της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου
Έντεκα χρόνια μετά την τελευταία συνέντευξη που παραχώρησε ο τηλεοπτικός Γιάγκος Δράκος, όπως τον θυμούνται οι μεταγενέστεροι, σε μια συνέντευξη εφ΄όλης της όλης στην “Avecnews” μιλάει
για την αηδία που προκαλεί η πολιτική και οι πολιτικοί, για τους πρωταγωνιστές που κλαίγονται παρά τα χρυσά τους συμβόλαια, τους αυτοχριζόμενους θιασάρχες , την ασχήμια του Κοινοβουλίου, τα “ξέκωλα” και τα sex symbols της ελληνικής πραγματικότητας!
Ο ακαταμάχητος Γιάγκος Δράκος, ο ιδιοκτήτης της Τζάιαντ, που καμία γυναικεία ύπαρξη δεν μπορούσε να αντισταθεί στη γοητεία του, “σπάει” τη σιωπή του , όχι γιατί έχει ανάγκη να μιλήσει, αλλά για να στείλει μερικά μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση, όπως ο ίδιος διευκρινίζει. Και αυτό που λέει το εννοεί ο σπουδαίος μας ηθοποιός . Στέλνει μηνύματα στους ανθρώπους της εξουσίας , χώρο που υπηρέτησε κάποτε και ο ίδιος και τον αηδίασε αλλά και στους ανθρώπους του θεάτρου. Γυρίζει πίσω και κρατάει τις καλές και τις κακές στιγμές, μέσα από τις οποίες βρήκε το νόημα της ζωής.
“Για να μην πλήττω με τον Γιάγκο Δράκο και να μην με σιχαθεί και ο κόσμος κάθε μέρα επί 15 χρόνια αντιμετώπιζα τον ήρωα, σαν να είναι κάτι εντελώς καινούργιο” σχολιάζει ο εκλεκτός πρωταγωνιστής του θεάτρου μας, που σήμερα πάνω στην καλλιτεχνική του ωριμότητα αποφάσισε να θέσει εαυτό εκτός…
” Ό, τι είχα να προσφέρω το πρόσφερα. Για μένα για δυο λόγους πρέπει να απέχει ο ηθοποιός. Ο ένας είναι, όταν δεν κάνει και ο δεύτερος λόγος είναι, όταν δεν του κάνει. Εμένα αυτό που υπάρχει δεν μου κάνει δυστυχώς. Οπότε το πιο φρόνιμο που είχα να κάνω ήταν , χωρίς να αποκλείω τίποτα βέβαια για το μέλλον, είναι να απέχω. Δεν με ενδιαφέρει το θέατρο ούτε σαν προβολή, ούτε σαν χειροκρότημα, ούτε σαν χρήματα.”
Αναμφισβήτητα ο Χρήστος Πολίτης είναι ο μόνος Έλληνας ηθοποιός που έχει κάνει τόσο πολύ τηλεόραση. “Και μόνον τα 15 χρόνια της “Λάμψης” καλύπτουν όλα τα άλλα” δηλώνει για να επεξηγήσει:
“Αν έφευγα θα σταματούσε η “Λάμψη”. Δεν θέλω να πω , ότι ήμουνα σπουδαίος, αλλά το όλο πράγμα είχε καταλήξει να στηρίζεται σε μένα. Όπως έλεγε ο Κυριακού και ο Φώσκολος “τη σημαία την κρατούσα εγώ”. Αν έφευγα ,θα έμενε πάρα πολύς κόσμος εκτός δουλειάς. Δεν είχα ανάγκη τη σειρά. Απόδειξη είναι, ότι πριν την “Λάμψη” είχαν περάσει 18 χρόνια που δεν είχα κάνει τηλεόραση και ούτε με ενδιέφερε…”
Τώρα , φαίνεται σαν να μην θέλει να υπάρχει πουθενά στο χώρο που υπηρέτησε σε με τόσο πάθος. “Να υπάρχω που;” αναρωτιέται.
“Στο Ελεύθερο θέατρο γίνεται θέατρο για να γίνεται. Όλοι κοιτάζουνε πως θα τα κονομήσουνε ή πως θα είναι θιασάρχες- πρωταγωνιστές. Όλοι αυτό θέλουνε. Παλιά ένα θέατρο έφερε το όνομα κάποιου μεγάλου που δεν ήταν στη ζωή και τώρα ο καθένας βάζει και τ΄όνομά του και λέει “θέατρο της τάδε”. Αυτά είναι και λίγο γελοιότητες για μένα.”
Ασχολήθηκε και με την πολιτική, αλλά και από εκεί τα βρόντηξε.
“Η πολιτική είναι άθλια. Απόδειξη, ότι συγκρούστηκα τότε και με τη Νομαρχία , που δεν συμφωνούσα με την αλαζονεία της εξουσίας και παραιτήθηκα και έφυγα. Λοιπόν, αυτός είμαι και θλίβομαι. Δεν έχω ανάγκη. Είμαι πλήρης . Δεν μου λείπει κάτι. Όσο για την πολιτική κατάσταση, όπως εξελίσσεται, θέλω να πω, ότι αυτοί οι δυο ηθοποιοί που βρίσκονται στην κυβερνώσα παράταξη θα έπρεπε το λιγότερο να καταψηφίσουν αυτή την κυβέρνηση , διότι αν πιστεύουν ότι θέλει το καλό των Ελλήνων και της χώρας , τότε είναι βαθιά νυχτωμένοι. Και τι κρίμα που έχουν κάνει μια τέτοια πορεία μέσα στο χώρο της τέχνης, που μιλάει για ελευθερία, για σεβασμό, για αξιοπρέπεια. “
Για το θέατρο δεν θέλει να ακούσει κουβέντα . Το ίδιο απόλυτος είναι και για την συμμετοχή του σε κάποια τηλεοπτική σειρά.
“Όχι, δεν θα έπαιζα με καμία δύναμη. Η Ιδιωτική τηλεόραση τελικά αποδείχθηκε, κάτι σαν εμπορικά μαγαζιά ανεξάρτητα από τις βαρύγδουπες αρχικές της αφετηρίες, ότι θα συμβάλει στον πολιτισμό.
Όταν μια ελληνική παραγωγή κοστίζει ας πούμε 100 χιλιάδες ευρώ το επεισόδιο και το Τούρκικο επεισόδιο το αγοράζουνε με 10.000 ή 1000 ευρώ αυτό δεν θα προτιμήσουνε. Έτυχε να δω κάποιες σκηνές από Τούρκικα τα παλιότερα, ήταν πολύ καλύτερα από τα ελληνικά. Υπήρχαν καλύτεροι ηθοποιοί και σοβαρότερη αντιμετώπιση.”
Η γλώσσα του γίνεται κοφτερή .
“Στην Ελλάδα, θα χρησιμοποιήσω και μια έκφραση που θα ακουστεί σκληρή. Πολύ ξέκωλο κυκλοφορεί και αηδιάζει. Τα sex symbols είναι λίγο άθλια πραγματικότητα και ξαφνικά ακούνε, ότι υπάρχει κι ένα θέατρο που λέγεται Επίδαυρο και το όνειρό τους είναι να παίξουν εκεί. Δυστυχώς, συμβάλουμε και όλοι εμείς σε αυτή την αθλιότητα.”
Έχει συνταξιοδοτηθεί, αλλά δεν θα καταδεχόταν ποτέ να πει, ότι τα βγάζει δύσκολα σε αυτά τα πέτρινα χρόνια.
“Ακούω και πάρα πολλούς που ενώ έπαιρναν τρομακτικά λεφτά, να λένε, ότι έχουν πρόβλημα. Όλοι λένε ψέματα για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Ο νέος ή ο γνωστός ηθοποιός έπαιρνε ψίχουλα και όλα τα πρώτα ονόματα έπαιρναν 30.000 το μήνα, το λιγότερο. Εγώ, δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα και δεν ήμουνα υψηλά αμειβόμενος. Όταν άρχισε η “Λάμψη” συνέπεσε με το ξεκίνημα του ΑΝΤ1 και δεν μπορούσε να ρισκάρει σε μεγάλες αμοιβές. Τα τελευταία χρόνια κατάφερα να φθάσω την αμοιβή μου 17.000 ευρώ και αυτό κράτησε για πέντε μήνες. Ο επόμενος που με διαδέχθηκε έπαιρνε 30.000 και” εξομολογείται και αναλύει τη θεωρία του για το χρήμα…”Ποτέ δεν σκέφθηκα τα λεφτά. Και τι έγινε, να είχα μια πολυτελή κατοικία στην Κηφισιά ή στην Εκάλη θα ήμουν ευτυχισμένος; Όχι , μια χαρά είμαι. Δεν με ενδιέφερε ποτέ για αυτό έκανα και ποιοτικό θέατρο. Μετά μην ξεχνάμε, ότι πολλοί λένε πόσο σπουδαίοι είναι, αλλά το βιογραφικό το δικό μου δεν νομίζω ότι συγκρίνεται με όλους αυτούς που προβάλλονται σήμερα , ότι είναι δεν ξέρω τι…” Δεν μιλάει με έπαρση είναι αληθινός και έχει τόση ενέργεια και σκέφτομαι που την διοχετεύει; ” Είμαι καλά μέσα μου. Ως εκ τούτου δεν λέω “Αχ τώρα , τι θα κάνω;”. Έχω ένα σπίτι στην Επίδαυρο πηγαίνω συχνά εκεί, απολαμβάνω τη φύση, κι αν βαρεθώ κάνω μια βόλτα σε κάποια πόλη της Ευρώπης. Μου αρέσει να χαζεύω, να ζω σαν άνθρωπος , να ξυπνάω ο, τι ώρα θέλω, να τρώω ό, τι ώρα θέλω , να μην είμαι υποχρεωμένος να κάνω κάτι. Δεν υπάρχει λόγος. Ως εκ τούτου είμαι πλήρης! Δεν έχω ανάγκη από εργασιοθεραπεία . Άλλος λέει “Αν δεν παίξω θα πεθάνω”. Ε, πέθανε , τι να κάνω Γιατί θα πρέπει ο ηθοποιός να πεθαίνει στη σκηνή. Υπάρχει και η ζωή.”
Απορίας άξιο πως ένας τέτοιος άντρας έμεινε μόνος στη ζωή;
“Αυτό που πίστευα πάντα είναι, ότι η προσωπική ζωή του καθενός είναι δική του υπόθεση με απαραίτητη προϋπόθεση να σέβεται τον εαυτό του καταρχήν και το κοινό. Είχα την τύχη να συναντήσω στην πορεία μου πολύ σημαντικούς ανθρώπους, όπως οι δάσκαλοι μου ο Τερζάκης και η Παξινού που μου έλεγαν: “Δεν είναι δυνατόν να σε βλέπουνε στην ταβέρνα με τη γκόμενα να τρως παϊδάκια με τα χέρια στην ταβέρνα και μετά να σε βλέπουνε να παίζεις “Άμλετ”. Αυτό μπορεί να φαντάζει λίγο τραβηγμένο, αλλά αυτό μου μάθανε. Στην προσωπική μου ζωή έκανα αυτό που πίστευα, ότι μπορούσα να κάνω, ποτέ δεν ήθελα να απασχολήσω τους ανθρώπους. Με ενδιέφερε, αν αυτό που κάνω έχει ενδιαφέρον για τον κόσμο ή είναι αποδεκτό. Αυτό ήταν όλο.”
Αυτός ο ωραίος της εποχής του έκανε αγώνα για να αποδείξει το αυταπόδεικτο…
“Όλοι λέγανε “Α, ο πιο ωραίος ζεν-πρεμιέ της σκηνής και της οθόνης” και ποτέ δεν λέγανε αν είχα και ταλέντο. Εγώ το απέδειξα, αλλά ήταν δύσκολο να το δεχθούνε. Η πορεία μου ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Εγώ δεν ανήκα ούτε σε κοινωνικά συστήματα, ούτε σε πολιτικά . Ήμουν μόνος , διότι δεν δεχόμουν να ανήκω κάπου. Παρά μόνον σε αυτό που πίστευα και αυτό ήταν το θέατρο. Δεν ζήλεψα ποτέ τίποτα, δεν φθόνησα ποτέ τίποτα. Ήμουν από τους πιο “τυχερούς” . Βγήκα και στο θέατρο και στον κινηματογράφο κι έπαιξα πρώτους ρόλους. Μην ξεχνάτε το 1972 όταν έπαιξα σε παγκόσμιο φεστιβάλ στο Λονδίνο Ορέστη στην “Ορέστεια” με το Εθνικό ο ξένος Τύπος με αποκάλεσε γκεστ -σταρ. Αυτό ήταν φοβερό για μένα. Και μετά το άλλο καλοκαίρι στην Επίδαυρο είχα και Ορέστη και Ιππόλυτο. Και αυτά δεν ήταν εύκολα σε εποχές που στο θέατρο κυριαρχούσαν τα ιερά τέρατα όπως η Αρώνη, η Χατζηαργύρη , ο Βόκοβιτς κι εγώ ήμουν πλάι τους ένα παιδί που είχε παίξει απλά τρεις σαιζόν μπουλβάρ στο θέατρο “Μουσούρη”. Όμως, πάλεψα, προσπάθησα να ανταποκριθώ στο ζητούμενο.”
-Ένα τέτοιος άνθρωπος σαν τον Χρήστο Πολίτη, τι μπορεί να φοβάται;
“Με φοβίζει ο άνθρωπος που δεν δικαιώνει την ανθρώπινη ύπαρξή του. Η πείνα, δεν με τρομάζει. Αν θεωρούμε, ότι κάποιος έχει μάθει να τρώει φαγητά γκουρμέ και ξαφνικά πρέπει να φάει φασολάδα δεν υπάρχει πείνα. Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα μου αρέσει η φασολάδα. Ο θάνατος ; Καλοδεχούμενος. Όταν τα τινάξουμε με το καλό , δεν παίρνουμε και τίποτα μαζί μας. Για αυτό δεν θέλω καμία δημοσιότητα και δεν συχνάζω σε κοσμικές εκδηλώσεις. Ανατριχιάζω. Είναι ψεύτικα όλα. Κι εμένα μου αρέσει η αλήθεια.
“Αηδιάζω. Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία”.
Η συζήτηση στρέφεται στο “Απλό Θέατρο”. Ένα χώρο που έφτιαξε με αγάπη και μέσα από αυτόν συνέβαλε στην θεατρική, στο θέατρο γενικότερα , την τέχνη που πίστευε και τον άνθρωπο. Συνοδοιπόρος του ο Αντώνης Αντύπας, προσωπική του επιλογή. Κάποτε όμως, ο Χρήστος Πολίτης δεν άντεξε να συνεχίσει άλλο…
“Το θέατρό μου κατέληξε να είναι θλιβερή ιστορία. Αν και ήμουν πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου με προοπτικές φοβερές και τρομερές , αλλά και “σταρ” , αυτό δεν έχει καμία σημασία, για να μην καταλήξω δημόσιος υπάλληλος, αντί να πάω να συγκροτήσω έναν θίασο Χρήστου Πολίτη σε ένα εμπορικό θέατρο να βγάζω πολλά λεφτά, είπα θα δημιουργήσω το “Απλό Θέατρο”, που είχε στόχο την θεατρική αποκέντρωση. Εκεί, έδωσα όλο μου το είναι και όλα μου τα χρήματα. Είχα μαζί μου και τον Αντύπα. Μου άρεσε η ιδέα να έχω έναν φίλο που να μην είναι υπάλληλος αλλά συνυπεύθυνος .
Με το πέρασμα του χρόνου έγινε ο Αντύπας σκηνοθέτης και είχε αναλάβει όλες τις παραστάσεις του “Απλού Θεάτρου”. Κάποτε σκέφθηκα, ότι δεν πήγαινε άλλο πια εγώ να είμαι ηθοποιός και ο Αντύπας ο σκηνοθέτης. Καταντούσε για μένα λίγο θλιβερό ντουέτο. Έτσι, η πρώτη μου σκέψη ήταν να πω στον Αντύπα “φεύγεις εσύ και παίρνω το θέατρό μου όπως είναι”, αλλά μετά το ξανασκέφθηκα και επειδή θα μπορούσα να παίξω οπουδήποτε, ενώ ο Αντύπας εκείνη την εποχή τουλάχιστον δεν είχε ιδιαίτερη ζήτηση, κι εφόσον κατά κάποιον τρόπο θεώρησα, ότι ήταν και δημιούργημά μου, προτίμησα έναντι ενός καθαρά συμβολικού τιμήματος να του αφήσω το θέατρο. Βέβαια, από εκεί και πέρα τα πράγματα γίνανε λίγο περίεργα και η όλη μου ύπαρξη, διεγράφη από κει μέσα, κάτι που θεωρώ ανέντιμο και ανήθικο.
Σαν να μην πέρασα ποτέ. Έπρεπε να υπάρχει μια φωτογραφία μέσα να υποδηλώνει, ότι εγώ έφτιαξα το θέατρο αυτό. Δεν θα ήθελα να μου πει κανείς ευχαριστώ.
Μου δίνει την αίσθηση ότι πονάει , αλλά με διαψεύδει.
“Δεν με πονάει. Αηδιάζω. Είναι θλιβερά πράγματα. Η αχαριστία είναι και πολύ μεγάλη αμαρτία ξέρετε . Εμένα αν κάποιος μου φερθεί καλά θα τον θυμάμαι όλη μου τη ζωή. Ίσως, η σκιά του Πολίτη και η ιστορία του έπρεπε να φύγει από εκεί μέσα…”
