Της Δήμητρας Γκουντούνα
Ρε, δεν έχω λεφτά για εισιτήριο, άσε θα πάω με τα πόδια. Έλα μωρέ τι έγινε ,πάμε όλοι μαζί είπανε οι φίλοι.. Και ανέβηκε. Δυο στάσεις και θα φτάσει στο σπίτι… Τον περιμένει και η μάνα και θα βάλει τις φωνές άμα θα αργήσει.
Και έτσι άρχισε η διαδρομή…. .και έτσι έφθασε το τέλος. Στα 19 του. Και εκείνο το χαμόγελο ,εκείνα τα πελώρια μάτια που διψούσαν για Ζωή έγιναν χάρτινη φωτογραφία … έγιναν ..ανάμνηση. Ένας αριθμός μια στατιστική, μια συζήτηση στα τηλεοπτικά στούντιο και κορώνες κάποιων ‘’διανοουμένων ‘’με γεμάτη πάντα τσέπη.. Που να καταλάβουν ότι υπάρχει κάποιος που δεν είχε ούτε ένα ευρώ….
Τελευταίες του στιγμές σ ΄ ένα πεζοδρόμιο. Δίπλα του γρονθοκοπούνται ,ο οδηγός του τρόλεϊ μ έναν επιβάτη –σύμφωνα με το ρεπορτάζ. Πέντε περιπολικά κυκλώνουν το περιστατικό. Μια Κυρία πετάει ένα μπουκάλι στον ελεγκτή. Πανδαιμόνιο.
Φεύγω… σκέφθηκε ο 19χρoνος…που με τραβάνε, δεν είναι από εδώ το σπίτι μου…
Που να πάρει αν είχα 1 ευρώ δεν θα γινόταν τίποτα…
Που πάνε οι φίλοι μου; Που πάνε τα χρόνια μου; ‘’Χρυσέ Ζωής αέρα ΄΄ γιατί δεν φτάνεις ως τη δική μου αναπνοή; Πόσο κοστίζεις; 1 ευρώ. Δεν τόχα. Δεν το έδωσα. Τόσο λοιπόν αξίζω; Για ποιο λόγο πεθαίνω; Το κρυφτό που έπαιξα με τον ελεγκτή δεν είναι παιδικό παιχνίδι; Παιδί και εγώ δεν είμαι ;
Δεν έχετε λοιπόν απαντήσεις; Τότε αφήστε με να φύγω. Θα πληρώσετε και εσείς το αντίτιμο κάποια στιγμή της επιβίβασής σας .Πόσο θα σας κοστίσει; δεν ξέρω…. Εμένα μου κόστισε 1 ευρώ… Γειά σας…
