Δημήτρης Γιώτης: Είμαστε εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο μας – Συνέντευξη στην Λαμπριάνα Κυριακού

«Το ημερολόγιο ενός τρελού» είναι ένα βαθιά βιογραφικό έργο. Χιουμοριστικό μεν αλλά εντελώς πικρό και δραματικό δε.

Με αφορμή το ανέβασμα του έργου στην μικρή σκηνή του θεάτρου Eliart, συνάντησα λίγο πριν την Πρεμιέρα(18/2), τον Δημήτρη Γιώτη, πρωταγωνιστή της παράστασης. Μιλήσαμε καθαρά για την δουλειά αυτή. Σαφώς τέτοια  έργα,  σου δίνουν την δυνατότητα να μιλάς για ώρες. Εμείς θίξαμε όμως τα σημαντικά. Ο Δημήτρης Γιώτης, είναι από τους ηθοποιούς που σέβονται τον θεατή και μιλάνε περισσότερο για την δουλειά τους, παρά για τον εαυτό τους.

μιλάει στην  Λαμπριάνα Κυριακού

Επιτέλους Δημήτρη Γιώτη θα σε δούμε στη σκηνή με το έργο του Νικολάι Γκόγκολ  «Ημερολόγιο ενός τρελού». Πώς πήρες την απόφαση να κάνεις ένα τόσο δύσκολο έργο;

Χαίρομαι ιδιαίτερα που το ακούω αυτό. Είδες παίζω είκοσι χρόνια και μια -δυο σαιζόν απέχεις  και  ζητάνε να σε δουν. Αυτό κάτι λέει. Σκέψου δε,  ότι και πέρυσι είχα τρεις προτάσεις που δε θεώρησα ότι ήταν κάτι που θα ήθελα να το αναλάβω, έτσι δεν το  έκανα.

Τώρα γιατί κάτι τόσο δύσκολο; Τι να σου πω. Εκεί με πάει η ψυχή μου! Είναι χρόνια τώρα που αποφάσισα ότι πρέπει κάτι να μ αφορά πολύ, να ξέρω το λόγο, να με κεντρίζει, να με ιντριγκάρει, να έχει να  πει κάτι  στην ψυχή μου και μετά βουρ στα βαθιά. Σκέψου το ”EQUUS” ήταν μεγάλο τόλμημα, είχε γυμνό, πήγα στο Λονδίνο να το δω με τον Daniel Radcliffe το γνωστό μας Harry Potter, ο ” Ταλαντούχος κύριος Ριπλέι” ρίσκο, η ” Butterfly” δαπανηρή, οριακή! Ε! εδώ ξεπερνάω όρια και στεγανά, εκτίθεμαι ψυχή και σώματι. Η ψυχολογική μετάπτωση, η πάλη με τους δράκους και τους δαίμονες, το άσπρο και το μαύρο, η μετάβαση στα άδυτα μονοπάτια της ψυχής του γίνεται και προς δικιά μου λύτρωση…

Πότε αρχίζετε;

Αρχίζουμε απόψε 18 Φεβρουαρίου στο θέατρο Eliart – Κωνσταντινουπόλεως 127, στο Βοτανικό και για 10 Πέμπτες μόνο.

Μίλησε μου για τον  Αυξέντιο Ιβάνοβιτς Ποπρίτσιν, τον ήρωα που υποδύεσαι ;

Είναι ένας καλοκάγαθος, ευαίσθητος, καλοπροαίρετος υπάλληλος που έχει γνωρίσει την καταπάτηση της αξιοπρέπειας του, τον χλευασμό και την ειρωνεία των ανωτέρων του. Νοιώθει μόνος, ξεχασμένος, παραγκωνισμένος…ελπίζει σε μια καλύτερη ζωή…που δεν έρχεται. Ερωτεύεται την κόρη του διευθυντή του χωρίς ανταπόκριση, δεν τολμά, φοβάται και δε ρισκάρει. Ζει με αυταπάτες κι όνειρα. Ο κόσμος του έρχεται αντιμέτωπος με τον κόσμο των ισχυρών. Η σύγκρουση έχει ολέθρια αποτελέσματα. Φτάνει στα όρια της σύγχυσης και της παράνοιας. Στα μονοπάτια της ψυχής του, χάνει τη λεπτή ακαθόριστη γραμμή και το μυαλό ξεφεύγει…ελευθερώνεται…

Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις τον ψυχωτικό;

Τι είναι ψυχωτικός; Κοίτα τα πράγματα είναι λεπτά και μπερδεμένα. Οι προσωπικοί δαίμονες του καθενός είναι δικός του Γολγοθάς. Ο καθένας μας για λόγους επιβίωσης έχει διαλέξει ένα συγκεκριμένο τρόπο και συμπεριφορά που πολλές φορές πρέπει να γίνει αρεστός και κοινωνικά αποδεκτός από το σύνολο. Τι γίνεται όταν μένει με τον εαυτό του; Οι λεπτές ισορροπίες μεταξύ λογικής και παράνοιας, το λεπτό τεντωμένο σκοινί που πολλές φορές ακροβατούμε και κανείς δε γνωρίζει…Τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα, έχουμε πάνω από 6.000 αυτοκτονίες, αυτή η λεπτή γραμμή…το μυαλό ξεφεύγει, με απασχολεί, με φυλακίζει και με προβληματίζει συνεχώς…Σκεφτείτε το παράδειγμα του Robin Williams, πολλοί θα πουν ”τα έχει  όλα!” αυτή είναι η ”τσίχλα”, η εύκολη κριτική…το γιατί το μυαλό ”έφυγε” δε θα το μάθουμε ποτέ. Επίσης στην περίπτωση του Philip Hoffman είναι εύκολο να πούμε ” τα ναρκωτικά, κανείς δε ξέφυγε”. Μα γιατί; Μα γιατί ενώ φαινομενικά τα έχουν όλα, το μυαλό ξεφεύγει και δεν επικρατεί η λογική. Άρα για πιο ψυχωτικό η ψυχοπαθή μιλάμε; Εν δυνάμει είμαστε όλοι…

Αυτά τα σκοτεινά κομμάτια έψαξα, βούτηξα, μάτωσα για να βρω…

” Βράδιασε και είμαι μόνος

Είναι σκληρή η νύχτα, όταν δεν μπορείς να κοιμηθείς

Τσιτώνει τα νεύρα και πουθενά δε βρίσκεις παρηγοριά

Ιδίως αν έχει βροντές κι αστραπές.”  λέει ο ήρωας μου

Παιχνίδι  του μυαλού αλλά ανίκητη όπως και ο θάνατος η μοναξιά μας;

Η μοναξιά…Πόσος κόσμος και εμείς μόνοι. Μόνοι κι έρημοι. Χιλιάδες ”φίλοι” διαδικτυακοί, έτοιμοι να βγάλουν τα μαχαίρια με την πρώτη ανάρτηση που δε συμφωνούν. Κριτική και κρίση, κρίση και κριτική. Στη ζωή, στο πως σκέφτονται, πως συμπεριφέρονται, πως ντύνονται,…Για να τα πάμε καλά με τους άλλους πρέπει πρώτα να τα πάμε καλά με τον εαυτό μας. Να κάνουμε καλή παρέα με το τομάρι μας. Να μην περιμένουμε οι άλλοι να μας γεμίσουν τα κενά. Να μπορούμε να διαχειριστούμε τον εαυτό μας, να τον αγαπήσουμε, να τον πονέσουμε. Αν τον καταλάβουμε, τότε μπορούμε να δώσουμε το χέρι, χέρι με χέρι είναι καλύτερα, τότε θα δούμε φως στον Ήλιο. Είναι ωραίο να μοιράζεσαι, να ελπίζεις ” Πιστεύω ότι το να μοιράζεται ένας άνθρωπος τις σκέψεις του, τα συναισθήματά του με έναν άλλον, είναι μια από τις μεγαλύτερες ευτυχίες στη ζωή” λέει ο Αυξέντιος Προπρίστσιν

Ναι ο Θάνατος είναι παιχνίδι του μυαλού, αν σκεφτείς ότι όπου υπάρχει θάνατος δεν υπάρχει ζωή, κι όπου υπάρχει ζωή δεν υπάρχει θάνατος, αυτά τα δύο δε συναντιούνται. Εμείς έχουμε μάθει να τον φοβόμαστε σαν κάτι κακό. Ειλικρινά δεν τον φοβάμαι καθόλου – όλα είναι ένας κύκλος όπως και ο χρόνος είναι ανακάλυψη του ανθρώπου για να οριοθετούνται τα πράγματα. ο  χρόνος είναι ενιαίος.  Φυσικά…μπορεί και λυτρωτικός! Γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει καρκίνος στους τρελούς;  0% ποσοστά, μήπως κάτι λέει αυτό; Ο τρελός είναι ελεύθερος. Ζει σε απόλυτη ελευθερία, μακριά  από συμβατικότητες, πρέπει και καθωσπρεπισμούς, δεν γνωρίζει τι του συμβαίνει, εμείς τον έχουμε ”χαρακτηρίσει”…εκείνος βλέπει τον κόσμο με τα δικά του μάτια.

Τι είναι αυτό που εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να καταλάβουμε σχετικά με την ύπαρξη μας; Είναι το  «Εγώ»  και το «Εσύ» που υπερισχύουν του «Εμείς» και στην πραγματικότητα δεν είναι καν ένας τρόπος ελευθερίας αλλά αποφυγή της πραγματικότητας

Είμαστε εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο μας. Εδώ τα γεγονότα τρέχουν, οι εξελίξεις αμείλικτες, το Αιγαίο ”ξεβράζει” άψυχα σώματα και εμείς μιλάμε από καναπέ και πάνελ εκπομπής, κρίνουμε, κρίνουμε, κρίνουμε σα να μην υπάρχει αύριο…Ντρέπομαι πολύ για αυτό. Ντρέπομαι που άνθρωπος, τον άνθρωπο τον βαράει, τον χτυπάει, τον πολεμάει…γιατί; για ποιόν; Νομίζουμε ότι η Γη μας ανήκει, εγκλωβισμένοι στην εικόνα, στα σπίτια, τα αυτοκίνητα, ότι ήρθαμε για πάντα. Πάψαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια, κοιτάμε την οθόνη του κινητού μας, μετράμε like για να υπάρξουμε…Θλίψη και μοναξιά.

Ενώ ανακαλύψαμε τεχνολογικά τα πάντα, δεν θα καταφέρουμε οι άνθρωποι να ανακαλύψουμε τους εαυτούς μας

Είμαστε ”κατ εικόνα και ομοίωση”, μικροί Θεοί, αν το καταλάβουμε θα είμαστε πιο ταπεινοί, πιο μονιασμένοι, πιο αγαπημένοι. Ακούω συχνά ότι είμαι θετικός, καλοπροαίρετος και τέτοια. Μα ναι, γιατί πολύ απλά έχω αποφασίσει ότι θέλω το φως στη ζωή μου. Απάνω σου θα δω το καλό και κει θα εστιάσω. Γιατί πρέπει να δω το αρνητικό, το άσχημο για να φανώ δύσκολος και να προσπαθείς να με ”κατακτήσεις;” Βαριέμαι!! Πλήττω αφάνταστα με τέτοιες συμπεριφορές και τερτίπια. Εγώ θα λέω ότι καλό βλέπω κι ας τους άλλους να το χαρακτηρίζουν ”δημόσιες σχέσεις”, ε, κάτι πρέπει να πουν, πως θα βρουν το μεμπτό. Πάντα  θα χαμογελώ και θα κοιτώ τον Ήλιο!!