Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Στο ποδόσφαιρο οι μεγάλοι παίκτες είναι για τα δύσκολα. Εκεί που η μπάλα καίει και το τέρμα μοιάζει με σπιρτόκουτο. Εκεί, ξεχωρίζουν οι ηγέτες από τις απλές… οδοντόκρεμες.
Το είχα γράψει και παλαιότερα, ότι ο Παπανδρέου ο Γ’ το μόνο που θα κατάφερνε με την τοποθέτηση του «Μπένι» ως αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού των Οικονομικών, θα ήταν να πετάξει εκτός παιχνιδιού τον μεγαλύτερό του εσωκομματικό αντίπαλο. Δηλαδή, μόνο για την πάρτη του δούλεψε.
Το κακό δεν είναι ότι και οι δύο αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, αλλά ότι δεν έχουν το σθένος να τιμήσουν τα παντελόνια που φοράνε. Γιατί εκτός του ότι κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, νομίζουν ότι με τον εκβιασμό και το φόβο θα συνεχίσουμε να υποτασσόμαστε στην ανικανότητά τους.
Η δραματική δήλωση του Βενιζέλου στον πρόεδρο της Δημοκρατίας «παλεύουμε για να μη γίνουμε η νέα Αργεντινή», για εμένα είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η απόλυτη ξεφτίλα ανίκανων ανθρώπων, οι οποίοι καταφεύγουν στο «μη χείρον βέλτιστον», ώστε να τους τιμήσουμε και σαν εθνικούς ήρωες που μας ξεπούλησαν τόσο στεγνά.
Ευτυχώς, το ψέμα έχει κοντά ποδάρια που έλεγε και η μάνα μου και πριν στεγνώσει το σάλιο του «Μπένι» ήρθε η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ να τον εκθέσει ανεπανόρθωτα, τονίζοντας ότι «η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή και δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκριση, αφού αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι κατάλληλη χρηματοδότηση, για να καταστεί βιώσιμο το χρέος της».
Δηλαδή, ακόμα και τα κοράκια που τρέφονται με τις σάρκες μας αναγνωρίζουν το αυτονόητο ή αν θέλετε το καλύτερο δυνατό για τα χρήματά τους, αλλά δεν μπορούν να δουν αυτοί που μας κυβερνούν.
Η αλήθεια είναι πως το ψευτοδίλημμα «ή περνάνε τα μέτρα ή χρεοκοπούμε» μέχρι στιγμής είχε μεγάλο σουξέ, τόσο στους κυβερνητικούς βουλευτές, όσο και στον λαό.
Πλέον, είναι μία ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι, όχι μόνο επειδή τείνει να γίνει σαν τη ιστορία του λύκου με τα πρόβατα, αλλά επειδή ο λαός δεν αντέχει – σηκώνει άλλα μέτρα. Νέα μέτρα που καθίστανται αναγκαία, επειδή ετούτοι δεν τήρησαν όσα θα έπρεπε να είχαν κάνει την προηγούμενη ημέρα.
Παρότι λοιπόν το τάνγκο είναι ένας παθιασμένος ερωτικός χορός που ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, καλά θα κάνει να κατανοήσει ο κύριος Αντιπρόεδρος, ότι ο τσάμικος έχει την αθάνατή μας λεβεντιά!
