Της Λαμπριάνας Κυριακού
Για χάρη του φεγγαριού και της Αυγουστιάτικης Πανσελήνου, η Αθήνα χθες το βράδυ, είχε βάλει τα γιορτινά της. Πρώτη φορά είδα την πόλη πλημμυρισμένη με τόσο κόσμο. Μια νύχτα μόνο για δυο, μια βραδιά μόνο για μια παρέα – μια βραδιά μόνο για κάποιους ανήσυχους που πάνω σ ένα μηχανάκι έκαναν βόλτες μέσα στην πόλη για να την κοιτάξουν τη φεγγαράδα απ όλες τις περιοχές.
Ήταν τόσο όμορφη. Στεφάνωνε την Ακρόπολη με το φως της και η Διονυσίου Αρεοπαγίτου δεχόταν τους χιλιάδες διαβάτες της που την διάβαιναν με αργό βάδισμα, το κεφάλι ψηλά τα χέρια πιασμένα. Δεξιά και αριστερά του δρόμου καλλιτέχνες, άλλοι με την μουσική τους και άλλοι με την υποκριτική τους, να τραβούν τα βλέμματα και να χειροκροτούνται. Από παντού ήχοι. Από παντού μυρωδιές, μιας και τα καλαμπόκια και το μαλλί της γριάς ήταν αυτό που θύμιζε τουλάχιστον τη δική μου παιδική αθωότητα.
Από μακριά να ξεχωρίζουν οι νότες του Χατζιδάκι. «Πάρε τη λύπη παλικάρι, πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι» Και αυτός εκεί, όπως και η Μελίνα άλλωστε, να δίνουν την παρουσία τους μέσα από τις φωνές των παιδιών του Μουσικού σχολείου Βόλου, όπου τραγουδούσαν στο προαύλιο του μουσείου της Ακρόπολης. «Χάρτινο το φεγγαράκι ψεύτικη ακρογιαλιά, αν με πίστευες λιγάκι θα σαν όλα αληθινά»
Η νύχτα για κάποιους είχε συνέχεια. Ρακόμελα – μπύρες – ούζα, ήταν η συνέχεια η οποία θα αποχαιρετούσε για πάντα το καλοκαίρι του 2012 και τη στιγμιαία απαλλαγή απ όλα τα δεινά που βιώνει ο έλληνας τα τελευταία χρόνια. Ας είναι και με ένα χυμό ή μια μπύρα στο χέρι. Οι στιγμές δεν χαρίζονταν για καμία κυβέρνηση.
Μόνο που τα χείλι ψιθύριζαν συνεχώς την αλήθεια:
«Κι εσυ Ελένη και κάθε Ελένη, της επαρχίας, της Αθήνας κοιμωμένη. Η ζωή σου να το ξέρεις είναι επικηρυγμένη να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει»
kk_lambriana@yahoo.com
Λαμπριάνα Κυριακού
