Του Χρήστου Βλαχογιάννη
Τελικά ο μόνος που δουλεύει σ’ αυτόν τον πλανήτη είναι ο διάβολος. Ακάματος νύχτα – μέρα προσπαθεί να ικανοποιήσει τις επιθυμίες όλων των δούλων του με μοναδικό αντάλλαγμα την πολυπόθυτη ψυχή τους.
Όλοι τον επικαλούνται στις δύσκολες δουλειές τους και όλοι είναι έτοιμοι να συναντηθούν μαζί του για το καλό μας. Προς… Θεού, δε σημαίνει ότι θα κάνουν και συμφωνία μαζί του, όμως μία διερευνητική κουβέντα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Το όνομα που του δίνει ο καθένας διαφέρει. Ανάλογα με τις ανάγκες, το μέρος και τις επιταγές της εποχής. Ακούει σε τόσα που ακόμα ένα δεν θα τον βλάψει.
Η συνάντηση είναι πολύ προσωπική γι’ αυτό και δε χωρούνε τρίτοι. Που ξανακούστηκε διαβολοσυζήτηση με ομήγυρη! Μοναχά μια γάτα θα μπορούσε να βρίσκεται εκεί. Επτά ψυχές πόσες να χάσει! Και σ’ όλα τ’ αλισβερίσια να βρεθεί, τις μένουν άλλες τόσες για την υπόλοιπη ζωή της.
Το κακό με τον διάβολο είναι ότι δεν μπορείς να τον εμπιστευτείς. Δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει, ή πότε θα «χτυπήσει». Αν μείνεις στο ξεφώνημα φτηνά τη γλύτωσες γι’ αρχή, όμως σε τούτη τη μάχη τους κανόνες μόνο ο ίδιος τους ορίζει.
Όσο και να τον απειλείς δεν του ιδρώνεις το αυτί. Έχει κάνει συμφωνίες με πολλούς και γνωρίζει καλύτερα το «παιχνίδι». Το θέμα είναι μέχρι που μπορείς να φτάσεις εσύ και πως θα ξεμπλέξεις χωρίς να βουτηχτείς στης ακολασίας τη γλυκιά λήθη.
Δεν ξέρω πόσοι από εμάς θα ήθελαν ένα τετ-α-τετ μαζί του ή πόσοι θα πούλαγαν και το τομάρι τους γι’ αυτό που τους ορίζει. Ξέρω όμως πως τούτος ο λαός παρά τα δικά του προβλήματα πονά για την προσφυγιά και δεν χρειάζεται κανέναν δαίμονα να τον πιάσει από το χέρι για να βοηθήσει.
Ο διάβολος μπορεί να έχει πολλά ποδάρια όμως ο Έλληνας ψυχή βαθιά για να χαρίσει κι όχι για να πουλήσει…
