Του Διονύση Μεσσάρη
Κάποτε ο Ναπολέων ο μεγάλος, που τυχαίνει να είναι και πατριωτάκι μου (μακρινό βέβαια), γοητευμένος από την δύναμη της προπαγάνδας που εξέπεμπαν τα ΜΜΕ εκείνης της εποχής ανεφώνησε φωνή μεγάλην και είπε στομφωδώς: «Όσο αξίζει μια τοπική εφημερίς δεν αξίζει μια μεραρχία στρατού»! Είναι απίστευτο πόσο δίκιο είχε.
Θυμάμαι πριν από καμιά πενηνταριά χιλιάδες χρόνια είχε γίνει ένα επεισόδιο σε ένα κοινοβιακό χωριό, κάπου στα Ουράλια όρη, κάποιος σωματώδης τύπος με πολλά αδερφοξάδερφα, πήρε με το έτσι θέλω την εξουσία και φυσικά τις καλύτερες γυναίκες, την μερίδα του λέοντος από την τροφή και την καλύτερη μεριά μέσα στην σπηλιά. Έναντι αυτού παρείχε ασφάλεια, δικαστικές υπηρεσίες και ότι άλλο τέλος πάντων χρειάζεται μία κοινωνία. Οι υπόλοιποι την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιήσαντες αποδέχθηκαν με βαριά καρδιά αυτόν τον μοναδικό πόλο εξουσίας. Αλλά επειδή πάντα υπάρχουν κατεργάρηδες σε ένα χωριό, όπως καταλαβαίνετε σε λίγα χρόνια άρχισε το πριόνισμα της κοτρώνας που καθόταν ο αρχηγός και άρχισαν συγκαλυμμένα, γιατί το ρόπαλο του παρέμενε βαρύ, να εμφανίζονται και άλλες μορφές εξουσίας. Παραδείγματος χάριν ο σαλεμένος ο μάγος, τρόμαζε τον κόσμο με τα όνειρα του, με τις ερμηνείες των καιρικών φαινομένων, καλούσε αόρατα πρόσωπα και δέσποζε με ωροσκόπια και αστρολαγνεία κυρίως στα παιδιά και στις γυναίκες αλλά και στους γεωργούς αργότερα. Ήταν επίσης και ο εμπορευάμενος που λες και του είχαν βάλει νέφτι σώρευε πλούτη και διευκολύνσεις και αφού έστησε εμπορικό σύστημα και μας εξάρτησε όλους, προσπαθούσε τώρα να ελέγχει τα πάντα. Για να μην κουραζόμαστε, το ίδιο έγινε με τον τεχνίτη, την δασκάλα και… ερχόμαστε στην βάση της σημερινής μας αλληλογραφίας, με τον τελάλη. Τον Τύπο δηλαδή.
Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια και η ντουντούκα του τελάλη έγινε ηλεκτρονικά μέσα, διαδίκτυο γαρ και δεν συμμαζεύεται. Βέβαια στους μοντέρνους καιρούς που έλεγε και ο Κάρολος ο Τσάπλιν το σύστημα εξουσίας παραμένει κατά βάση πολύ-πολικό. Αλλά αντί αυτό το «πολύ-» να αποτελεί εγγύηση δημοκρατίας στις μέρες μας τείνει ο ένας πόλος να εξαγοράζεται από τον άλλο. Οπότε, όπως καταλαβαίνετε αγαπημένοι μου φίλοι, το χωριό έχει γίνει πια ολόκληρος ο πλανήτης και ο αρχηγός παίζεται αν θα είναι ο Γαβριήλ Μέρκελος ή ο Μάο Γεωργιάδης ή η Άντζελα Ρασπούτιν ή η Ίντιρα Γκέητς. Το παρήγορο είναι ότι έχουμε χρόνο ακόμα να κάνουμε κάτι, να αντισταθούμε δηλαδή. Θα μου πεις «εντάξει μας έπεισες, και τι να κάνουμε δηλαδή»; Λοιπόν μπορούμε:
Πρώτον να συμμετέχουμε στα κοινά ενεργά, και αυτό σημαίνει με απλά λόγια να πλαισιώσουμε τους φυσικούς μας φορείς τα κόμματα και να μην αφήνουμε τον κάθε τυχάρπαστο άρχοντα των δακτυλιδιών με παρακαταθήκη του παππού του, που δεν έχει κάνει αφισοκόλληση ποτέ, που δεν ακούστηκε σε πολιτική συζήτηση-διαμάχη, που δεν ασπάζεται τον διαλεκτισμό, που γοητεύει τους δίκαια αποκλεισμένους από τα κομματικά οφίκια, που δεν άρθρωσε πολιτικό λόγο, που είναι γιάπης, που ταλαντεύεται με επαμφοτερίζουσες σεξουαλικές τάσεις, που έχει ανάγκη από άτιτλους συμβούλους, που ο πατέρας του δεν πλήρωνε τους εργάτες για τους οποίους ο ίδιος κόπτεται τώρα, που δεν μπορεί να ελέγξει τους μέσα από το κόμμα του αρνητές του συστήματος ενώ ο ίδιος βιώνει με αυτό, που αντιστέκεται στο «Δώστα όλα», που ελέγχει μαφιόζικα αλυσίδες καταστημάτων – λιμάνια – συνδέσμους κλπ. Να ζητάμε να δίνουμε ενυπόγραφη παρουσία την πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα στις κομματικές συνελεύσεις και όχι μόνο κάθε παραμονή εκλογών ή ρουσφετολογικού αιτήματος και άλλα πολλά σχετικά.
Δεύτερον να επιλέγουμε να ψηφίζουμε το σωστό κόμμα, και αυτό σημαίνει με απλά επίσης λόγια ότι πρέπει να βάζουμε κάτω τις τέσσερεις τελευταίες φορολογικές μας δηλώσεις και ανάλογα να κατευθυνόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση-θέση στη βουλή που μας ταιριάζει. Τέρμα οι πλούσιοι κομουνιστές ψηφοφόροι, οι φτωχοί δεξιόφρονες και οι αριστεριστές των ακριβών jazz bistreaut. Οι κουμπαριές δεν ωφελούν πλέον και οι διορισμοί ούτε. Ο αρχηγός, οι βουλευτές, οι υπουργοί με πλούσιο – προσέξτε: επαγγελματικό βίο, εκπαιδευτικό υπόβαθρο και μακρόχρονη πολιτική παρακαταθήκη – δεν ζητάω πολλά ότι προέβλεπε η Δημοκρατία του Κλεισθένους και του Περικλή. Τέρμα οι πρώην νοικοκυρές, τα αστέρια των ΜΜΕ και εν γένει του θεάματος, απαιτείται τεχνοκρατία και αντοχή να μπορείς να διαβάσεις και τις πεντακόσιες σελίδες ενός μνημονίου. Με άλλα λόγια ψηφίζετε χαλκέντερους πολιτικούς.
Τρίτον δεν ξαναπιέζεις κανένα να σου διορίσει την κόρη γιατί κατά κανόνα η κόρη σου είναι άχρηστη για το δημόσιο πια, αφού επί δέκα χρόνια θα προσπορισθεί την αξία ενός «τεσσάρι» διαμερίσματος (αν δεν το φάει σε ασωτίες) και σήμερα θα της έχει μείνει μόνο μία γκαρσονιέρα ισοδύναμης αξίας, άσε που έφαγε την θέση της δικής μου θυγατέρας που επίσης κατά κανόνα συμβαίνει να είναι καλύτερη από την δική σου και το χειρότερο θα αναπτύξει μία ψηλομύτικη αντίληψη καταπονώντας τον κοσμάκι στο ΙΚΑ, στις εφορίες, στα νοσοκομεία, στα δικαστήρια, στα πάρτυ, στις καφετέριες και αλλαχού. Μην ζητάς τίποτε από το κράτος, καλύτερα κοίτα τι θα κάνεις εσύ γι’αυτό. Αργότερα που θα έχουμε κράτος και φουτουροσοσιαλισμό (όχι φρουτοσοσιαλισμό) τα ξανασυζητάμε.
Τέταρτον ενημερώνεσαι σωστά και αυτό σημαίνει ότι διαβάζεις τις σωστές ειδήσεις από σωστά μέσα. Νοιώθω βέβαια ότι αυτός ο τέταρτος όρος είναι ο ευκολότερος από όλους αφού για να διαβάζετε φίλοι μου αυτές τις γραμμές σημαίνει ότι βρίσκεστε ήδη στο σωστό δρόμο. Έτσι δεν θέλω να ακούω ταξιτζίδικες αηδίες του τύπου: «έτσι όπως τα καταφέρανε και υπογράψανε το μνημόνιο και μας έχουν τσακίσει και δεν πάει άλλο να τα μαζέψουν και να σηκωθούν να φύγουν όλοι τους». Η φράση είναι α π α ρ α δ ε κ τ η λογοτεχνικά.
Πέραν της όποιας ασυνταξίας, που την συγχωρώ, δείχνει την γύμνια του λόγου του Έλληνα πολίτη γενικά, την καταρράκωση του Καποδιστριακού ονείρου το ότι είμαστε γνήσιοι φορείς του Αρχαιοελληνικού πνεύματος. Μου θυμίζει ότι ο μέσος Έλληνας πολίτης πέρασε νύχτα την 5η Δημοτικού και ειδικά το μάθημα με την εισαγωγή, το κυρίως θέμα και τον επίλογο στην έκθεση ιδεών του. Συγγνώμη λίγο να κρυώσει το καρμπυρατέρ μου.
Ξέχασα τι έλεγα. Γιατί είμαι τόσο απίστευτα κακός; Γιατί πάω κόντρα στο ρεύμα; Προς τι ο αντικομφορμισμός; Η απάντηση είναι πολύ απλή καλοί μου φίλοι, κουράστηκα, όπως και όλοι σας φαντάζομαι. Η απασχόληση μου με φέρνει σε επαφή με μεγάλο αριθμό ατόμων πολύ συχνά. Αυτό με κάνει να έχω μία στατιστική βάση των τεκταινομένων αρκετά ευρεία, που με την σειρά της μου δίνει την δυνατότητα να γενικεύω. Διδάσκω τους μαθητές μου να σκέπτονται πρώτα αναλυτικά και μετά συνθετικά, έτσι δεν θα μπορούσα να τους προδώσω. Σε ένα παράλληλο σύμπαν λοιπόν, αν ήμουν ο ταξιτζής που του κολλήσανε εκείνη την Τετάρτη στο πρόσωπο την κάμερα, το κύριο όπλο του πόλου εξουσίας ΜΜΕ ανοίγοντας του τάχα ένα παράθυρο δημοκρατίας, θα απαντούσα πολύ διαφορετικά στον ρεπόρτερ. Θα έλεγα: «Να σηκωθούν όλοι και να φύγουν, πλήρη αθέτηση συμφωνιών, εγώ δηλώνω ενόρκως πως είμαι έτοιμος να υποστώ όλες τις συνέπειες, hasta la vista bebe» ή επίσης θα μπορούσα να πω «κλείστε τα σύνορα δεν πληρώνουμε τίποτε, δεσμεύουμε όλες τις καταθέσεις ξένων, όποιος αντέξει hasta la victoria siempre» ή ακόμη και αυτό «ε! δεν ήταν ανάγκη να υπογράψουμε το μνημόνιο, ε! θα μου πεις ο 12ος και ο 13ος εντάξει δεν πειράζει θα μένανε απλήρωτοι για κανά δυό μήνες οι δημόσιοι και οι δαπάνες φορέων και η εορταστική αγορά, τόσοι άλλοι είναι απλήρωτοι κάτι θα κάναμε μεταξύ μας». Μα αυτά τα μεταξύ μας λίγα χρήματα ακόμα είναι που πληρώνουμε τώρα.
Κακά τα ψέμματα φίλοι και φίλες «…δεν είν’εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλεί» όπως λέει και ο συνονόματος ο Σολωμός στον Ύμνο προς την Ελευθερία. Πάντως το σίγουρο είναι ότι ο ρεπόρτερ θα έριχνε ένα σφύριγμα και η τεράστια κάμερα θα έφευγε από τα φινιστρίνια μου αστραπιαία. Βλέπετε απαντήσεις σαν και αυτές αλλά και παρόμοιες εκτός συρμού δεν είναι τηλεοπτικές και ερχόμαστε στο θέμα του ανελεύθερου τύπου, του ανεγκέφαλου συντάκτη, της κακής πληροφόρησης (μακριά από εμάς), του διασυρμού, της μη απόδοσης τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, και τελικά της μη ορθολογικής σκέψης. Το έχουμε ξαναπεί η λύση προέρχεται μόνο από την Α Ν Α Π Τ Υ Ξ Η, ως τότε το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι άμυνα και καθημερινή διαχείριση. Είμαι από αυτούς που πιστεύουν στο Ελληνικό Δαιμόνιο. Κάτι θα καταφέρουμε να κάνουμε και θα γλυτώσουμε, όπως πάντα. Απλά πέρασαν πολλά χρόνια ανεμελιάς και ξεχάσαμε το σκληροτράχηλον του έθνους μας. Κρίμα μόνο, που τα παιδιά μας έπρεπε να γνωρίσουν και αυτά, πέτρινα χρόνια. Δεν ξέρω αν είναι επίκαιρο αλλά θα κλείσω με τον 141ο στίχο του εθνικού μας ποιητή.
«Παλληκάρια μου, οι πολέμοι
για σας όλοι είναι χαρά,
και το γόνα σας δεν τρέμει
στους κινδύνους εμπροστά»
