«Το έκτο πάτωμα» του Αλφρέντ Ζερί παρουσιάζεται σε μια παράσταση που συνδυάζει την πρόζα με τη μουσική, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη
Η ιστορία του έργου εκτυλίσσεται στο Παρίσι του ’30, αλλά θα μπορούσε «να συμβαίνει και κάπου στην Αθήνα του 2012»
«Το έκτο πάτωμα δεν έχασε ποτέ γιατί έχει άτομα που βγαίνουν νικηταί. Το Εκτο Πάτωμα γεμάτο λεβεντιά και περηφάνια…». Είκοσι χρόνια μετά την τελευταία και θρυλική πλέον παρουσίασή του στο θέατρο «Περοκέ» (1991-92), το έργο του Αλφρέντ Ζερί «Το έκτο πάτωμα» ανεβαίνει ξανά στη σκηνή ιδωμένο μέσα από μια νέα οπτική, αλλά κρατώντας τους δύο «πυλώνες» του: τη διασκευή της Αννας Παναγιωτοπούλου και τα γνωστά, αγαπημένα τραγούδια του Σταμάτη Κρανουνάκη σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου («Τι ώρα είναι, τι μέρα είναι και ποια χρονιά», «Το τραγούδι της κουτσομπόλας», «Το τραγούδι της ζήλειας», «Η κουπαστή», για να αναφέρουμε ενδεικτικά κάποια από τα συνολικά 17 τραγούδια που γράφτηκαν ειδικά για τη διασκευή). Τα τραγούδια δίνουν τον ρυθμό και γίνονται ο άξονας της παράστασης που παρουσιάζεται στο «Θέατρο» του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης» από τις 19 του μήνα (έως τις 10 Ιουνίου), μιας παράστασης που συνδυάζει την πρόζα με πολλή -ζωντανή- μουσική και πολύ χορό, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη.
Στη σκηνή ζωντανεύει μια ιστορία που εκτυλίσσεται «πριν από τον πόλεμο, κάπου στο Παρί», αλλά θα μπορούσε με «κάποιο τρόπο να συμβαίνει και κάπου στην Αθήνα του 2012». «Το έργο είναι εξαιρετικά επίκαιρο, αφενός επειδή γράφτηκε και εκτυλίσσεται σε μια εποχή που έχει πολλά κοινά με τη δική μας (δεκαετία του ’30, εποχή της μεγάλης οικονομικής ύφεσης), αφετέρου επειδή έρχεται να μας θυμίσει αυτή την τόσο σημαντική αίσθηση της ?κοινότητας?, της ομάδας που ενώνεται για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής με όπλα το χιούμορ, την αισιοδοξία. Τη μοναδική αίσθηση που μπορεί να μας σώσει στις δύσκολες στιγμές που περνάμε στην Ελλάδα του σήμερα», εξηγεί η Μαριάννα Κάλμπαρη.Ο τελευταίος όροφος μιας πολυκατοικίας ?χωρίς ασανσέρ -«πριν από τον πόλεμο, κάπου στο Παρί» και πιο συγκεκριμένα στη Μονμάρτρη μπαίνει στον θεατρικό μεγεθυντικό φακό. Ενας όροφος με μικροσκοπικά διαμερισματάκια που φιλοξενούν τους φτωχότερους ενοίκους της πολυκατοικίας. «Με άξονα την κωμωδία που χαρακτηρίζει τη διασκευή της Αννας Παναγιωτοπούλου, παρακολουθούμε τη ζωή αυτών των ανθρώπων να ξετυλίγεται μέσα από τους έρωτες, τις συγκρούσεις, τα πάθη και πάνω από όλα τα όνειρά τους. Ονειρα μικρά και μεγάλα, όνειρα που τους δίνουν τη δύναμη να αντέξουν τις δυσκολίες της καθημερινότητας».
Η μουσική διδασκαλία – ενορχήστρωση είναι του Αλέξη Πρίφτη, η χορογραφία της Βάλιας Παπαχρήστου, τα σκηνικά – κοστούμια του Κωνσταντίνου Ζαμάνη και η μουσική επένδυση (βασισμένη στα μουσικά θέματα που έχουν γραφτεί από τον Σταμάτη Κραουνάκη για την παράσταση) του Διονύση Καλογερόπουλου.
Aνάγκη για μαγεία
Η παράσταση χρησιμοποιεί τη φόρμα του μιούζικαλ, γιατί μέσα από αυτή… «χτίζεται πιο άμεσα η αίσθηση του ονείρου που θέλουμε να δώσουμε. Ενός ονείρου που κρατάει όσο η παράσταση και δημιουργείται “χειροποίητα” από δεκαπέντε ανθρώπους που παίζουν, χορεύουν και τραγουδούν για να αφηγηθούν με τον δικό τους τρόπο, τη δική τους τρέλα, την ιστορία του “Εκτου Πατώματος” . Μια ιστορία που θέλει να μας θυμίσει πόση ανάγκη έχουμε από τη μαγεία των ονείρων. Στο κάτω κάτω, ένα όνειρο δεν είναι και το ίδιο το θέατρο; Ενα όνειρο όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν. Γιατί, όπως λέει και ένα από τα τραγούδια της παράστασης, όνειρο είναι όλα: “τίποτα δεν έγινε, τίποτα δεν είδατε, τίποτα ποτέ… στο φινάλε είμαστε όλοι θεαταί…”».
Tο καστ
Παίζουν (αλφαβητικά): Τζ. Αλιμόνου, Αιμ. Βασιλακάκη, Α. Γεροντάκης, Ν. Γιαννουδάκη, Ευ. Δημητροπούλου, Δ. Καραναστάσης, Μ. Κατσαφάδου, Α. Κοκόση, Ρ. Μανιάτη, Γ. Παπαϊωάννου, Δ. Παπανικολάου, Δ. Τσολάκης, Γ. Στεφόπουλος. Συμμετέχουν: Δ. Καλογερόπουλος (πιάνο), Στ. Δημόπουλος (διεύθυνση σκηνής).
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗakarali@pegasus.grΠηγή: ‘Εθνος
