Ένας άντρας βρίσκεται σ’ ένα δωμάτιο νοσοκομείου τραυματισμένος. Κανείς δεν ξέρει από πού έρχεται και τι έχει πάθει. Μια νοσοκόμα του δίνει τις πρώτες βοήθειες. Μια τηλεόραση στο δωμάτιο προβάλλει μια ταινία που κανείς δεν παρακολουθεί.
Ο άντρας χάνει τις αισθήσεις του και η νοσοκόμα τρέχει να φωνάξει βοήθεια. Ο άντρας βυθίζεται κι εγκλωβίζεται μέσα σε κόσμους παράξενους, ανεξήγητους, χαοτικούς. Χάνεται μέσα σε έναν παραληρηματικό λαβύρινθο από μνήμες προσωπικές και συλλογικές, πρόσωπα, πλάσματα και φωνές που τον καταδιώκουν.
Βρίσκεται να έχει διαπράξει κάποιο έγκλημα, και σαν φορέας ενός τραγικού πεπρωμένου, επιδιώκει την τιμωρία του. Μέχρι η περιπλάνησή του να τον οδηγήσει στη γη του κενού. Στον παράδοξο εκείνο χώρο όπου δεν υπάρχει τίποτα και τα πάντα πρέπει να οριστούν από την αρχή. Στη μήτρα. Στον τόπο της αθωότητας. Σε ένα τοπίο δίχως χρόνο, ενοχές κι επιστροφή.
Η ομάδα «The Helter Skelter Company» επιστρέφει στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (έως 20 Μαΐου) με την παραγωγή «Venison» (ο τίτλος σημαίνει Κρέας από κυνήγι).
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου, στη δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά, αντλεί υλικό από τις «Ευμενίδες» του Αισχύλου και τον Ντοστογιέφκι, με σκοπό να παρακολουθήσει -μέσα από κόσμους που πλέουν ο ένας εντός του άλλου- την πτώση ενός προσώπου από τον πολιτισμό προς τη βαρβαρότητα, από το έγκλημα στην τιμωρία, από τον άνθρωπο στο κτήνος.
«Ο Αισχύλος, στον αρχαίο κόσμο, με το έργο του μίλησε για τη μετάβαση του ανθρώπου από τον ματωμένο κύκλο της αυτοδικίας στην οργάνωση της πολιτειακής δομής. Ο Ντοστογιέφσκι μίλησε για τη θέση του ανθρώπου μέσα στον χριστιανικό κόσμο, όπου ο καθένας, όντας ελεύθερος πια να επιλέξει, βρίσκεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό», απαντά ο Θάνος Παπακωνσταντίνου στο ερώτημα γιατί επέλεξε τους δύο συγγραφείς και τι είναι αυτό που τους ενώνει.
«Η προβληματική των δύο αυτών συγγραφέων βρίσκεται στον πυρήνα του σκεπτικού της παράστασης, που ακολουθεί την πτώση ενός προσώπου από τον άνθρωπο στο κτήνος. Η πορεία όμως που διανύεται εδώ είναι η αντίστροφη. Εχουμε μια επιστροφή από τη λογική στο παράλογο, από την οργάνωση στην αποδόμηση».
Τι σημαίνει ο λόγος των δύο αυτών συγγραφέων σήμερα; «Ο λόγος (λογική) των συγγραφέων αυτών γίνεται στην παράσταση ένα σύστημα – μια δομή που αποσπά ένα πρόσωπο από την πραγματικότητα και το χρησιμοποιεί στην κίνησή της».
Ας μην ξεχνάμε ότι… «ο λόγος τους δημιούργησε τη βάση, ώστε να γίνει η επόμενη σκέψη – σήμερα βρισκόμαστε πια σ’ έναν χώρο, σ’ έναν χρόνο όπου γνωρίζουμε την τιμωρία είτε κάνουμε το έγκλημα είτε όχι. Δεν υπάρχει πια η δημόσια έκθεση των τραγικών κειμένων όπου όλα λέγονται, γίνονται και λύονται σε κοινή θέα. Η ανταλλαγή που χρεώθηκε ο χριστιανικός κόσμος είναι η εσωστρέφεια. Σήμερα δεν υπάρχουν θεοί τιμωροί – υπάρχει μόνο ο τρόμος του ονείρου, το δηλητήριο του συνειρμού, η κόλαση μιας πραγματικής ζωής όπου όλα επιτρέπονται». Η σύλληψη, το κείμενο και η σκηνοθεσία είναι του Θάνου Παπακωνσταντίνου, ενώ στη δραματουργία συνεργάστηκε η Τζωρτζίνα Κακουδάκη.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια φιλοτέχνησε η Δήμητρα Λιάκουρα. Η κίνηση είναι της Χαράς Κότσαλη, ο σχεδιασμός – σύνθεση Ηχων του Αντώνη Μόρα, οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα και τα γλυπτά ζώων του Περικλή Πραβήτα.
Παίζουν: Λένα Δροσάκη, Ιωάννα Μιχαλά, Ελένη Μολέσκη, Μάριος Παναγιώτου.
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΡΑΛΗ
akarali@pegasus.gr
