της Δήμητρας Γκουντούνα
Και μετά το θάνατο την κηδεία ,τις αντιδράσεις, τα αντίποινα, δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο από την ησυχία… που θ ΄ ακούει η μάνα του από την κάμαρη του.Εκείνη την κοπέλα που προσπαθούσε μες την αγκαλιά της να σταματήσει το ρόγχο του αγαπημένου της ,που κρατούσε το μέρος της καρδιάς του με τα χέρια της για να σταματήσει το αίμα και την αγάπη του που χάνονταν πάνω σ ΄ ένα μαχαίρι.. Δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο από τους στίχους του Παύλου που τραγουδούσε… Σιγά μην κλάψω.. σιγά μην φοβηθώ’
Και συγχώρα με Παύλο αλλά και κλαίω και φοβάμαι…. Γιατί τελικά ,η Δημοκρατία είναι ένα παραμύθι που δεν θα μάθω ποτέ το τέλος του. Και η ζωή που τόσο υμνούμε και αγαπάμε ένα αποτσίγαρο πεταμένο στο δρόμο. Την αποτυχία της πορείας του ο καθένας την κρεμάει στην ετικέτα κάποιου Κόμματος , και εκείνο με τη σειρά του , ευχαρίστως ανοίγει την πόρτα, για να οικειοποιηθεί το Τίποτα που ζήτησε κρυψώνα. Και όταν στο Τίποτα δίνεις στέγη και βήμα ,εκείνο θεριεύει και οπλίζεται με μαχαίρια και μίσος. Η δουλειά του Κόμματος είναι να σε φανατίζει. Χωρίς φανατισμό δεν έχει λόγο ύπαρξης .Και εσύ προσπαθείς να πείσεις τον άλλον με τα δεκανίκια που σου έχουν δωρίσει για να περπατάς πιο γρήγορα…. Η δική μου γενιά πρόλαβε τα χωριστά καφενεία. Πρόλαβε και άκουσε τις αναμνήσεις της φρίκης του εμφυλίου. Και αντιμετώπισε εκείνα τα συμβάντα σαν ένα μακρινό εφιάλτη που δεν έχει επιστροφή.
Κι όμως, οι εφιάλτες τελικά μας ακολουθούν …
Τον Παύλο Φύσσα δεν τον ήξερα, δεν ήξερα τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες ,δεν είχα δώσει σημασία σ ΄ αυτό το παιδί που το πρωί κουβαλούσε σίδερα και το βράδυ σε κάποια γωνιά στο Κερατσίνι έστηνε μουσική σκηνή και τραγουδούσε τη δική του ποίηση. Τον έμαθα δυστυχώς με το θάνατό του. Απρόσμενος θάνατος από χέρι νεκρού εγκεφάλου, που έστριψε το μαχαίρι στην καρδιά του παιδιού για να του πάρει όχι μονο τη ζωή αλλά και ότι ο ίδιος ο δολοφόνος δεν μπόρεσε ποτέ ν΄ αποκτήσει. Ιδανικά και όνειρο
