Της Πόλυς Χατζημανωλάκη
Μόλις έμαθα – από τον θλιμμένο ψίθυρο που έχει πλημμυρίσει το facebook – για το θάνατο της Λουκίας Ρικάκη… Πλήγμα βαθύ και ανεπανόρθωτο για τους φίλους της και για όσους τη γνώρισαν.
Τη Λουκία Ρικάκη τη γνώρισα εδώ, στον ωκεανό του Σολάρις που είναι το facebook όταν τυχαία αναγνώρισα σε μια ανάρτηση το σχολείο της Φανερωμένης στην Λευκωσία που είχε γυριστεί η ταινία της “Όνειρα σε άλλη γλώσσα” την οποία είδα μετά στην ταινιοθήκη και θυμάμαι της έγραψα ένα εκτεταμένο κείμενο στις Πινακίδες από κερί…
Στην προβολή συναντηθήκαμε για πρώτη φορά και μετά αρχίσαμε να επικοινωνούμε όπως εδώ με όλους τους φίλους. Πάντα εμπνευσμένη και δημιουργική..
Συναντηθήκαμε μόνο άλλη μια φορά, στο θέατρο Κωφών, που ήταν για την ίδια ταινία – πάλι της έγραψα ένα κείμενο – για την εντύπωση που μου έκανε η ταινία της στην άλλη γλώσσα των κωφών – και μετά είχαμε την ευκαιρία για μαραθώνιες μεταμεσονύχτιες συζητήσεις μέχρι το πρωί…
Σε μια από αυτές, και επί τούτου, υποτίτλισε τα “λόγια της σιωπής” που το δίδαξε και της το δίδαξαν οι κωφοί…πάλι από δικό της ντοκιμαντέρ…
Την ασθένεια και την αγωνία της τη μοιράστηκε σαν παλικάρι με τους ασώματους φίλους της εδώ…
Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψεις αυτό το μοναδικό θάρρος…
Οι φίλοι της έδιναν αγάπη πάντα με συντροφιά και με μηνύματα…ήταν πλάι της σε αυτό το ταξίδι του πόνου…
προκαλούσε δέος το θάρρος να παραδέχεται την αγωνία της…
και τώρα αυτή η πορεία έφτασε στο τέλος…
Ο Λόγος είναι ο πρώτος που υφίσταται το πλήγμα και δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν την απώλεια.
Και όμως η Λουκία την απώλεια και την θλίψη την έζησε από πριν και την περιέγραψε…
Η α π ώ λ ε ι α ήταν και το θέμα της ταινίας της “Κράτησέ με” και είχα πάλι κάνει στις Πινακίδες μια παράλληλη ανάγνωση – εξερεύνηση της θλίψης και της απώλειας της ταινίας και του διηγήματος “Έρως – Ήρως” του Παπαδιαμάντη…
“Θα τη θυμάμαι πάντα, χαμογελαστή, ονειροπόλα, προσιτή”
{youtube}UiBzVyseWug{/youtube}
