Ο Νίκος Ψαρράς μιλάει για την «Αυλή των θαυμάτων» του Καμπανέλλη που κάνει πρεμιέρα σήμερα στo Εθνικό Θέατρο, τους πολιτικούς, τη ζωή στην Αθήνα και τονίζει «η “Αυλή” ζητά απόλυτη αλήθεια και ειλικρίνεια συναισθημάτων»
«Ωριμάζω. Δεν μεγαλώνω» υποστηρίζει. Και πράγματι. Ο Νίκος Ψαρράς τα τελευταία χρόνια δείχνει να έχει ωριμάσει υποκριτικά. Σ΄αυτό, πέρα φυσικά από την εμπειρία, συνετέλεσε και το γεγονός ότι, μετά από περιπλάνηση σε διαφορετικούς χώρους, θεατρικά είδη και συνεργασίες, βρέθηκε από πέρυσι στην «οικογένεια» του Εθνικού Θεάτρου, με παλιούς συνεργάτες, με τους οποίους νιώθει «ασφάλεια».
Ανοίγουμε πολλές πόρτες στην καλλιτεχνική μας ζωή. Κάποια στιγμή καταλήγουμε σε ποια οικογένεια θέλουμε να ανήκουμε» λέει. Υπό τη σκέπη του Εθνικού και σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα υποδύεται τον Στράτο, τον υδραυλικό, τον καταλύτη στις σχέσεις, μια «ωρολογιακή βόμβα» στην «Αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη (πρεμιέρα αύριο στην Κεντρική Σκηνή), έργο-τομή στην ελληνική κοινωνία που διεισδύει βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή.
Γύρω από μία σύγχρονη «αυλή» συνυπάρχουν οι ψυχές και οι ιστορίες ανθρώπων με διαφορετικές καταβολές αλλά συνδετικό στοιχείο την αγωνία για επιβίωση και καλύτερη ζωή. Η «Αυλή των Θαυμάτων» γράφτηκε το 1957 και «αφορούσε μία γενιά Ελλήνων η οποία, σακατεμένη από τον Εμφύλιο, έφευγε από την Ελλάδα για να βρει μια καλύτερη μοίρα στο εξωτερικό». Διαθέτει, υποστηρίζει, ο Νίκος Ψαρράς «πολύ χιούμορ, αλλά είναι ταυτόχρονα και πολύ μελό. Και μένα μου αρέσει το μελό, το κλάμα. Να συγκινείται κόσμος με αυτό που βλέπει».
Για πολλά χρόνια η θεατρική πρακτική είχε επιλέξει την αποστασιοποίηση, την απομάκρυνση από το συναίσθημα. Κι εσείς τώρα έρχεστε και μιλάτε για μελό!
Δεν μιλάω γι’ αυτό το παλιακό συναίσθημα. Μιλάω για αλήθεια τώρα που τα συναισθήματα των Ελλήνων είναι έντονα. Στο κόκκινο. Υπάρχει πολύς θυμός, οι άνθρωποι είναι τσιτωμένοι. Δεν μπορεί να μην επηρεάσει αυτό την τέχνη, δεν μπορούμε να είμαστε αμέτοχοι. Δεν μπορεί ο διπλανός σου να πάλλεται, να παιδεύεται κι εσύ να είσαι αποστασιοποιημένος. Η ”Αυλή των Θαυμάτων” ζητά απόλυτη αλήθεια και ειλικρίνεια συναισθημάτων».
Πώς προσεγγίζει το έργο η παράσταση; Εχει μετακινηθεί ο χρόνος δράσης του; Η ουσία του μας αγγίζει;
«Παρουσιάζουμε μια παράσταση ζωντανή κι ατόφια χωρίς εποχή. Σήμερα και όχι σήμερα… Είναι απίστευτο, δε, το πώς αυτά τα λόγια που λέγανε οι ήρωες το ’57 τα ξαναλένε οι Ελληνες του σήμερα… Πώς τους πετάνε έξω από τα σπίτια τους, πώς η νέα γενιά φεύγει για ένα καλύτερο αύριο στο εξωτερικό, στο έργο αναφέρεται η Αυστραλία που είναι και τώρα πολύ της μόδας, αλλά εκτός από την Αυστραλία φεύγουν οι πάντες, παντού, για Ευρώπη, Αμερική… Και πόσο δεν αλλάζουμε οι Ελληνες… Απίστευτο είναι!».
Πολιτική και πολιτικοί. Τι σας λένε όλοι αυτοί που μας κυβερνούν; Τι θα θέλατε από την πολιτική κατάσταση;
«Η πολιτική ζωή της χώρας είναι νεκρή. Κι αυτοί που περιφέρονται είναι ζόμπι και δεν το ΄χουν καταλάβει. Ο κόσμος δεν τους θέλει, εγώ δεν τους θέλω. Θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι που θα σκύψουν το κεφάλι στην κρίση κι όχι οι τελευταίοι… Βλέπω τα ίδια άτομα να λένε τις ίδιες κουβέντες, να χρησιμοποιούν τον ίδιο λόγο, να κάνουν τις ίδιες ενέργειες κι αυτό με λυπεί βαθύτατα. Είναι σαν να ζουν σε άλλο πλανήτη και να μην έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί. Το έχουν καταλάβει όλοι οι υπόλοιποι κι αυτοί ονειροβατούν και σπαταλάνε αλόγιστα δημόσιο χρήμα… Θέλω νέες φάτσες, νέο κόσμο, νέες ιδέες. Ριζική αλλαγή. Δυστυχώς δεν ξέρω πού θα βρεθούν τα άτομα και ποιος έχει όρεξη να ασχοληθεί. Γιατί το πρότυπο έχει αποτύχει παταγωδώς».
Τι θα θέλατε να δείτε να αλλάζει στην Αθήνα; Τι σας λείπει στην πόλη;
«Ασφάλεια και καθαριότητα. Πρωτίστως. Να γίνει ξανά η Αθήνα μία ασφαλής πόλη. Να μη φοβάμαι να γυρίσω από την Ομόνοια στο σπίτι μου, μετά το τέλος της παράστασης. Τρομοκρατία είναι αυτό. Και δεν θέλω να είμαι τρομοκρατημένος.
Παλαιότερα έλεγα να αλλάξουν τα κτίρια, ή να βαφτούν για να αποκτήσει η πόλη λίγο χρώμα. Τώρα δεν με νοιάζουν τα κτίρια. Είναι πολύ λυπηρό να φτάνω 10 το πρωί έξω από το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδος και να βλέπω παιδάκια να τρυπιούνται μπροστά στα μάτια μου στα γεννητικά τους όργανα και στα μπράτσα τους. Με προσβάλλει και με λυπεί αυτό ως Ελληνα… Αυτό δεν είναι θέαμα ευρωπαϊκής πόλης ή μιας πόλης που γέννησε τον πολιτισμό… Κι επιτέλους αυτή η πόλη να είναι καθαρή. Να μην είναι γιουσουρούμ. Δεν είναι δυνατόν να ζούμε μέσα σε σκουπίδια, στη βρώμα και τη δυσωδία».
Πόση διάθεση έχει, με όλα αυτά που συμβαίνουν, ο κόσμος να έλθει στο θέατρο;
«Εχει διάθεση για θέατρο. Μπορεί να περνάει μεγάλη κρίση η δουλειά μας, αλλά νομίζω ότι αυτοί που θα μείνουν αξίζει να μείνουν στον χώρο. Ο κόσμος επιλέγει συνειδητά σε ποια παράσταση θα πάει».
Κι εσείς, οι ηθοποιοί της πρώτης κρατικής μας σκηνής, με τι διάθεση παίζετε, όταν κάθε λίγο «κουρεύουν» τον μισθό σας;
«Οι πρωταγωνιστές του Εθνικού παίρνουμε, στην τσέπη μας, γύρω στο χιλιάρικο – με τα καινούργια κοψίματα δεν ξέρουμε πού θα φτάσουμε. Στον ΘΟΚ οι πρωταγωνιστές παίρνουν 5.000 και στη Σαουμπίνε 7.000. Αυτές είναι οι αναλογίες… Ας μας αφήσουν να ζήσουμε αξιοπρεπώς, για να μπορούμε να παίζουμε!».
Τι κρατάτε από το έργο;
«Την τελευταία φράση του. Τη λέω κι ανατριχιάζω: «Ολα θα αλλάξουνε, θα δεις». Κι αυτό θέλω να το πιστεύω. «Ολα θα αλλάξουνε, θα δεις».
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Η «Αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη κάνει πρεμιέρα αύριο στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας. Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης. Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου. Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος. Παίζουν: Ν. Κουρής, Ευ. Σαουλίδου, Ν. Ψαρράς, Μ. Αδαμάκη, Θ. Τζήμου, Θ. Κατσαφάδος, Αγγ. Στελλάτου, Πρ. Αλειφερόπουλος, Λ. Παπαληγούρα, Αλ. Αϊδίνη, Κ. Ασπιώτης, Θ. Κουρλαμπάς, Κ. Γιαννακόπουλος, Γ. Τζαβάρας, Μ. Σαράντης.
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
«Θα πρέπει άνθρωποι του πολιτισμού, από όποιο κομμάτι του πολιτισμού κι αν προέρχονται, να ασχολούνται με τα πολιτιστικά θέματα του εκάστοτε δήμου ή της εκάστοτε κυβέρνησης…»
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ
Πηγή: Έθνος
