Ο άγριος πρωτευουσιάνικος θόρυβος της Αθήνας, χάθηκε καθώς αρχίσαμε να μιλάμε με τον Λουδοβίκο των Ανωγείων, για τις καταγωγές μας.Μιλούσαν καθαρά η Κρήτη και η Κύπρος.
Τον ανακάλυψα κάπου το 2000, μέσα από την μαγεία των δίσκων και του ραδιοφώνου. Τότε που τα ραδιόφωνα δεν είχαν λίστες και τα cd στέγαζαν όλη την δουλειά των καλλιτεχνών. Προχθές τον συνάντησα, με αφορμή τις δυο μουσικές βραδιές που θα παίξει στον ΙΑΝΟ.
Κεντούσε πάνω στις λέξεις μου, δίνοντας τους τόσο νόημα, που ο χρόνος για πρώτη φορά είχε χάσει όλα του τα δευτερόλεπτα, μέχρι και ο ήχος είχε αλλάξει συχνότητα.
Από τα άγνωστα τραγούδια του, φτάσαμε να μιλάμε για την παιδεία, τον έρωτα, την ταλαιπωρημένη χώρα μας και πολλά άλλα που γέννησε η κουβέντα μας.
« Καμιά κατηφόρα μου λέει, δεν θα σε πάει στην κορυφή» η κουβέντα μας, πήρε ανάποδα το δρόμο. Την κατηφόρα την κάναμε ανηφόρα και πιστεύω ότι αυτά που είπαμε, είναι από τις λέξεις που αξίζουν τα διαβαστούν.
μιλάει στη Λαμπριάνα Κυριακού
Θα αρχίσω την κουβέντα μας από τις δυο βραδιάς που θα απολαύσει το κοινό στις 18 – 19 Δεκεμβρίου στον ΙΑΝΟ. Τι θα ακούσουμε;
Θέλω να αρχίσω από τον τίτλο των παραστάσεων «Ποτέ μια κατηφόρα δεν πάει σε κορυφή» είναι απλός λόγος σε μια δυνατή αξία. Λόγω των αναγκών, λόγω της περιφρόνησης της Ευρώπης απέναντι μας, μας έχουν κάνει να χάσουμε το σεβασμό μας και να κάνουμε εκπτώσεις στην καθημερινότητα μας, ακόμα και στις σχέσεις μας. Παντού ναυάγια. Εμείς φοβόμαστε το αύριο. Το χαμόγελο είναι λίγο. Μπαίνεις στο μετρό και βλέπεις σκυθρωπά πρόσωπα. Αν περάσει κάποιος τον θεωρούν σαν αξιοθέατο. Μέσα σε όλο αυτό, ο Πολιτισμός και η Τέχνη, οφείλει να μπει μπροστά. Ο Καλλιτέχνης λοιπόν, οφείλει να μπει μπροστά. Η Τέχνη που κάνω στέκει με ένα τρόπο από τη μεριά της αισθητικής και ηθικής, κάνω μια δουλειά που έχει να κάνει με την ποίηση, με τα φτερά των ανθρώπων.
Στην παράσταση αυτη, θέλουμε να δείξουμε το μεγέθους του ολίγου. Το λίγο είναι πάντα σχετικό. Ποιος μπορεί να μου πει αυτό το σποράκι που βλέπεις από σουσάμι, ότι είναι μικρό. Πώς να το πεις μικρό, αφού από ένα μικρό σποράκι υπάρχει η δυνατότητα να γεννηθεί ένα δέντρο. κι εμείς οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του ολίγου, δηλαδή αυτού που έχουμε. Διότι αν πέραν από την ανικανότητα – αδυναμία των εκάστοτε κυβερνώντων, αν εμείς οι απλοί άνθρωποι κάναμε ταβάνι τις απαραίτητες ανάγκες μας, δεν θα έχουμε διλήμματα. Μπορεί να έχω ανάγκη μόνο νερό ή αυτό το κουλούρι που μου έδωσε ο Νότης Μαυρουδής τώρα, ένα καφέ και τον χρόνο που έχεις να σκεφτείς πως θα κάνεις καλύτερα τα αισθήματα σου και τις σχέσεις σου, αυτό είναι κάτι για να κάνεις καλύτερο τον κόσμο.
Το τραγούδι πάντα υπόσχεται ένα καλύτερο μέλλον, μπορεί να χρωματίζει την εποχή, στο θετικό και το αρνητικό της.
Είμαστε λοιπόν στον Ιανό για δυο παραστάσεις 18 – 19 Δεκεμβρίου, με την εξαιρετική φωνή της Αλίκης Ζωγράφου. Συμμετέχουν και οι φίλοι μου οι μουσικοί Αντώνης Μυτακίδης στην κιθάρα, ο Γιώργος Κοντογιάννης στη λύρα και ο Μανώλης Μπαρδάνης στη φυσαρμόνικα.
Η παράσταση θα έχει αφηγηματικό χαρακτήρα θα έχει και παραμύθια και ιστορίες, αυτά που κάνω συνήθως.
Ποια είναι τα άγνωστα τραγούδια που θα ακούσουμε
Θα παίξουμε τα τραγούδια που δεν έχουν παίξει πολλές φορές. ολα τα τραγούδια τα γράφεις με την ίδια αγάπη, με την ίδια καρδιά. Για κάποιο λόγο επιλέγονται κάποια και προχωράς με αυτά και ορισμένα εξίσου ωραία μένουν σε μια ντουλάπα. Είναι τραγούδια που δεν υπερασπιστήκαμε. Δεν είναι καινούργια είναι παλιά αλλά ανεκμετάλλευτα.
{youtube}oNUDv_cs0HY{/youtube}
Αγαπημένα δεν θα ακούσουμε;
Θα παιχτούν βεβαίως και τα παλιά γιατί θέλει και από αυτά να ακούσει ο κόσμος, αλλά θα δώσουμε το βάρος μας σε αυτά τα παλιά καινούργια.
Υπάρχει οργανοπαίκτης ο μουσικός και ο καλλιτέχνης. Στον οργανοπαίκτη απαγορεύεται να κάνει λάθος. Ο μουσικός μπορεί να κάνει λάθος, ο καλλιτέχνης είναι αυτός που μπορεί να κάνει το λάθος σωστό. Για τον πραγματικό καλλιτέχνη δεν υπάρχει λάθος.
Με αφορμή αυτά που μου είπατε στην αρχή της κουβέντας μας, κρατάω στα χέρια μου κάτι πολύ ωραίο που γράψατε εσείς και νομίζω ότι είναι όλη η προσωπογραφία της ελληνικής πραγματικότητας που ζούμε! Εξοικειωθήκαμε με την βαρβαρότητα;
H παιδεία μας είναι πολύ χαμηλά. Αν όλα αυτά τα παιδιά που γράφουν στον τοίχο με σπρέι, αδιάφορα συνθήματα, μπορεί και ενδιαφέρον αλλά με αισθητική λάθους. Εάν ξέραμε την καταγωγή μας, από πού κρατάει, γιατί αυτή τη στιγμή κρατάμε μόνο τη γλώσσα, εάν ξέραμε τα 10χιλιάδες χρόνια του πριν, θα ήμασταν εντελώς διαφορετικοί. Τι να πεις τώρα και πόσα να πεις, όταν όλα έχουν ειπωθεί από μεγάλους φιλοσόφους. Όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου κρέμονται από τα χείλι του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα. Όταν τα διηγηθείς μέσα σου και αποκτήσεις αυτοσεβασμό και σεβασμό στην καταγωγή σου δεν μπορεί να βγει ο άλλος απέναντι σου. Εμάς μας κόψανε την πρόσβαση στην παράδοση. Από την μεριά της επίσημης παιδείας – βέβαια αυτός που θέλει να κάνει πράγματα για τα παιδιά του τα κάνει – αλλά η γενική παιδεία είναι λαθεμένη. Σε προωθεί σε εκπτώσεις και χαμηλώνει το επίπεδο. Δεν είναι τυχαίο που έχουν σουξέ τα σκυλάδικα.
Ναι είναι πιο κοντά στους νέους αυτό το είδος διασκέδασης. Γι αυτό και άλλαξε η παιδεία μας. Μια μεγάλη μερίδα σταμάτησε να διαβάζει τους ποιητές, ακόμα να γνωρίζει και την ιστορία μας.
Το πρόβλημα μας είναι η παιδεία. Αν ένα σύστημα εκπαιδευτικό διδάξει από το νηπιαγωγείο τα αρχαία ελληνικά σε 20 χρόνια θα αλλάξουμε.
Βασικά γίνεται μια επιφανειακή διδασκαλία και αν να κάνεις εις βάθος το μάθημα, πρέπει να το επιλέξεις. Η αρχαία γλώσσα, είναι μάθημα επιλογής.
Μια φίλη μου Ελληνίδα μουσικός που ζει στο εξωτερικό, έχει δυο κόρες, μεγάλα ταλέντα στη μουσική. Της πάει και τους δυο σε ειδικό σχολείο που κάνει αρχαία ελληνικά. Τα κορίτσια ακόμα πάνε δημοτικό.
Κι εμείς δεν γνωρίζουμε ούτε τις βασικές λέξεις.
Στην αρχαία πατάει η μετέπειτα εξέλιξή στης ελληνικής γλώσσας. Εδώ δεν γνωρίζουμε ότι η λέξη ενδιαφέρον είναι αρχαία ελληνική προέρχεται από το εν – δια – φέρον , αυτός που φέρει το Δια το θεό – ο καλός, αυτός που έχει το θεό μέσα του. Μια βόλτα να κάνεις στην ετυμολογία των λέξεων θα βρεις τους αρχαίους να σε κοιτάζουν κατάματα.
Ναι η αλήθεια είναι ότι η ελληνική γλώσσα έχει τόσες πολλές λέξεις που δεν γνωρίζουμε ακριβώς το νόημα τους. Χρησιμοποιούμαι όσο πιο λίγες μπορούμε, αδυνατώντας έτσι την ίδια μας την ταυτότητα. Γι αυτό τονίζουμε ότι η Κρητική και η Κυπριακή διάλεκτος είναι πιο κοντά στην αυθεντική γλώσσα.
Ναι βεβαίως αφου έχουν αρχαίες λέξεις. Στα μέρη τα δικά μου λέμε Θωρώ . Το θωρώ είναι το πιο βαθύ βλέμμα. Το κοιτάζω που είναι πιο εξελιγμένο δεν κάνει ούτε παρατήρηση, είναι ένα πέρασμα. Θωρώ… έχει το Θήτα. ‘εχει ένα βάρος μια προσήλωση.
Ναι σαφώς μόνο που θα το προφέρεις το ίδιο το γράμμα έχει μια διάρκεια…
Ξέρετε τι μου κάνει εντύπωση στις παραστάσεις σας; Που δεν ακούγεται ο παραμικρός ψίθυρος. Είστε απ τους λίγους που το καταφέρνετε αυτό!!
Αυτή είναι η πιο μεγάλη τιμή που μου κάνει ο κόσμος. Δεν ξέρω πως έγινε αυτό, αλλά έγινε και το απολαμβάνω πάρα πολύ. Γιατί αμα θες να περάσεις μια ιδέα μια σκέψη μια απόχρωση ενός τραγουδιού, πρέπει να έχεις ησυχία. Αυτό το σεβασμό τον εκτιμώ πάρα πολύ. Και δεν πρέπει να τον επιβάλεις αλλά να τον υποβάλεις. Ο Ψαραντώνης ας πούμε χωρίς να πει τίποτα επικρατεί σιωπή από κάτω γιατί ο κόσμος περιμένει κάτι ν ακούσει.
Ο Χατζιδάκις σας έδειξε να ζωγραφίζεται τραγούδια και πραγματικά το πέτυχε. Πέραν από αυτό, από τα τραγούδια σας πηγάζει μια βαθιά νοσταλγία, ίσως και θλίψη – ίσως και η απόλυτη ηρεμία. Τι είναι αυτό το βαθύ που υπάρχει μέσα σας και γίνεται στίχος και ο στίχος μουσική;
Δεν μπόρεσα να προσδιορίσω ποτέ. Αυτό που ξέρω όμως, είναι η ανάγκη του ανθρώπου να ακούσει ή να γράψει τραγούδι, είναι από τη μεριά της απουσίας. Η έλλειψη η απουσία. Ο χωρισμός, η προσδοκία, αυτά είναι τα κίνητρα και τα κέντρα του εαυτού μας που μας παρακινεί κάνουμε τραγούδι. Η χαρά δεν τραγουδιέται εύκολα. Την χαρά την ζεις δεν χρειάζεται να την τραγουδήσεις. Δεν μπορείς να γράψεις τραγούδι, νοσταλγίας, και έλλειψης και να έχει χαρά μέσα.
Να ξέρεις τα πιο σπουδαία πράγματα λέγονται χαμηλόφωνα. Κανείς δεν μπορεί να σου φωνάξει το σ΄ αγαπώ, είναι άκομψο και δεν είναι και αληθινό.
Μπορεί να μην πεις ποτέ τη λέξη σ αγαπώ, αλλά μπορείς να την πεις με υπαινιγμό. Η αγάπη δεν περιγράφεται δεν περιέχει την άλφα βήτα. Δεν έχει εξήγηση. Είναι αυτό που είναι. Σου είπε η μητέρα σου οτι σε αγαπάει; Δεν σου το είπε και δεν χρειάζεται να το ακούσεις. Η πιο βαθιά ανάγνωση του κόσμου είναι από το νιώθω όχι από το βλέπω και το λέω.
Μιλάτε συχνά στα τραγούδια σας για τον έρωτα την γυναίκα την μητέρα! τελικά σας επηρεάζουν πάρα πολύ αυτές οι φιγούρες!
Μα αυτές είναι. Η ζωή χωρίς γυναίκα δεν έχει νόημα. Στο πρόσωπο της μάνας μου αρχικά και μετά οι κοπέλες που αγάπησα και ερωτεύτηκα, έβλεπα στα πρόσωπα τους το μέλλον. Δηλαδή άμα δεν τραγουδήσεις την γυναίκα τι θα τραγουδήσεις;
τον αδελφό… τον πατέρα
Είναι αλήθεια αλλά δεν με κινητοποιεί. Η γυναίκα σου βγάζει αυτό το ΑΧ.. σου βγάζει από νανουρίσματα μέχρι μοιρολόγια.
Ξέρετε τι μ αρέσει σε σας. Που εμπνέεστε επίσης από στοιχεία της φύσης. Μέσα από ένα δέντρο βγάζετε και μια ιστορία ένα στίχο.
Θα σου πω ένα παραμύθι μικρό. Είναι μια κουκουβάγια στο δέντρο, μεσάνυχτα στην φωλιά της και κοιμάται. Ξυπνάει από τις φωνές του δέντρου και του ανέμου. Ο άνεμος λέει εγώ φέρνω την μουσική από μακριά δεν είναι δική σου. Το δέντρο έλεγε εγω την κάνω με τα φύλλα μου. κατεβαίνει κάτω λοιπόν η κουκουβάγια και τους λέει. Εσύ άνεμε παίξε τη μου δική τη δική σου. Ο άνεμος δεν κάνει τίποτα. Λέει στο δέντρο τα ίδια, προσπαθεί τίποτα. Και τους λέει. Όταν βρε ξεχάσετε το εγώ και ανακαλύψετε το εμείς θα δείτε ποιος κάνει τη μουσική. Τους ηρεμεί τελικά και την ώρα που κάνει να φύγει να μπει τη φωλιά της, τους λέει η κουκουβάγια. Πάλι ΕΓΩ θα μπαίνω στη μέση και θα λύνω τα προβλήματα σας. Εγω;;
Χρειάζεται όμως πολλές φορές και το ΕΓΩ;
Το εγώ χρειάζεται σαν άμυνα. Να πεις εγω είμαι ένας Έλληνας είμαι ένας Κύπριος , ένας Κρητικός. Το εγω να μην το χρησιμοποιείς για το πρόσωπο σου αλλά για την καταγωγή σου. Το λες για να αντισταθείς σε κάτι. Δεν το χρησιμοποιείς να πεις. Εγω είμαι ένας σπουδαίος μουσικός, ένας σπουδαίος δημοσιογράφος, όχι αυτά δεν λέγονται ποτέ.
Ο Έρωτας στην Κρήτη είναι μελαγχολικός στην Αθήνα ίσως να μην κατοικεί ποια.. πόσο σημαντικός είναι ο έρωτας στη ζωή μας;
Δεν είναι επινόηση ο έρωτας είναι η φύση ο θεός. Ξέρεις τι λέει. Θα βάλω τα καλύτερα υλικά σε αυτό το σημείο να τους έλκω για να μου κάνουν το τρίτο πρόσωπο. Αυτό είναι ο έρωτας. Σε αυτή τη δύναμη δεν μπορεί να μπει κάποια άλλη δύναμη. Ο έρωτας είναι το βασικότερο πράγμα, η πιο σπουδαία συγκολλητική αιτία για να σμίξουν τα πράγματα. Όχι μόνο οι άνθρωποι και τα ζώα τα φυτά τα δέντρα, έχουν μια ερωτική σκηνή. Η μέλισσα που κάθεται πάνω στην μαργαρίτα. Είναι φευγαλέο τόσο γρήγορο. Αυτό είναι μια ερωτική πράξη. Τους αρχαίους ερωτευμένους τους θεωρούσαν άρρωστους. Γιατί ο ερωτευμένος, είναι στον εαυτό του και κλαίει – την περιμένει να ρθει και δεν την βλέπει. Ο ερωτευμένος έχει δεχθεί επίθεση από αυτό το ωραίο αίσθημα σε μεγάλη δόση και του κοστίζει πολύ. Πώς αυτοκτονεί ένας νέος από έρωτα.
Ο έρωτας και ο θάνατος είναι κοντά – κοντά
Ναι! που βρίσκει τόση δύναμη να αυτοκτονήσει από έρωτα. Εγω λέω επειδή ο ερωτευμένος άνθρωπος δεν φοβάται και δεν βλέπει τίποτε άλλο από αυτό που τον ενδιαφέρει – δεν τον τυφλώνει – απλά βλέπει αυτά που θέλει. Και όταν λοιπόν αυτός ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να εστιάσει έναν άλλο άνθρωπο και να πάρει αυτή τη δύναμη, δεν φοβάται θα κερδίσει οπωσδήποτε το στοίχημα. Και γι αυτό ο θάνατος τον καταδέχεται. Ο Θάνατος λέει ο αδελφός μου είναι ο ερωτας.
Σας φοβίζει ο θάνατος;
Εμένα με ενοχλεί η ανυπαρξία. Ακόμα την ώρα που κοιμάσαι που είναι τρόπος θανάτου και που εξαφανίζεται η δυνατότητα σου να μετέχεις και αυτό με ενοχλεί. Λέω, ρε παιδί μου είχα την τύχη να έρθω σε αυτόν τον κόσμο, γιατί να μην γευτώ την κάθε του στιγμή. Αν υπάρχει κάτι εκτός της γής, πάνω – κάτω, δεν ξέρω που, και έχει ψυχή ανάγκη να πάρει όλη την εμπειρία, σημαίνει έχει και συνέχεια. Με τον ύπνο κάνουμε πρόβα θανάτου αλλά πρόβα αθανασίας κάνουμε με τα όνειρα.
Πιστεύεται ότι τα όνειρα προμηνύουν κάτι;
Ναι ίσως. δεν ξέρουμε τι είναι αυτό που προμηνύει. Είναι μια άλλη πραγματικότητα. Δεν μπορείς να ξέρεις τι γίνεται μέσα στο ασυνείδητο. Εμείς είμαστε παρατηρητές. Για παράδειγμα, η σχέση του φαγητού με τον άνθρωπο ή ενός ποτού. Παίρνεις ένα λουκούμι να το φας. Έχεις ωραία τη γεύση την εικόνα. Εσυ ξέρεις τι γίνεται μέχρι το λαιμό. Πάρα κάτω δεν έχεις επίγνωση και δεν έχεις και καμιά ευθύνη. Εμείς δεν μετέχουμε. Το σώμα έχει μια άλλη δυνατότητα, τι ζάχαρο θα πάρει τι θα κρατήσει, τι θα πετάξει. Σκέφτεσαι τι γίνεται στην φαντασία ή την ώρα του ονείρου, πως μπορείς να ξέρεις.
Οι αρχαίοι λέγανε, ότι η ψυχή όταν έρθει σε αυτό τον κόσμο γνωρίζει τα πάντα – το κάθε τι που θα συμβεί. Το σώμα, το μυαλό είναι αυτό που δημιουργεί το κενό αυτό.
Ναι ίσως.
{youtube}hiaKS6_L5ko{/youtube}
Πέραν από αυτές τις παρουσιάσεις έχετε κανονίσει και κάπου αλλού παραστάσεις; Κάποιος καινούργιος δίσκος;;
Δίσκος υπήρξε πέρυσι. Βέβαια δισκογραφία πια δεν υπάρχει, τώρα με το youtube. Πέραν από αυτό. Εγω τώρα ζω στην Κρήτη. Ξαναπήγα μετά από 30 χρόνια και ξαναβρήκα τους φίλους μου και τους συμμαθητές μου. και άρχισα να ανακαλύπτω τις μοναδικότητες. Είμαι παρατηρητής. Το βλέμμα μου πάει εκεί που δεν πάει των πολλών. Για παράδειγμα βρήκα ένα βοσκό. 75 ετών. Άνθρωπο των σπηλαίων. Βρήκαν Την αθωότητα την αγριότητα σε αυτόν. Τραγουδεί μοναδικά. Αληθινά. Άγρια.. όχι κομψά. Με μιαν αλήθεια. Όπου οι λέξεις που βγαίνουν από τα χείλι του δίνει να καταλάβεις το περιεχόμενο τους. Η λέξη δεν φωτογραφίζει την ιδέα. Μια λέξη μπορεί να κάνει περπάτημα και να σου δείξει το περιεχόμενο της – όπως και να της πεις. Ο άνθρωπος αυτός έχει την ικανότητα και μπαίνει με αυτό τον τρόπο στο λόγο. Καταπληκτικό.
Στην Κρήτη λοιπόν κάνω ένα δίσκο μαζί με αυτόν τον άνθρωπο. Να φανταστείς δεν καταλαβαίνει ακριβώς τι κάνουμε. Μου λέει προχθές. Αμα το τελειώσουμε θα μου δώσεις δυο κομμάτια να τα δώσω στους δυο γιους μου. κάνουμε ένα cd που θα έχει διάφορα κείμενα. Θα κάνω ακόμα ένα, ενός συναδέλφου μου – εξαιρετικός μουσικό – κάνει υπέροχες μαντινάδες. Αυτός είναι που έγραψε το τραγούδι της μάνας είναι αλήθειες που διδάσκουν πως τραγουδείς πως συμπεριφέρεσαι, πώς τιμάς τις λέξεις πως τιμάς τον ήχο. Πως τιμάς το ολίγο. Μαντολίνο – φωνή και παίρνει και το κάνεις πρόταση. Να μην ακούς τη φωνή σου τραγουδώντας να ακούς τη λέξη. Το βαθύ της. Η φωνή σε οδηγεί σωστά για να φτάσεις τον άλλο. Όλοι οι τραγουδιστές προσπαθούν να βγάλουν φωνή, να κάνουν βιμπράτο. Αυτό είναι το τεχνικό και το εύκολο, για να καταφέρεις να εκφράσεις όμως την έννοια των λέξεων σαν αίσθημα αυτό είναι μέγα.. είναι τεράστιο. Ο βοσκός του βουνού. Του δίνω ένα στίχο που έγραψα εγώ για να τον τραγουδήσει ειδικά. «Από τα βάθυ τ΄ουρανου ένα γεράκι πέφτει στην πέρδικα που κάθεται στου φαραγκιού το δέτη (γκρεμός).¨» Αυτός την μαθαίνει απ έξω και καθώς την τραγουδεί και έχει συνειδητοποιήσει το περιεχόμενο – Στη μέση του στίχου συνειδητοποιεί τι είναι αυτό – Και λέει μες το τραγούδι – Ενώ παίζω εγω – «Ωφου και θα την σκοτώσει» και επανέρχεται και συνεχίζει να τραγουδεί. Ποιος τραγουδιστής μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο.
Ναι η αλήθεια είναι ότι έχουν γίνει λίγο σαν μηχανές οι τραγουδιστές και γι αυτό δεν βγαίνει κάτι μοναδικό.
Αυτό που λες το πιστεύω κι εγω. Έχω κείμενα και έτοιμη δουλειά να την προτείνω για έκδοση. Έχω επίσης κάνει δυο βιβλία Το πηγάδι του κρίνου» και «Η εξομολόγηση μιας τελείας» και ετοιμάζω και ένα τρίτο.
Θέλω να σας ευχαριστήσω γι αυτήν την όμορφη κουβέντα και να σας ευχηθώ καλή συνέχεια
Κι εγω σε ευχαριστώ
