Συχνά άκουγε κανείς στα καφενεία ή στην αγορά, εύκολες κουβέντες του τύπου «μια χούντα σας χρειάζεται…». Μέχρι σήμερα, επρόκειτο μόνο για ένα κακόγουστο αστείο που αφορούσε διάφορους κρυπτονοσταλγούς, ή απελπισμένους και αβοήθητους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Σήμερα δεν είναι.
Σήμερα, ούτως ή άλλως, η κολοβωμένη 3η Ελληνική Δημοκρατία πνέει τα λοίσθια και αμφισβητείται ανοιχτά από τους κρατούντες. «Λαϊκισμός οι εκλογές», «Επικίνδυνος ο λαός»… Τέτοια υποστηρίζουν οι σκληροπυρηνικοί εκσυγχρονιστές, θέτοντας το ιδεολογικό θεμέλιο για την ολοκληρωτική απαξίωση της ήδη κουτσουρεμένης και στρεβλής λαϊκής βούλησης.
Ταυτόχρονα, τελούμε υπό μια κυβέρνηση η οποία δεν έχει ψηφιστεί και η οποία κινείται στα όρια της νομιμότητας και έξω από κάθε νομιμοποίηση, ενώ με τις αποφάσεις της έχει μεταβάλει το Σύνταγμα σ’ ένα πουκάμισο αδειανό.
Μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση πόσο πιθανή είναι μια εκτροπή; Τι θα γίνει, για παράδειγμα σ’ ένα σενάριο άτακτης χρεοκοπίας, αν καίγεται η Αθήνα επί μέρες ολόκληρες; Δεν θα κατεβάσει ο Πάγκαλος τα «τανκς» για να φυλάξει τις Τράπεζες; Ή μήπως τα ΜΑΤ θα συνεχίσουν το δόγμα του ήπιου (που τις περισσότερες φορές καθόλου ήπιο δεν είναι) σακατέματος και της ασφυξίας από τα δακρυγόνα; Νομίζουμε ότι μόνον μέχρι εκεί μπορούν να φτάσουν;
Όπως καταλαβαίνετε οι ισορροπίες ανάμεσα στην «ανατροπή» και την εκτροπή είναι πολύ λεπτές. Ιδιαίτερα αν ακούγονται και –πολύ χειρότερα– αν δοκιμάζονται πράξεις γενικευμένης αποσταθεροποίησης, σαν αυτή με την οποία δοκίμασε να παίξει ένα κομμάτι του αντιεξουσιαστικού χώρου την Κυριακή (ως πρόβα τζενεράλε;).
Στο ίδιο μήκος κύματος ήρθε την άλλη μέρα ο Καζάκης να δώσει άλλη μια διάσταση, πιο πολιτική, αυτών των τάσεων. Σε μια συνέντευξη που έδωσε για το newsbomb.gr, στον δημοσιογράφο Γιώργο Χριστοφορίδη, ζήτησε από την αστυνομία (ναι, την ίδια αστυνομία που οργίασε στις διαδηλώσεις της Κυριακής, μεταξύ άλλων πάνω και στο Μέτωπό του, το ΕΠΑΜ) και τον στρατό να συλλάβουν τον πρωθυπουργό, ενώ κάλεσε τη «διοίκηση» (δηλαδή τον κρατικό μηχανισμό» να αναλάβει την εξουσία! Ο ολοκληρωτισμός αυτός είναι ταυτόχρονα προϊόν απελπισίας και εγγενές στοιχείο ενός ανέξοδου λαϊκισμού. Γιατί δεν του βγαίνει η δραχμή (την οποία διακαώς επιθυμούν οι Γερμανοί) απ’ τη μια και, γιατί από την άλλη, αφού δεν του βγαίνει πρέπει να βρει κάτι άλλο χιμαιρικό και θεαματικό για να συσπειρώσει τους δικούς του.
Πέρα από αυτά, όμως, το ολίσθημά του είναι βαρύτατο, γιατί είναι ο πρώτος που θέτει στο δημόσιο λόγο μια λογική κατάστασης εκτάκτου ανάγκης και βίαιης ανατροπής από τα πάνω. Και να μαστε σίγουροι ότι σ’ αυτή τη λογική θα τσιμπήσουν διάφοροι από εδώ και πέρα, με διαφορετικά κίνητρα, από τον Καρατζαφέρη και τη Χρυσή Αυγή που ενισχύεται μέχρι τη Διαμαντοπούλου και τον Βορίδη. Οι Γερμανοί, πάντως, δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα με μια τέτοια εξέλιξη.
Το έργο που πάει να παιχτεί είναι πολύ παλιό και το έχουμε δει δεκάδες φορές. Το έχει δε περιγράψει πολύ καλά ο Μαρξ στην περίφημη 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη: Όταν οι αντίπαλες δυνάμεις αδυνατούν να δώσουν μια λύση στην αποσταθεροποίηση, ακόμα και μέσα από τη σύγκρουση, παρεμβαίνει το Κράτος, ως «ανεξάρτητος παράγων» και επιβάλει διά του ξίφους τη δικιά του λύση. Εδώ βέβαια δεν έχουμε μια διοικητική κρατική τάξη που να είναι σε θέση να επιβάλει κάτι τέτοιο. Όμως, διαθέτουμε ακόμα κατασταλτικούς και στρατιωτικούς μηχανισμούς που θα μπορούσαν να κινητοποιηθούν, ιδιαίτερα αν ενεργοποιηθούν από διάφορα ντόπια και ξένα συμφέροντα – που υπάρχουν και λειτουργούν ανοικτά τώρα που οι μάσκες έχουν πέσει. Και να είμαστε βέβαιοι, ιδιαίτερα αν υπάρξει διευρυμένη αποσταθεροποίηση εν μέσω μιας χρεοκοπίας, ότι τέτοιες πρωτοβουλίες θα βρουν πολλούς υποστηρικτές από τα κατεστραμμένα μικροαστικά και λαϊκά στρώματα – γιατί πάντα, όταν το χάος κυριαρχεί σε μια κοινωνία, πρώτα την πληρώνουν οι φτωχοί. Ο καθείς λοιπόν, ας αναλάβει τις ευθύνες του γι’ αυτά που λέει κι αυτά που κάνει.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, οποιαδήποτε προσπάθεια ανατροπής του υφιστάμενου σάπιου πολιτικού καθεστώτος, η οποία ασφαλώς και είναι αναγκαίο να συντελεστεί, πρέπει να διαθέτει οργάνωση, σχέδιο και όραμα για τη χώρα. Ειδάλλως θα καταλήξει στο αντίθετό της…
Κίνηση Πολιτών Άρδην
