Του Κώστα Παπαθεοδώρου
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντας το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο το Όχι -το σωστό – εις όλην τη ζωή του.
Τι συναρπαστική προσομοίωση, τι εκπληκτική ομοιότητα με το «εδώ και τώρα». Έλα λοιπόν Γιώργο. Τώρα είναι η στιγμή! Η εποχή του «ΟΧΙ». Οκτώβρης: προθάλαμος του χειμώνα, απαρχή αντίστασης. Έχει κόστος αυτή η επιλογή. Τρομακτικό. Αίμα και δάκρυ. ..
Αλλά -όπως όλα δείχνουν και το ίδιο θαρρώ και εγώ- είναι μονόδρομος. Χωρίς γυρισμό. Πίσω μας, τα περάσματα έκλεισαν. Τα γεφύρια γκρεμίστηκαν.
Οι μεγάλοι μας φίλοι έχουν αποθρασυνθεί. Προκλητικοί, ιταμοί, προσβλητικοί…
Έπαψε η Ελλάδα να συγκινεί και οι Έλληνες να αρέσουν.
Μια στο καρφί (για τα μάτια του κόσμου) και μια στο πέταλο ( για το χρώμα του χρήματος). Παρά τα όσα δημοσίως λέγονται και γράφονται ίσως και να μας προπέμπουν στην έξοδο. Να μας δείχνουν το δρόμο της εθνικής μας… μοναξιάς.
Γνωρίζουν η και διαπιστώνουν μαζί μας, ότι η εμμονή τους στη συνταγή των πρόσθετων φόρων, των περικοπών σε συντάξεις, στη μείωση του εισοδήματος των μισθωτών βυθίζει τη χώρα στην ύφεση – τους πολίτες στην εξαθλίωση. Είναι μια πολιτική που και το έλλειμμα δεν μειώνει και το χρέος διογκώνει.
Οικονομολόγοι είναι όλοι τους. Ακόμα και αν δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν σωστά- όσο αφασικοί και αν είναι- μπορούν να αντιληφθούν τι γίνεται γύρω τους. Να ακούσουν τη βουή τους πλήθους, να διαβάσουν τα σφιγμένα χείλη του λαού, να αισθανθούν τις ριπές της καταιγίδας.
Οι πολίτες ακόμα υπομένουν. Περίπου το 40% πληρώνει τους έκτακτους φόρους. Όμως το ελατήριο πιέζεται. Η αντοχή δοκιμάζεται.
Και η ανοχή έχει τα όρια της. Μόνο που αυτά, συνήθως, γίνονται γνωστά όταν είναι ήδη πολύ αργά. Και όταν η φωτιά της κοινωνικής έκρηξης απλωθεί θα λιώσει τα μέταλλα των μικροαστικών μας αλυσίδων. Και ουδείς γνωρίζει τι θα συμβεί και μέχρι που θα φτάσει μια τέτοια αντίδραση. Ήδη για αρκετούς- των οποίων ο αριθμός καθημερινά μεγαλώνει- η κάλυψη των βασικών αναγκών είναι δυσβάσταχτο βάρος. Η άγρια λιτότητα διαλύει την κοινωνία, καταλύει τα όρια, παραλύει τους ηθικούς φραγμούς.
Και στη σημερινή συγκυρία ο κίνδυνος της οικονομικής κατάρρευσης είναι ένα κομμάτι της γενικότερης κρίσης. Η ανομία μα κυρίως η βία σε όλες τις εκδοχές της, εγκληματική, τυφλή, εκδικητική, απρόκλητη μα και κοινωνικό- πολιτική εδραιώθηκαν ως αναπόσπαστο συστατικό της κοινωνίας μας. Η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να τα αντιμετωπίσει. Η αξιωματική αντιπολίτευση αποφεύγει να τα καταδικάσει κλείνοντας ενίοτε το μάτι σε εξεγερμένες ομάδες εκτιμώντας ότι τέτοια φαινόμενα φθείρουν την κυβέρνηση. Η Αριστερά τα καλύπτει και τα ενθαρρύνει. Μέχρι και για «συμβόλαιο» οικονομικής καταστροφής της Ελλάδας κατηγορούν τον Πρωθυπουργό.
Είναι προφανές ότι οι πολιτικοί έχουν την ευθύνη για την κατάσταση αλλά και γενικότερα για το διαµορφωµένο θεσµικό πλαίσιο, Ταυτόχρονα όμως είναι εγκλωβισμένοι σε αυτό, µε αποτέλεσµα να αυτοδιασύρονται σε περιόδους έξαρσης µιας κοινής γνώµης η οποία θέλει ανθρωποθυσίες και όχι θεσµούς. Και οι ίδιοι άλλωστε οι πολιτικοί «αίµα θέλουν». Αίµα των κοµµατικών και εσωκοµµατικών αντιπάλων τους.
Αδιόρθωτοι
Ο κόσμος μας άλλαξε. Και δυστυχώς δεν έχει γίνει αντιληπτό. Τίποτε δεν είναι όπως παλιά. Μόνο το πολιτικό μας σύστημα επιμένει να δίνει μάχες οπισθοφυλακής. Πολιτικοί απατεώνες, καιροσκόποι, πτωματοφάγοι, φελλοί από επιλογή επιχειρούν να μείνουν στον αφρό. Δεν βλέπουν την καταιγίδα, δεν νοιώθουν τις δονήσεις των κεραυνών, δεν αισθάνονται τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας. Μήτε και ακούν τη βουή του πλήθους.
Όπως θάλεγε και ο Γιώργος: « λαός έρχεται από παντού, από την Θράκη και την Μακεδονία, από την άκρη του Αιγαίου μέχρι τα Επτάνησα, από τις βουνοκορφές της Ηπείρου μέχρι τις πανέμορφες ακρογιαλιές της Πελοποννήσου και της ηρωικής Κρήτης. Έρχονται με πλοία, με αεροπλάνα, με κάθε τρόπο, πεζοί, ακόμα και σε αναπηρικά καροτσάκια. Ηλικιωμένοι, σαν τις αιωνόβιες ελιές, και νέοι σαν την αυγή».
Και όλοι αυτοί έρχονται απαιτώντας λύση. Ή και για να επιβάλλουν λύση. Γνωρίζουν το απλό. Το απλούστερο. Ότι η χώρα βουλιάζει επειδή εφάρμοσε μια πολιτική που όχι μόνο πόνεσε, αλλά και απέτυχε. Ότι της επιβλήθηκε μια δογματική συνταγή αποπληθωρισμού που οδήγησε την οικονομία σε διάλυση, την κοινωνία σε εξέγερση, τους πολίτες σε έκρηξη. Μια πολιτική που υποστηρίχτηκε ως αναπόφευκτη και επιβλήθηκε ως αναγκαία και για την οποία κανείς πλέον δεν έχει την παραμικρή αυταπάτη.
Την ίδια στιγμή τα διεθνή δίκτυα και οι εφημερίδες προβάλλουν τις δραματικές εικόνες που «παράγει» σήμερα η Ελλάδα: τάφροι σε αυτοκινητόδρομους, ΜΑΤ εναντίον δημοσιογράφων, φωτιές και οδοφράγματα, απεργίες και καταλήψεις. Φαινόμενα που αποδομούν το κράτος και τη δημοκρατία μας και εικόνες που υπονομεύουν την όποια προοπτική της χώρας…
Πέρυσι τέτοια εποχή επιστρατεύοντας -κατά τα δημοσιογραφικά ειωθότα- τα καιρικά λογοπαίγνια, μιλούσαμε για τον επερχόμενο σκληρό χειμώνα του 2010.
Τώρα λίγοι- ελάχιστοι είναι αυτοί που ελπίζουν σε κάτι ορατό και συγκεκριμένο και όχι στο μεταφυσικό και το απρόοπτο.
Στο τέλος του 2011 η Ελλάδα είναι η χώρα της κατάθλιψης και των απελπισμένων.
Αν ήμουν πρωθυπουργός
Σκουπίδια χαρακτήρισαν οι συνεργάτες του πρωθυπουργού τις φήμες αλλά και τα δημοσιεύματα μεγάλων δημοσιογραφικών οργανισμών ότι ο Γιώργος Παπανδρέου κουράστηκε, απογοητεύτηκε, ηττήθηκε και πλέον αναζητά τρόπο να παραδώσει την εξουσία. Να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια, όπως ο «τέως» που χάθηκε στο ηλιοβασίλεμα πιασμένος χεράκι-χεράκι με την καλή του…
Αν ήμουν πρωθυπουργός, κατά την προσφιλή όλων μας έκφραση, αφού ενημέρωνα το λαό θα ζητούσα τη συμφωνία και τη συνοδεία των πολιτικών αρχηγών ώστε όλοι μαζί ή έστω οι περισσότεροι να μεταβούμε στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής όπου με αποφασιστικότητα, πειστικότητα και καθαρή πρόταση θα ζητούσα την «εδώ και τώρα» εφαρμογή μιας βιώσιμης λύσης για την Ελλάδα. Και θα τόνιζα ότι σε αντίθετη περίπτωση η Ελλάδα θα ακολουθήσει τη δική της πορεία. ..
Οι οικονομολόγοι λένε ότι είναι καταστροφικό το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη. Ίσως, Αλλά πάλι μήπως δεν είναι ανέφικτο και αιματηρό αυτό που συμβαίνει τώρα; Μήπως τελικά αναγκαστούμε να φύγουμε σε κάποιο διάστημα έχοντας στο μεταξύ ξεπουλήσει τον εθνικό μας πλούτο και ενεχυριάσει την εθνική μας κυριαρχία;
Μήπως τώρα είναι η ώρα του πιστολιού στο τραπέζι; Ούτως ή άλλως, ρώσικη ρουλέτα είναι το παιχνίδι. Μάχη με αληθινές σφαίρες. Και πόλεμος… νεύρων.
Καταιγισμός πληροφοριών, απειλών, φημών, ύβρεων…
Ξύρισμα, κούρεμα, δόση, αποπομπή, χρεοκοπία…
Αλλά και διαρκής υπόμνηση ότι όλοι μας- και μόνο εμείς- είμαστε ένοχοι για την κατάσταση. Αλλεπάλληλες κατηγορίες για ανεπάρκεια, ανικανότητα, τεμπελιά που τελικά εντείνουν την κατάθλιψη, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης. Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει αντίσταση. Κι η εξέγερση είναι η μαμή της ιστορίας
Με τον τρόπο αυτό και μέσα από την κρίση μπορεί και πρέπει να αναδυθεί ένα ανανεωµένο πολιτικό σύστηµα µε βαθιές αλλαγές νοοτροπίας και πρακτικών, που θα εκφράσει την ανατροπή και την ασυνέχεια δημιουργώντας συνθήκες, όρους και κανόνες κοινωνικής ευημερίας και οικονομικής ανάπτυξης.
