Της Δήμητρας Γκουντούνα
Περνώντας το σταθμό για να μπω στην καρδιά της Θεσσαλονίκης είχα πάντα στο νου ότι με περίμενε μια ζεστή φιλική αγκαλιά όπως και σε όλους τους κοινούς μας φίλους άλλωστε. Μια είδηση που δεν θα την είχε άλλος και την κράταγε για σένα. Ένα ποτήρι κρασί και με εκείνο το ελαφρύ κοκκίνισμα στο μάτι για εκείνα που ελπίζαμε να κάνουμε και δεν έγιναν. Ένα τραγούδι στο ‘’Μύλο’’ και ένα ζεϊμπέκικο κάτω από το ταξίμι της «Ευδοκίας». Και πάντα στο προσκήνιο, η κουβέντας μας για την απιστία αυτών που αγαπήσαμε και εμπιστευθήκαμε ….Και για τους άλλους εκείνους τους πολιτικούς που άλλα μας έταζαν στα νιάτα τους και άλλα μας έκαναν στα στερνά τους. «Α ρε καρντάσι, πάλι κουλουβάχατα τα κάνατε εσείς οι Αθηναίοι», έτσι κατέληγε πάντα η κουβέντα μας.
Πολλές φορές είχα συναντήσει τον Δημήτρη στην Αθήνα, όταν ερχόταν για την εφημερίδα του «Τα Νέα», για τα συνδικαλιστικά του, για τα πολιτικά του, για τα προσωπικά του…, πάντα όμως μέσα στο κάδρο των αναμνήσεων. Για φαντάσου έγινε ανάμνηση πια ο Γουσίδης! Θα τον έχω στην εικόνα της Θεσσαλονίκης. Θα τον έχω στο νου μου μέσα στη ζωγραφιά της παραλίας του Λευκού Πύργου, μέσα στων τραγουδιών του τη ζεστασιά και σε αυτή την ντομπροσύνη που συναντάς στους περισσότερους Μακεδόνες. Θα τον έχω στο νου μου, σαν έναν άνθρωπο παθιασμένο με την δημοσιογραφία και με τη φιλία, σαν έναν άνθρωπο που πετροβολούσε το μέλλον που μας εξυφαίνανε… Θα σ’ έχω στο νου μου και στην καρδιά μου όταν θα πίνω έναν καφέ στην Πλατεία Αριστοτέλους και θα σου λέω τα παράπονά μου. Και τότε είμαι σίγουρη ότι θ΄ ακούσω εκείνη την Μακεδονίτικη φωνή να μου λέει «παράτα τους κάτω ρε Δήμητρα τους χαμουτζήδες και έλα εδώ ν’ αναπνεύσεις…. Εμείς είμαστε άλλοι άνθρωποι έχουμε μπέσα…». Θα σ΄ έχω στο νου μου και κάθε φορά θα σ΄ αποχαιρετάω μ΄ εκείνο το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, πετώντας σου ένα σημείωμα στη θάλασσα με το παράπονο, ότι δεν προλάβαμε να πούμε τόσα ακόμη…
