Σημαδεμένα χαρτιά, ιστορικές γελοιογραφίες και σουρεαλιστικές εγκαταστάσεις από 120 καλλιτέχνες σε κτίρια με ιδιαίτερους συμβολισμούς.
Ιστορικές γελοιογραφίες από το πολιτικοσατιρικό περιοδικό “Νέος Αριστοφάνης” για τα πρώτα δάνεια της χώρας μετά τη συγκρότησή της ως κράτους, για την απαξίωση της πολιτικής και την αφερεγγυότητα των πολιτικών, έρχονται από το μακρινό παρελθόν για να συγκριθούν (επιτυχώς) με το σήμερα και να συνομιλήσουν με σύγχρονα έργα τέχνης, δουλεμένα μέσα σε επίκαιρους προβληματισμούς. Οπως το δίπτυχο του Καναδού καλλιτέχνη Τζάνις Κέρμπελ “Σημαδεμένα χαρτιά”, φτιαγμένο με τραπουλόχαρτα.
Η συνύπαρξη και η συνομιλία αρχειακού υλικού, από την Παλαιά Βουλή έως το Μουσείο της Ολυμπιακής Αεροπορίας, με τη σύγχρονη τέχνη, σε κτίρια με ισχυρούς συμβολισμούς, αποτελούν το στίγμα της 3ης Μπιενάλε της Αθήνας, από την Κυριακή 23 Οκτωβρίου έως τις 11 Δεκεμβρίου. Τα κτίρια δεν επελέγησαν τυχαία, με κυρίαρχο τη Διπλάρειο Σχολή, ένα εμβληματικό τεράστιο κτίριο στην απροσπέλαστη σήμερα πλατεία Θεάτρου, που λειτούργησε από τις αρχές του 20ού αιώνα ως σχολή για τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας, εκπαιδεύοντας πάνω από 65.000 τεχνίτες όλων των ειδικοτήτων. Εκεί φιλοξενήθηκε για κάποια χρόνια και η Πολεοδομία – η γραφειοκρατία απασχολεί ως έννοια τα έργα στον τελευταίο όροφο. Μικρότερα σε έκταση, αλλά με ακατάβλητους συμβολισμούς, είναι και τα κτίρια στο Πάρκο Ελευθερίας, Μουσείο Ελευθερίου Βενιζέλου, Μουσείο Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Αντίστασης (πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ), Κέντρο Τεχνών.
Τριλογία
“Μονόδρομος” είναι το θέμα της 3ης Μπιενάλε. “Γιατί είναι μια λέξη που ακούμε καθημερινά. Η κατάσταση την οποία βιώνουμε παρουσιάζεται ως νομοτέλεια” μας λέει η Ξένια Καλπακτσόγλου, η οποία συνεπιμελείται την Μπιενάλε μαζί με τον Poka Yio, τον Αυγουστίνο Ζενάκο και για φέτος τον Γάλλο θεωρητικό Νικολά Μπουριό. “Μονόδρομος για μας δεν είναι αδιέξοδο, είναι ο μόνος τρόπος για να σχολιάσει η τέχνη όλα όσα γίνονται”. Με τον “Μονόδρομο” ολοκληρώνεται μια τριλογία διοργανώσεων. Η πρώτη Μπιενάλε, “Destroy Athens”, που πραγματευόταν το προσωπικό αδιέξοδο, ήταν μια άσχημη προφητεία για την εξέλιξη των γεγονότων. Η 2η, “Heaven”, αναστοχάστηκε το θέμα του επέκεινα. Η 3η καταπιάνεται με το συλλογικό αδιέξοδο, γιατί το ατομικό έχει πάψει.
