Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Υπάρχουν φορές που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Νιώθεις τόσο λίγος για να περιγράψεις αυτό που νιώθεις και θέλεις να κραυγάσεις χωρίς να έχεις ούτε λαλιά, ούτε φωνή.
Η περίπτωση του 47χρονου παιδεραστή εκπαιδευτικού δεν είναι η πρώτη και δυστυχώς δεν θα είναι η τελευταία. Υπάρχουν χιλιάδες καθάρματα διασκορπισμένα που πραγματοποιούν τις άρρωστες ορέξεις τους και συνεχίζουν να ζουν καλυμμένοι από τον μανδύα του πλούσιου, του επώνυμου, του οικογενειάρχη, του καλού ανθρώπου.
Καμία μα καμία περίπτωση δεν έχει διαφορά αφού το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο αηδιαστικό και εμετικό, όμως αυτό που μ’ εξοργίζει περισσότερο στην περίπτωση του Νίκου Σειραγάκη, είναι η φύση και θέση του συγκεκριμένου ανθρώπου.
Για μένα ο εκπαιδευτικός είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή ενός παιδιού. Αυτός που το παίρνει από το χέρι για να του μάθει γράμματα, αρχές και τρόπο ζωής. Ένας καλός δάσκαλος μπορεί να σου δώσει όλα τα εφόδια που χρειάζεσαι κι αντίστοιχα ένας κακός να σε τελειώσει πριν καν ξεκινήσεις τα πρώτα βήματά σου.
Αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι οι συνέπειες σ’ όλα αυτά τα παιδιά που έχει κακοποιήσει. Με τι δηλητήριο τους έχει ποτίσει και τι κουβαλάνε μέσα τους, ώστε από θύματα να μη μετατραπούν κι αυτά σε θύτες με τις ίδιες καταστροφικές συνέπειες.
Αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα. Όσα κι αν γράψεις δεν έχουν μεγάλη σημασία. Λόγια, λόγια, λόγια που σε λίγο θα έχουν ξεχαστεί, μέχρι να ξαναεμφανιστεί η επόμενη περίπτωση. Και πάλι φτου κι απ’ την αρχή…
Μπορώ να γράφω με τις ώρες και κυρίως να καταργήσω κάθε άποψή μου περί αποτρόπαιων βασανισμών, θανατικής ποινής και πολλά άλλα. Αν τα εξέφραζα δημόσια ίσως να κατονομαζόμουν ως χειρότερο κτήνος από αυτόν. Η αλήθεια είναι πως δεν με πειράζει, αφού βράζω και χτυπάω με μανία το πληκτρολόγιο, όμως αυτό που με κλονίζει περισσότερο, είναι ότι θα του δώσω έστω και μία πενιχρή δόση αξίας, που δεν έχει δικαίωμα να την αισθανθεί.
Επειδή τα πολλά λόγια είναι περιττά σας παραθέτω στο μήνυμα μίας φίλης του στην προσωπική του σελίδα στο Facebook. «Δε σεβάστηκες τις τόσες αθώες παιδικές ψυχούλες!!! Δε σεβάστηκες τα δύο αγγελούδια σου!!! Δε σεβάστηκες τη σύντροφο της ζωής σου που σε αγάπησε, σε πίστεψε, σε λάτρεψε!!! Δε σεβάστηκες μία ολόκληρη κοινωνία που σε είχε σαν πρότυπο!!! Δε σεβάστηκες Νίκο, τον ίδιο σου τον εαυτό!!! Το μόνο που σεβάστηκες και λαχτάρησες είναι το τέρας που έκρυβες μέσα σου!!! Και το έκρυψες τόσο καλά!!! Ελπίζω η τιμωρία και η Θεία Δίκη να έρθει από τον ίδιο σου τον εαυτό. Τί θα πεις στα βλαστάρια σου αλήθεια, που σε είχαν σαν πρότυπο – πατέρα?? Τί θα πεις Νίκο στα δύο ματάκια που θα σε κοιτάξουν όλο νόημα, αλήθεια?».
