Του Χρήστου Βλαχογιάννη
«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν κι εμένα τα χεράκια (τους) με λύνουν και με δένουν». Όχι, δεν είμαι ανάποδος άνθρωπος. Ξέρω πως τέτοιες μέρες πρέπει ν’ αρχίσεις με κάτι χαρούμενο και ενθαρρυντικό, όμως δεν θέλω και δεν μπορώ να είμαι ψεύτικος.
Άλλωστε, δε μας έφταιγε το 2011 για όλα τα κακά – χαράτσια που μας βρήκαν, ούτε θα μας φταίει το δίσεκτο 2012 αν χρεοκοπήσουμε. Μας φταίει το ξερό μας το κεφάλι για όλα!
Μας φταίει που τόσα χρόνια πιστεύαμε σε μία ουτοπία και γινόμασταν μπαλάκι του τένις πότε στο πράσινο και πότε στο μπλε κορτ, ανάλογα με τα συμφέροντα, τα γούστα και τις συνήθειες που μας ταίριαζαν.
Μας φταίει που με ελαφρά την καρδία κλέβαμε τούτη τη ρημαδοχώρα και το παίζαμε και μάγκες στους συνδαιτυμόνες μας, προτείνοντας το καλύτερο κόλπο για να περάσουμε τη στενωπό της εφορίας.
Μας φταίει που δεν δίναμε δεκάρα για τους γύρω μας και το μόνο που μας γέμιζε χαρά, ήταν να ζούμε στη ραστώνη μας απομονωμένοι στα δήθεν και τα ψεύτικα τα μεγαλεία.
Μα πιο πολύ μου φταίει που τους επιτρέψαμε να μας καταδυναστεύσουν και να τους λέμε κι ευχαριστώ για την απόλυτη αχαριστία.
Η μαύρη μου αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τίποτα για τα δέκα ψεύτικα χρόνια του ευρώ, το μέλλον της Ευρώπης κι αν αύριο θα ζήσουμε στης δραχμής την αφραγκία. Αυτό όμως που ξέρω σίγουρα, είναι πως ποτέ δεν καταλάβαμε ότι θα γίνουμε δούλοι της ίδιας μας της πατρίδας.
Επειδή όπως σας είπα και νωρίτερα δεν γεννήθηκα απ’ τη ζωή ανάποδα, θα σας μεταφέρω όσα έγραψα στη σελίδα μου στο Facebook, που ήταν και οι πραγματικές ευχές μου για το πολύ δύσκολο 2012.
«Κάποτε χτίζαμε ανούσια όνειρα. Θέλαμε τριζάτο σπίτι, πανάκριβη ρόδα, μόστρα, μόστρα, μόστρα! Τώρα δεν ρίξαμε νερό στο ψεύτικο κρασί μας, αλλά ανακαλύψαμε τη χαμένη μας ανθρωπιά, τη φιλία, το Εμείς κι όχι το άκρατο Εγώ μας. Αυτό που θέλω πραγματικά να ευχηθώ για το 2012, είναι να μας βρει χαμογελαστούς, υγιείς και με φίλους που πραγματικά αγαπάμε και μας αγαπούν.
Όσο γι εκείνους που δεν έμαθαν τίποτα από τούτη εδώ την κρίση, τους εύχομαι να μην είναι πολύ αργά, όταν καταλάβουν ότι έχασαν ανούσια χρόνια στην αναζήτηση μιας εικονικής πραγματικότητας.
Αφιερωμένο σε όλα τα φιλαράκια μου και σε όσους παραμένουν ρομαντικοί κι ονειροπόλοι. Επίσης, στην πιο αμόλυντη ψυχή της ζωής μου τη ΜΑΝΑ μου κι ας έφυγε πολύ νωρίς…».
