Του Χρήστου Βλαχογιάννη
«Με τα μάτια σκυμμένα στο χώμα, αναρωτιέσαι τι δεν πήγε καλά»…
Μπαίνω πρωί – πρωί να διαβάσω καμιά είδηση της προκοπής και τι να δω. Ενοικιάζεται (;) η Ακρόπολη και 117 άλλα μνημεία μας έναντι φυσικά του ανάλογου τιμήματος.
Η αλήθεια είναι πως για όλα τα πράγματα στη ζωή πάντα υπάρχει η πρώτη φορά. Αυτή που δεν τη χωνεύεις με τίποτα μέχρι να σου γίνει συνήθεια. Και αφού την καταπιείς σαν την αντιβίωση, υπομένεις καρτερικά μέχρι την επόμενη δόση.
Ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσετε μ’ αυτή την άποψη. Γιατί δηλαδή να μη δώσουμε για αξιοποίηση το Ελληνικό που το έχουμε να ρημάζει, ενώ στην αντίθετη περίπτωση θα αποκομίσουμε κι ένα πολύ μεγάλο κέρδος. Άλλωστε σε μία «υγιή» οικονομία ή αν θέλετε σε μία οικιακή οικονομία, κάθε σωστός άνθρωπος όταν βρει τα σκούρα αρχίζει να πουλάει τα υπάρχοντά του για τα προς το ζην.
Εντάξει λοιπόν να ξεπουλήσω όπως ο μανάβης και με βροντερή φωνή τελάλη να κραυγάσω «εδώ τα καλά μνημεία και Ακρόπολη έχω και Κνωσσό έχω και Φαιστό δίνω και στα δύο παίρνετε δώρο τη Λίνδο», αλλά εξαρτάται από τη χρήση για την οποία θα διατεθεί.
Γιατί άλλο πράγμα είναι να διαθέτεις τον Ιερό Βράχο για καρτ ποστάλ άντε και καμιά υπερπαραγωγή του Χόλυγουντ έναντι 1.000 ή 1.600 ευρώ την ημέρα κι άλλο να σου έρθει ξαφνικά ο Χιου Χέφνερ και να σου μοστράρει τα σιλικονιασμένα κουνελάκια του για φωτογράφιση με φόντο τις Καρυάτιδες.
Για να μην το πάω λίγο… μακρύτερα και σκάσει μύτη κανένας παραγωγός – προαγωγός αισθησιακών ταινιών και γυρίσει το «Καυτά κορίτσια στην Ακρόπολη από την πίσω πόρτα!» κι εκεί να δείτε τριλογίες με ζόρικα κόλπα.
Κι επειδή στο δια ταύτα το θέμα είναι να μην κάνεις την αρχή, ελπίζω να μην έπονται τα γούστα τα σπουδαία!
