μιλάει στο Λάμπρο Αραπάκο
Η ζωή του όλη παραδομένη στο πάθος του, στη μουσική του, στην Τέχνη του. Όπως παραδέχεται και ίδιος, παραμερίζει τη δημοσιογραφία για την μεγάλη του αγάπη τη μουσική, μιας και δεν την ανακάλυψε, αλλά γεννήθηκε με αυτήν.
Ένας από τους λίγους, μην πω ο μοναδικός μουσικός, που διαβάζει τη Ρετρό μουσική και στην συνέχεια την κάνει παράσταση.
Ο Δαυίδ Ναχμίας μιλάει στον Λάμπρο Αραπάκο, για τα πρώτα του μουσικά ερεθίσματα , τη ρετρό μουσική και τα χρόνια που έρχονται δημιουργώντας γι αυτήν.
Τι είναι που σε τράβηξε στο ρετρό τραγούδι; Πρώτα ερεθίσματα;
Δεν υπάρχει τίποτα που να ξεκινάει απ’ το απόλυτο μηδέν, τριγύριζαν διάφορα ακούσματα στη μνήμη μου.
Αυτό όμως πιστεύω πως συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους… κανείς δεν μπορεί να μάθει κάτι αν δεν το γνώριζε από πριν έστω και με λάθος τρόπο. Το ζήτημα είναι σε κάποια στροφή του δρόμου να αποφασίσεις να πάρεις εκείνο το μονοπάτι ή το άλλο. Το αναγνώρισα όταν πέρασε από μπροστά μου ενώ την ίδια στιγμή διαπίστωνα πως αυτό το υπέροχο Ελληνικό κομμάτι τέχνης απουσιάζει τόσο ηχηρά απ’ την καθημερινότητα. Στην ουσία, μια και κανείς δεν περπατούσε σ’ αυτό το δρόμο, αιστάνθηκα ένα είδος ευθύνης. Σιγά σιγά, μου έδωσε τόσα πολλά και η επιλογή μου δικαιώθηκε περίτρανα.
Πόσα χρόνια το μελετάς και με ποιο τρόπο; Υπάρχει κάποιο τραγούδι της εποχής εκείνης που σ’ έχει στιγματίσει;
Ξεκίνησα αρχικά να μελετάω τις απώτερες συνθήκες που γέννησαν αυτά τα τραγούδια. Ξέρεις, τίποτα εκείνη την εποχή δεν είναι αποκομμένο απ’ την ζωή… όλα είναι βιωματικά. Αν λοιπόν δεν ξεκινήσεις απ’ τα ριζώματα, κινδυνεύεις να το μεταφέρεις βάναυσα στην δική μας εποχή και ν’ αρχίσει να μοιάζει σαν διασκευή συμφωνίας του Μπετόβεν για κρουστά και κιθαρίτσα. Σε αυτή την περίπτωση λάμπει για λίγο και μετά εξανεμίζεται όπως κάθε νέα δημιουργία που πρωτοεμφανίζεται στο στενούτσικο σήμερα. Αυτό όμως δεν ήταν το ζητούμενο. Η ουσιαστική κατάδυσή μου στην λεπτομέρεια της ενορχήστρωσης του είδους αυτού, ξεκίνησε το 2001 όταν συνοπτικά… το ερωτεύτηκα.
Ποιο ρετρό τραγούδι όταν το ακούς σε συγκινεί περισσότερο;
Το τελευταίο τραγούδι που έγραψε ο Αττίκ λίγο πριν αυτοκτονήσει τον Αύγουστο του 1944. Είναι η σπουδαιότερη σύνθεσή του και ίσως το σημαντικότερο τραγούδι του απώτερου Ελληνικού ρεπερτορίου. Το ρεφρέν λέει: “Χωρίς εσένα το μυαλό μου αργεί / Άλλους κόσμους η ψυχή μου τραγικά νοσταλγεί / Σαν υπνοβάτης μόλις βγούνε τ’ αστέρια / Όλο απλώνω τα χέρια προς άλλη γη /Χωρίς εσένα με βαραίνει η ζωή / Όσο και να την υμνούνε τα πουλιά το πρωί / Κι όταν βραδιάζει, το φριχτό μου μαράζι /
Χρωματίζει μ’ ασχημιά ως κι’ αυτά τα γιασεμιά / Στην ερημιά.
Τι συναισθήματα και τι μνήμες κουβαλάει ελληνικό τραγούδι του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα;
Όπως σου είπα και πριν, όλα τα καλλιτεχνικά “προϊόντα” που μας άφησε εκείνο το πρώτο κομμάτι του αιώνα, είναι βιωματικά. Πελώριες πιέσεις και αντιξοότητες που αναζητούσαν απεγνωσμένα τα γιατρικά τους. Η αληθινή πείνα, οι εξανδραποδισμοί, τα βάσανα και οι θρησκοκεντρικές στεγανώσεις του σεξουαλικού ενστίκτου, η πρωτόγονη ιατρική τεχνολογία, πέντε πόλεμοι, δώδεκα στρατιωτικά κινήματα, δύο δικτατορίες, μια κατοχή και δύο εμφύλιοι, σίγουρα αποτελούν μεγάλη πηγή έμπνευσης για οποιονδήποτε καλλιτέχνη ψάχνει θεματολογία. Κανείς τους δεν έπληξε πάντως.
Οι ψυχικοί υδρατμοί, δραπέτευσαν και διοχετεύτηκαν σε υπέροχους πίνακες ζωγραφικής, σε λογοτεχνία, σε κινηματογράφο, σε ποίηση μοναδική και οπωσδήποτε στο τραγούδι που διαθέτει και την πιο άμεση δυνατότητα διείσδυσης. Μέσα εκεί βρίσκονται κρυμμένα όλα τα συναισθήματα που ξεχείλισαν απ’ τις καρδιές ενός πιο αθώου κόσμου.
Λείπει σήμερα ο ρομαντισμός και ευαισθησία της εποχής εκείνης;
Δεν λείπει, απλά κρύβεται. Είμαστε όλοι τα απόπαιδα των πολέμων που δεν ζήσαμε… οι νευρώσεις όμως μεταφέρονται ανταβιστικά και έτσι, απλά δεν ξέρουμε τι μας χτύπησε. Όπως πέρασαν τα χρόνια και την πρωτοκαθεδρία την πήρε στα χέρια του ο καθοδικός εμποράκος που όλα με το ταληράκι τα μετράει, οι άνθρωποι έφτασαν να ξέρουν την τιμή από τα πάντα και την αξία από τίποτα. Ξέρουν πόσο κάνει, αλλά όχι τι αξίζει το κάθε τι. Όμως είμαστε άνθρωποι και έτσι, όταν οι συνθήκες του να παραμένουμε ίδιες γίνουν αφόρητες, πάντοτε ψάχνουμε να βρούμε τη λύση στην ομορφιά. Υπάρχει πολύ έτοιμη ανεξερεύνητη ομορφιά σε εκείνη την εποχή και είμαι σίγουρος πως στην ώρα της θ’ ανακαλυφθεί.
Τι σχέση έχει νεολαία σήμερα με τα τραγούδια αυτά; Ενδιαφέρεται; Τα αναζητάει;
Η νεολαία του σήμερα, ανυποψίαστη απ’ την προπαγάνδα της κιτς δεκαετίας του ’80 που αποπειράθηκε να βγάλει το ελαφρό τραγούδι απ’ τη μέση μια και δεν μπορούσε να βγάλει λεφτά απ’ αυτό κι απ’ την πολύπλοκη σύνθεσή του, σιγά σιγά ανακαλύπτει και πλησιάζει όλο και πιο πολύ. Ένα 20% παιδιών κάθε ηλικίας θα βρίσκονται σε κάθε παράσταση και αυτό είναι το πιο καλό κοινό. Ένα χρήσιμο κομμάτι για την πολιτιστική μας συνέχεια.
Ποια είναι τα θέματα των τραγουδιών αυτών;
Η θεματολογία ξέρεις, είναι πάντοτε ίδια. Η ποιότητα της έκφρασης αλλάζει. Κακή θεματολογία δεν υπάρχει… ο τρόπος της ανάπτυξης είναι ακριβός ή φθηνός. Μπορείς να πεις “γλυκά μου μάτια αγαπημένα, ίσως μια μέρα σας ξαναϊδώ” ή “αφού μου πήρες τον αέρα έτσι απότομα, θέλω σκότωμα”. Κατά τα άλλα, το πρώτο θέμα που πάντοτε δεσπόζει είναι ο έρωτας σε όλες τις μορφές και τα προβλήματά του, η αναλγησία της γυναίκας που δύσκολα παραδίνεται στον άντρα που τόσο την ποθεί… όλα υπάρχουν. Όλα εκτός απ’ την πολιτική που δεν κατάφερε λόγω συνθηκών να περάσει.
{youtube}GtufZcYfZyQ{/youtube}
Υπάρχει κάποια γειτονία στην Αθήνα που σε ταξιδεύει στα τραγούδια αυτά;
Η Πλάκα είναι η πιο κοντινή περιοχή σε αυτή την ατμόσφαιρα, μια και δεν την παρέσυρε το ρεύμα της αντιπαροχής.
Τι έχουν να πουν τα τραγούδια αυτά σήμερα; Πώς τα «φρεσκάρεις»;
Οι ενορχηστρώσεις μου είναι πάντα ολοκαίνουργιες, χωρίς όμως να παραβιάζουν την γραμμή του πρωτοτύπου. Αυτό που βασικά τα ανανεώνει, είναι πως οι ηχογραφήσεις γίνονται με τις άριστες συνθήκες που μου παρέχει το σύγχρονο στούντιο με τα μηχανήματά του και επίσης πως τραγουδιούνται από υπέροχες φωνές του τώρα, όπως η Χρυσούλα Στεφανάκη, ο Θάνος Πολύδωρας, ο Μπάμπης Βελισσάριος, η Σία Κοσκινά και η Μαρία Κανελοπούλου
{youtube}R4RxRelewqw{/youtube}
Πώς σου φαίνεται η ελληνική μουσική σήμερα;
Εξαιρετικά προσεγμένη τεχνολογικά, αλλά σε αδικαιολόγητο βαθμό επαναλαμβανόμενη. Όταν η τέχνη έχει ως κεντρικό κίνητρό της το κέρδος, στειρώνεται σταδιακά και καταπέφτει σε τέλμα.
Η πρώτη επαφή με το πιάνο;
5 χρονών. Με γνώριζε εκείνο πριν το μάθω εγώ.
-Είναι αλήθεια ότι εγκατέλειψες τη δημοσιογραφία για τη μουσική; Πώς πήρες αυτή την απόφαση;
Η δημοσιογραφία όπως και κάθε τι που εμφανίστηκε στη ζωή μου, έγινε προέκταση του εαυτού μου. Τη σεβάστηκα και αυτή μου επέτρεψε να πάω παρακάτω. Να επιστρέψω δηλαδή εκεί που ακούμπησα απ’ την αρχή την καρδιά μου. Στην μουσική.
{youtube}YiEU5Gn_VjA{/youtube}
Πρόσφατα στο profile σου στο facebook, ανέβασες τους παρακάτω στίχους του Αττίκ και τα like πήραν φωτιά. Πόσο επίκαιροι είναι αυτό οι στίχοι; Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν; Αποζητούν με πάθος και βία το χρήμα;
…που τρέχει με βία το πλήθος αυτό
σα να ‘χει σαράντα βαθμούς πυρετό
απάνω και κάτω κινείται αενάως σαν κύμα
και λες πως ειν’ όλοι τους φρενοβλαβείς
ποια είν’ η αιτία της βίας αυτής ; …το χρήμα
Οι στίχοι αυτοί ήταν και θα παραμένουν επίκαιροι όσο οι άνθρωποι ατενίζουν τα χρήματα ως αυτοσκοπό και όχι ως μέσον. Αυτό το τραγούδι είναι ένα μανιφέστο που παρουσιάζει το χρήμα στην πραγματική του υπόσταση και στην σχέση του με τον άνθρωπο. Εμένα όμως σύμβολο για τη δική μου ζωή αποτέλεσε η τελευταία στροφή που λέει… “μου λένε πως γράφω καλή μουσική / μα μόνο για δόξα κι όχι εμπορική / και πως θα πεθάνω στην ψάθα κι αυτό θα ‘ναι κρίμα / μα τι να τα κάνω εγώ τα λεφτά / η αγάπη η δική σας αντικαθιστά / το χρήμα.
Διαβάστε Σχετικά Άρθρα
