οικονομικούς λόγους είναι τραγικά ανήθικο και βάναυσο.
Το σκοτάδι άρχισε να πυκνώνει. Ένα κρύο αεράκι κουνά τις κορυφές των κυπαρισσιών. Οι σκιές απλώνονται απειλητικές. Θες να έλεγε την αλήθεια η φίλη του δικού μας Λόρδου Βύρωνα η Mary
Shelley για τον Frankenstein; Καλύτερα να του δίνω. Λοιπόν αυτά είχα να σας πω αγαπημένοι μου συγγενείς. Εις τ΄ άλλα με υγεία. Τα λέμε του χρόνου. Σας θυμάμαι. Φιλάκια. Στην πύλη του
νεκροταφείου ένοιωσα εκφορτισμένος σαν τους καγκουραίους των γηπέδων μετά το εβδομαδιαίο τους ευαγές άθλημα. Ξαναήρθα σε επαφή με τα φώτα της πόλης. Είδα και ένα επεισόδιο. Δυο
γρονθοκοπούνταν μεταξύ τους για μία θέση παρκαρίσματος που τελικά την έπιασε ένα τρίτος και έπινε μπύρα στην υγειά τους. Τελικά, για να παραφράσω την γνωστή φράση του Goscinny από τον
Αστερίξ «Είναι τρελοί αυτοί οι Έλληνες».
