Της Βαλιάνας Κοσμά
Μπορεί ένας συναυλιακός χώρος να «συναγωνιστεί» το Σικάγο της δεκαετίας του 20; Ε ναι λοιπόν, μπορεί! Την βδομάδα που μας πέρασε – Τρίτη και Τετάρτη – έγινε στο Stage Volume 1 το πρώτο Blues Festival. Το κέντρο της Αθήνας θύμιζε χωρίς υπερβολές το Δέλτα του Μισισιπή ή την πλατφόρμα του σιδηροδρομικού σταθμού του Κλαρκσντέιλ!!!
Το Stage Volume 1 απέδειξε πως δεν είναι μόνο ένας συναυλιακός χώρος. Τα τραπεζάκια στο πλάι έδιναν άλλη ατμόσφαιρα. Ίσως αν χρησιμοποιούσαν όλο το μαγαζί να ήταν ακόμη πιο blues. Ας κάνω τις απαραίτητες «διευκρινίσεις» από την αρχή. Δε θα βρείτε setlists. Δεν έχει νόημα η λίστα, όταν υπάρχει η μουσική.
1η μέρα: Βρετανική «σχολή»
Η αρχή έγινε με τους Daddy’s Work Blues Band και τους Blue Matter, δύο ελληνικές blues μπάντες. Είναι πολύ όμορφο και ταυτόχρονα περίεργο να βλέπεις να υπάρχουν ελληνικές μπάντες που να ασχολούνται με τη blues μουσική και μάλιστα να τα καταφέρνουν τόσο καλά. Εξαιρετικές και οι δύο μπάντες!
Τη σκυτάλη πήρε ο John Crampton. Ο Βρετανός αυτοδίδακτος μουσικός μας άφησε με το στόμα ανοιχτό, γιατί όλη η μπάντα είναι μόνος του. Κιθάρα, φυσαρμόνικα και ντραμς, δένουν τόσο αρμονικά και το αποτέλεσμα δε σε αφήνει να ξεκολλήσεις. Ένας λευκός bluesman με… μαύρη ψυχή! Με λίγα λόγια… υπέροχος!
Με ήχο γρήγορο και διαφορετικό, ο αξιότιμος κύριος Tom Attah έκλεψε τις εντυπώσεις την πρώτη μέρα. Από τις 9 παρά που ξεκίνησε το φεστιβάλ, μέχρι την ώρα που ανέβηκε στη σκηνή ήταν μαζί με τον κόσμο, μεγάλωνε τους μουσικούς του ορίζοντες και διασκέδαζε. Δεν ήρθε απλώς για να τραγουδήσει. Ήρθε για να περάσει καλά ακούγοντας blues! Και όχι μόνο εκείνος, αλλά κι εμείς μαζί του. Οι περίεργες γκριμάτσες που κάνει όταν τραγουδάει, αλλά και ο τρόπος που σατιρίζει την «στημένη» αργή blues ατμόσφαιρα κάποιων κομματιών, σε κάνει να μην παίρνεις τα μάτια σου από πάνω του!
2η μέρα: New Orleans is back…
Οι ελληνικές blues μπάντες όχι μόνο έδωσαν το παρόν στο φετινό πρώτο φεστιβάλ, αλλά μας έδειξαν πως γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει blues. Τρεις ελληνικές μπάντες στο πρόγραμμα της δεύτερης μέρας και δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε αν μας άρεσαν περισσότερο οι Blues Cargo, οι Blues Therapy Band ή ο Gregg G. Ellis με Blues Ensemble…Ηλεκτρικό blues από τους Blues Cargo, πιο rock’n’roll ήχος από τους Blues Therapy Band, ενώ οι Gregg G. Ellis Blues Ensemble μας έδωσαν τη χαρά να ακούσουμε 4 ακυκλοφόρητα τραγούδια τους. Ο κόσμος τη δεύτερη μέρα ήταν περισσότερος κι έτσι το ευχαριστήθηκαν περισσότερα άτομα.
Τέλος, ήρθε η ώρα του Diz Watson. Όση κιθάρα ακούσαμε… ακούσαμε! Ο Diz Watson με το ψάθινο καπελάκι και το πιάνο του, ήταν στη σκηνή για να μας θυμίσει πως οι ήχοι της… μελαγχολίας ακούγονται καλύτερα στα πλήκτρα! Το πιάνο τελικά ήταν αυτό που μας «έλειπε». Οι ήχοι της Νέας Ορλεάνης, ακούγονταν πια τόσο γνώριμοι στα αυτιά μας. Ήταν το καλύτερο φινάλε από δύο πολύ όμορφα βράδια. Διασκεδάσαμε με τρόπο διαφορετικό. Όπως είπε και ο ίδιος στο κλείσιμό του… Θα τα ξαναπούμε!
Η ελληνική μουσική έχει χώρο για τη blues κι αυτό αποδείχτηκε το βράδυ της Τρίτης και της Τετάρτης στοStage Volume 1.
Τα καλύτερα έρχονται!
Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος
