Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Ουφ, ησύχασα. Μου έφυγε ένα βάρος. Μπορώ ξαλαφρωμένος να πάρω τα μπρατσάκια μου και την κουλούρα μου και να κάνω ξένοιαστος τις διακοπές μου! Πλέον έχω κυβέρνηση και τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει.
Τώρα το αν έχω λεφτά να κάνω διακοπές δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Η πατρίδα σώθηκε και κανένας δεν έχει δικαίωμα να σκέφτεται την πάρτη του. Άλλωστε η εντολή του Σαμαρά προς τους υφιστάμενους του ήταν σαφέστατη. Εδώ κοτζάμ υπουργοί και δε θα κάνουν διακοπές, που πας εσύ ρε λαουτζίκο!
Είμαστε άτιμη φάρα τελικά ρε παιδιά. Τη φάγαμε τη νέα κυβέρνηση. Τέτοιο μάτι, ούτε βουντού να τους κάναμε. Τι θέλαμε δηλαδή; Σε εικοσιτέσσερις ώρες να τα έχουν φτιάξει όλα; Γίνεται, δεν γίνεται;
Εκεί εμείς όμως…. Το βγάλαμε το μάτι του Αντωνάκη μου, τον Ράπανο τον στείλαμε για… βρούβες πριν αναλάβει καλά – καλά και του Βερνίκου του βυθίσαμε την καρέκλα με μηδέν μποφόρ. Και να σκεφτεί κανείς ότι ακόμα δεν είδαμε τίποτα. Που ν’ αρχίσουν τα μεθεόρτια.
Καλή η πλάκα, αλλά δυστυχώς δεν άλλαξε τίποτα στην Ελλάδα. Όπως όλος ο κόσμος έτσι κι εγώ έχω την αίσθηση ότι έγιναν δύο εκλογικές αναμετρήσεις για το θεαθήναι! Ότι το παιχνίδι από την αρχή ήταν στημένο και ξεπουλημένο και απλώς μέσα από τη διαδικασία του φόβου και της σύγχυσης πήρε την πολυπόθητη σφραγίδα του λαού που δεν ψήφισε κόμμα, αλλά παραμονή στο ευρώ μαζί με όλα τα παρελκόμενα.
Σε αντίθεση με άλλους δε θα πω ότι αποδειχθήκαμε λίγοι ή κατώτεροι των περιστάσεων. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης πάντα υπερτερούσε του θάρρους. Μπορεί να θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, όμως η ανάγκη της επιβίωσης θα παραμένει πάντα ανίκητη…
Υ.Γ: Πόσα θέλει για να μας τρελάνει ο Μπένι; Πως είναι δυνατόν ένας πετυχημένος επιχειρηματίας του βεληνεκούς του Γιώργου Βερνίκου να μην είναι μέλος off shore εταιρείας; Ή άρχισε πόλεμος χαρακωμάτων; Η απάντηση δική σας!
