Του Νίκου Στέφου
Η σύγκρουση κορυφής που ζούμε τις τελευταίες ώρες έρχεται να συμπληρώσει τις συγκρούσεις διαδηλωτών, κουκουλοφόρων και ΜΑΤ στους δρόμους όχι μόνο της Αθήνας αλλά και ολόκληρης της χώρας. Η Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα είναι πια σε εμπόλεμη κατάσταση και δυστυχώς με αποκλειστική της ευθύνη η κυβέρνηση Παπανδρέου αντί κοιτάξει πώς θα αντιμετωπίσει τις ιταμές απαιτήσεις και προκλήσεις των δήθεν εταίρων μας αλληλοσπαράσσεται και διαλύει μαζί της τη χώρα…
Και λέω με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης Παπανδρέου γιατί εδώ και μήνες έπαιξε ένα άθλιο επικοινωνιακό παιχνίδι κοινωνικού αυτοματισμού βάζοντας τη μια κοινωνική ομάδα να επιτίθεται στην άλλη και όλοι μαζί να αλληλοτρώγονται προς δόξα της χειρότερης κυβέρνησης από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που καταφέρνει έτσι να περνά με δυσκολία μεν αλλά με επιτυχία τα αντιλαϊκά της μέτρα…
Αυτό το επικίνδυνο επικοινωνιακό τερτίπι πήγε ο ΓΑΠ να παίξει και με τον Αντώνη Σαμαρά. «Έλα εδώ μαζί μου, να πάμε στις Βρυξέλλες για να διαπραγματευτούμε μαζί…» Ωραία λόγια, συγκινητικά που θα ταίριαζαν σε μια άλλη εποχή και αν δεν είχαν προηγηθεί όλες οι αυταρχικές αποφάσεις της παραπαίουσας κυβέρνησης που παίρνονται εν κρυπτώ και αιφνιδιάζουν ουκ ολίγες φορές και τις πολιτικές δυνάμεις και τον ελληνικό λαό.
Μόνο που η χώρα μας την ώρα που ετοιμάζεται να δεχτεί τα νέα «στρατεύματα κατοχής» (που δεν θα φέρουν τη στρατιωτική στολή αλλά το πανάκριβο κοστούμι των τεχνοκρατών των Βρυξελλών και της Σχολής του Σικάγου) δεν έχει ανάγκη από ένα Βασιλάκη Καϊλα αλλά από μια στιβαρή, εθνική, πατριωτική και ανυποχώρητη για τα δίκαιά μας ηγεσία. Ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου έντρομος μπροστά στη λαϊκή οργή που ξεχείλισε τους δρόμους της Ελλάδας επιχείρησε σπασμωδικά να βάλει στο τσεπάκι του και τον Σαμαρά.
Μόνο που αυτός δεν τσίμπησε. Και δεν τσίμπησε γιατί κατάλαβε ότι ο πρωθυπουργός του ΔΝΤ, της χρεωκοπίας και των δεινών των Ελλήνων παρά τη στήριξη από τους διεθνείς του πάτρωνες, έχει περάσει από καιρό πια τις κόκκινες γραμμές για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της εθνικής μας κυριαρχίας.
Κι είναι ύποπτη για να μην πω χυδαία, η προσπάθεια της εγχώριας διαπλοκής να βάλει απ΄τα κανάλια των 8 και κυρίως των 9 στο ίδιο τσουβάλι τους δυο αρχηγούς γιατί τάχα δεν μπορούν να συνεννοηθούν μπροστά στο χείλος της καταστροφής. Η Νέα Δημοκρατία και ο σημερινός της αρχηγός έχουν αποδείξει μέχρι παρεξηγήσεως την πρόθεσή τους για συναίνεση. Απόδειξη; Η πιο απλή. Η ψήφιση από το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης του 48% των νομοσχεδίων που έφερε στη Βουλή η ετοιμόρροπη κυβέρνηση όταν το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση είχε ψηφίσει μόνο 7 νομοσχέδια της κυβέρνησης Καραμανλή!!! Όντως λοιπόν ο Σαμαράς τους πρόσφερε μια συναίνεση μέχρι παρεξηγήσεως…
Αλλά επιτέλους, συναίνεση δεν σημαίνει παράδοση άνευ όρων σε ειλημμένες αποφάσεις! Σε αποφάσεις που αγνοεί ο Σαμαράς και τις γνωρίζουν μόνο ο ΓΑΠ, ο λαλίστατος αντιπρόεδρός του και 2-3 γραφειοκράτες του ΔΝΤ και της Ε.Ε.
Συναίνεση δεν σημαίνει να παρακαλάς τον άλλον να συμπορευτεί μαζί σου και ενώ προσέρχεται στο ραντεβού που εσύ του ζήτησες, να τον βρίζεις από το βήμα της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ και από κοντά και ο λαλίστατος αντιπρόεδρός σου…
Συναίνεση σε ποιά εθνική γραμμή; Ο ΓΑΠ παρουσίασε κατά τη χθεσινή του συνάντηση του με τον Σαμαρά μια κάποια «εθνική γραμμή», που να θέλει να την υπερασπιστούνε μαζί;
Κι εδώ- είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει – ο Σαμαράς έχει δίκιο όταν λέει ότι δεν γίνεται ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να δεσμεύσει όλη τη χώρα σε κάτι που δε ξέρει!
Συναίνεση δεν σημαίνει να καθιστά ο πρωθυπουργός συνυπεύθυνο τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σε αποφάσεις που δεν θα πάρει η Ελλάδα αλλά οι ξένοι και μόνο οι ξένοι όταν ο ΓΑΠ δεν μπορεί να πετύχει την συναίνεση όχι μόνο των υπουργών του αλλά παρακαλάει σαν επαίτης και την ψήφο των βουλευτών του που του φωνάζουν να πάμε είτε σε εκλογές είτε σε κάποια συγκυβέρνηση!
Ο Αντώνης Σαμαράς, εδώ που φτάσαμε δεν είχε άλλη επιλογή. Πρώτα-πρώτα κατάλαβε την προσπάθεια του ΓΑΠ να γίνει μαριονέτα του και δεν έκρυψε την οργή του. Ούτε στο τετ α τετ του με τον παλιό του συμφοιτητή ούτε και δημόσια. Κι αμέσως έσπευσε να πει ένα μεγάλο ΟΧΙ στα αντεθνικά σχέδια που εξυφαίνονται αν όχι με συνευθύνη, τουλάχιστον με την ανοχή ή την αδυναμία της καταρρέουσας κυβέρνησης. Ένα ΟΧΙ που μπορεί να οργίζει την εγχώρια διαπλοκή που περιμένει σαν κοράκι να αρπάξει ότι μπορεί απ΄το κουφάρι της πατρίδας μας έναντι πινακίου φακής αλλά που σίγουρα πιστώνεται στη συνείδηση του οργισμένου λαού μας…
Ένα ΟΧΙ που ακυρώνει την κυβερνητική προσπάθεια να πείσει ότι «όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι» ή ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική λύση» Λύση υπάρχει βασισμένη στην ανάπτυξη, στην κινητοποίηση όλων των υγιών δυνάμεων του Ελληνισμού, στην αξιοποίηση του εισπρακτικού μηχανισμού για την πάταξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, λύση που θα δίνει τέλος στο πνίξιμο των πιο αδύναμων στρωμάτων του λαού μας και στον επιθανάτιο ρόγχο της μεσαίας τάξης.
Ο Σαμαράς πρέπει να πείσει τον κόσμο ότι αυτά που λέει τα εννοεί. Και κυρίως ότι θα τα εφαρμόσει όταν θα γίνει πρωθυπουργός. Κι απ΄ό,τι φαίνεται θα γίνει πολύ σύντομα…
