Ο Μίλτος Πασχαλίδης για πρώτη φορά στον Κήπο του Μεγάρου, σε μια συναυλία που φέρει τη δική της συγκινητική ιστορία και επιφυλάσσει σε όλους μας απρόσμενες συναντήσεις. Μια βραδιά αφιερωμένη σ’ αυτούς που λείπουν πιο πολύ…
Μπλέκει τα τραγούδια του με τα δικά τους και στήνει ένα γλέντι σαν να είναι όλοι τους παρόντες. «Όχι νοσταλγίες και μνημόσυνα. Μόνο γλέντι».
Toν Μίλτο Πασχαλίδη τη βραδιά αυτή συνοδεύουν η Μιρέλα Πάχου στο πιάνο ακορντεόν και τραγούδι, ο Δημήτρης Σινογιάννης στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Δημήτρης Μουτάφης στο μπάσο και ο Ηλίας Δουμάνης στα τύμπανα.
Μου λέει τις προάλλες ένας φίλος: «Στριφογυρνάει στο μυαλό μου ένας στίχος του Άλκη, δεν τον θυμάμαι ακριβώς, μιλάει γι’ αυτούς που του λείπουν πιο πολύ…»
«Απ’ το Ιπτάμενο χαλί είναι, φίλε, σε μουσική του Λαυρέντη» του απαντάω σχεδόν ακαριαία.
Τώρα χαμένος στων ονείρων μου το χάρτη
όλο ρωτάω πως τα ’φερε έτσι η ζωή
αυτοί που φύγανε να με καλούν σε πάρτι
κι αυτοί που ζούνε να μου λείπουν πιο πολύ.
Κι ύστερα, τα λόγια του Άλκη έφεραν στην κουβέντα τον Μήτσο κι ύστερα τον Μάριο και τον Μάνο.
Κι ύστερα μου ήρθε η ιδέα να κάνω μια γιορτή για τους φίλους μου που φεύγουν κι αφήνουν πίσω τους ένα μεγάλο κενό. Και μεγάλα τραγούδια.
Κι είπα να μπλέξω τα τραγούδια μου με τα δικά τους και να στήσουμε ένα γλέντι σα να είναι όλοι τους παρόντες.
Όχι νοσταλγίες και μνημόσυνα.
Μόνο γλέντι.
Να βάλω τον Μητροπάνο να τραγουδάει ξανά Τόκα και Αλκαίο.
Και τον Ξυδούς στο βάθος δεύτερη φωνή.
Και να έρθουνε στη σκηνή, να τραγουδήσουμε παρέα όσοι «φίλοι» μου είναι εκεί.
Γι’ αυτούς που μας λείπουν πιο πολύ και γι’ αυτούς που είναι ακόμα εδώ.
Γιατί τα μεγάλα κενά δεν καλύπτονται παρά μόνο με τα μεγάλα τραγούδια.
Μίλτος Πασχαλίδης
Ο τραγουδοποιός επιφυλάσσει εκπλήξεις στο κοινό με τη συμμετοχή φίλων του τραγουδοποιών και τραγουδιστών.
………………………………………………………………………………………………………
Παιδικά χρόνια στην Καλαμάτα, φοιτητής στο Ηράκλειο (σπούδασε μαθηματικά και φιλοσοφία), μουσικός στην Αθήνα. Ανήσυχος, ονειροπόλος, αγαπημένος ερμηνευτής και τραγουδοποιός, ο Μίλτος Πασχαλίδης συνηθίζει να ανατρέπει ο ίδιος πολύ συχνά το πρόγραμμα των συναυλιών του ακούγοντας τον «ήχο» του κοινού του, αφήνει ανοιχτές πόρτες καθώς βγαίνει στη σκηνή, και εισπράττει τη μεγαλύτερη ανταμοιβή, το χειροκρότημα, «που είναι πιο άμεσο στους τραγουδοποιούς παρά στους μαθηματικούς!»
Έτσι, με εργαλείο τα μαθηματικά και με εγχειρίδιο ζωής τη φιλοσοφία, στρέφεται στη μουσική, από τα 25 του χρόνια, και φτιάχνει τραγούδια που φέρνουν συγκίνηση, προβληματισμό, παρηγοριά, χαρά… Έμπνευσή του είναι ό,τι ζει, ό,τι βλέπει γύρω του: και οι πιο μικρές στιγμές της καθημερινότητας αποκαλύπτουν δυνατές εικόνες πυροδοτώντας την αρχή της επόμενης ιστορίας που θα γίνει τραγούδι.
«Ο ρόλος του καλλιτέχνη είναι ίδιος με το ρόλο του υδραυλικού, του υπαλλήλου ή του δασκάλου» λέει ο ίδιος χαρακτηριστικά, αφού ο καθένας «πρέπει απλά να κάνει καλά τη δουλειά του». Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Κανένα μυστήριο ή κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα. Μόνο ωραία τραγούδια, σαν άλλη προστασία από την ευτέλεια και τη θλίψη, σαν υπενθύμιση όσων αγαπήσαμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε.
Με τους Χαΐνηδες (Χαΐνηδες, 1991) εμφανίζεται για πρώτη φορά στη δισκογραφία, και ακολουθούν: Νεάρχου Παράπλους, 1993, Παραμύθι με λυπημένο τέλος, 1995, Κακές συνήθειες, 1998, Βυθισμένες άγκυρες, 2001, Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος, 2003, Έχουν περάσει χρόνοι δέκα, 2005 (ειδική έκδοση 2006), Ψωμί κι εφημερίδα, 2007, Ξένιος, 2010.
Συνεργάστηκε (δισκογραφικά ή σε συναυλίες) με τους: Γιάννη Μαρκόπουλο, Δήμητρα Γαλάνη, Χρήστο Θηβαίο, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Βαγγέλη Γερμανό, Καλλιόπη Βέττα, Θανάση Γκαϊφύλλια, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Δημήτρη Μητροπάνο, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Θάνο Μικρούτσικο κ.ά. Επίσης, συμμετείχε στην επανακτέλεση του έργου Καπνισμένο τσουκάλι του Χρήστου Λεοντή σε ποίηση Γ. Ρίτσου.
Μια συμπαραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών & της MINOS EMI
