της Λαμπριάνας Κυριακού
Αν η θρησκεία ήταν αλάνθαστη θα ήταν σαν το θεό, αόρατη, ίσως και ανύπαρκτη. Στις περισσότερες μουσουλμανικές χώρες του πλανήτη βλέπουμε την βαρβαρότητα πολλών αιώνων πίσω να ακμάζει πάνω σε αυτά τα επίπεδα χωρίς να αφήνει μια χαραμάδα πολιτισμού να μπει στην κοινωνία τους.
Συγκλονιστικό το ντοκιμαντέρ της Αννέτας Παπαθανασίου, «Παίζοντας με τη Φωτιά» που έκανε επίσημη πρεμιέρα χθες Τετάρτη, στον κινηματογράφο Δαναό. Αλλιώς δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω, άλλωστε η κριτική δεν είναι το στοιχείο μου. Ξεχώρισα όμως μια ταινία που αν και γυρίστηκε με οικονομικά προβλήματα και με την στήριξη λίγων, είναι προσεγμένη. Δεν χαρίστηκε στη μυθοπλασία, ούτε στις στημένες εικόνες, απλά για να βγει μια επιθυμητή δουλειά. Παραδόθηκε στη σκληρή ζωή της χώρας, μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη αυτά που εμείς στο μυαλό μας θεωρούμε απίστευτα.
H Αννέτα Παπαθανασίου, παίζοντας η ίδια με τη φωτιά, επισκέπτεται την Καμπούλ για να διδάξει την Αντιγόνη του Σοφοκλή και να καταγράψει τη ζωή των Αφγανών καλλιτεχνών, που προσπαθούν να συνδυάσουν την τέχνη και τον πολιτισμό με την σκληρή καθημερινότητα σε αυτή την ταλαιπωρημένη χώρα. Και εκεί αρχίζει η πρώτη πράξη του δράματος, γιατί η δεύτερη αρχίζει όταν βγεις απ την αίθουσα, και προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις ποια είναι η αλήθεια και πως φτιάχτηκε.
Γυναικείες μορφές παρατημένες στο έλεος του θεού και καταπατημένα τα θέλω τους. Πάνω απ όλα η πίστη και ενδόμυχα μια λαχτάρα για τη χαμένη ελευθερία που τους στέρησαν. Άραγε συλλογιστήκαμε ποτέ πώς μπορεί να ζει η γυναίκα στο Αφγανιστάν; Τι συμβαίνει όταν μια γυναίκα θέλει να ασχοληθεί με τις Τέχνες; Αρχικά, πώς μπορεί μια χώρα απολίτιστη να δεχθεί την Τέχνη;
Το ντοκιμαντέρ είναι μια παραγωγή TOPCUT- MODIANO, OH MY DOG, και συμπαραγωγή του ΟΤΕ TV. Από σήμερα 4 Σεπτεμβρίου, το ντοκιμαντέρ θα κάνει προβολές στον κινηματογράφο Δαναό
Η Αννέτα Παπαθανασίου λέει: «Έχοντας πάει στο Αφγανιστάν το 2007 και κάνοντας γυρίσματα στην περιοχή για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ «Qadir, ένας Αφγανός Οδυσσέας» απέκτησα μια οικειότητα με την περιοχή και σίγουρα αρκετούς φίλους. Έτσι, όταν ήρθε στα χέρια μου μια φωτογραφία από παράσταση αφγανικού θιάσου ξαφνιάστηκα πολύ και θέλησα να μάθω περισσότερα. Πρώτη φορά έβλεπα γυναίκα Αφγανή ακάλυπτη και μάλιστα να παίζει Μολιέρο στο Αφγανιστάν! Άρχισα την έρευνα.
Με την βοήθεια φίλων στο Αφγανιστάν ήρθα σε επαφή με διάφορους καλλιτέχνες καθώς και με τον επικεφαλής του Θεατρικού Τμήματος στο Πανεπιστήμιο της Καμπούλ, ο οποίος με προσκάλεσε να διδάξω αρχαίο Ελληνικό Θέατρο στους φοιτητές του.
{youtube}oO93nG266Ws{/youtube}
Μετά από 30 χρόνια πολέμου και την πτώση του καθεστώτος των Ταλιμπάν, οι οποίοι είχαν απαγορέψει σχεδόν όλες τις τέχνες, το θέατρο στο Αφγανιστάν ξαναγεννιέται.
Εντυπωσιάστηκα όταν έμαθα ότι στη χώρα υπάρχουν δραστήριες θεατρικές ομάδες και ότι διοργανώνεται ένα Φεστιβάλ Θεάτρου στην Καμπούλ, που έδωσε μάλιστα το πρώτο βραβείο σε μια νεαρή ηθοποιό! Ήθελα να γνωρίσω αυτή την ηθοποιό και άλλους Αφγανούς καλλιτέχνες και να ανακαλύψω περισσότερα για το αφγανικό θέατρο. Γι’ αυτό και αποδέχθηκα με χαρά την πρόσκληση να διοργανώσω σεμινάρια πάνω στην Αντιγόνη του Σοφοκλή στο Πανεπιστήμιο της Καμπούλ. Κάπως έτσι, λοιπόν, τον Σεπτέμβριο του 2012 επισκέφθηκα την Καμπούλ. Παράλληλα με τα σεμινάρια αποφάσισα να κινηματογραφήσω τις ζωές Αφγανών ηθοποιών και να δημιουργήσω το ντοκιμαντέρ “Παίζοντας με τη Φωτιά“.
Φθάνοντας στην Καμπούλ ανακάλυψα ότι η κατάσταση για τους καλλιτέχνες δεν ήταν όπως την φανταζόμουν. Το Θεατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου της Καμπούλ έχει 200 αγόρια και μόνο 8 κορίτσια. Τα περισσότερα κορίτσια μάλιστα απλώς παρακολουθούσαν δεν ήθελαν να παίξουν μπροστά σε αντρικό κοινό.
Η νεαρή ηθοποιός που ήθελα να συναντήσω εξαφανίστηκε και κανένας δεν ήξερε που βρίσκεται. Μια 22χρονη ηθοποιός δολοφονήθηκε στην Καμπούλ απλά γιατί έπαιζε στο θέατρο και το έδειξε η εκεί τηλεόραση στις ειδήσεις.»
Υγ:
Για το ντοκιμαντέρ εργάστηκαν ο Δημήτρης Κορδελάς στη Διεύθυνση φωτογραφίας, στο Μοντάζ ο Χρόνης Θεοχάρης, στη μουσική η Χριστίνα Κριθαρά, στη Δημοσιογραφική έρευνα η Ιωάννα Μπρατσιάκου
Παραγωγoί: Μίκης Μοδιάνος, Φωτεινή Οικονομοπούλου
