Γράφει η Λαμπριάνα Κυριακού
Η ανεμελιά και η αθωότητα της Αθήνας του ΄30, οι ‘άγριες ημέρες που ακολουθούν από το ΄36 και μετά, με αποκορύφωμα την εισβολή των Γερμανών και την πληγή που άφησαν στο ταλαιπωρημένο κορμί της Ελλάδας εξελίσσεται σαν κινηματογραφική ταινία στα μάτια του ήρωα του βιβλίου ‘’και τα τζιτζίκια ακόμα τραγουδάνε’’, από τις Εκδόσεις Παρισιανού, του Γρηγόρη Γρηγοριάδη.
Έρωτας και πάθη, φόβος και ηρωισμός, όλα σ΄ ένα βιβλίο που μέσα από την τρυφεράδα και την ευαισθησία του συγγραφέα περνάνε οι σελίδες της προπολεμικής ,αλλά και οι ημέρες του Β΄ παγκοσμίου πολέμου.
Πολλές φορές οι αληθινές ιστορίες γίνονται μύθοι για να μην ξεχνιούνται!!
Ο ‘’Αλκίνοος’’ ο ήρωας και η Κίρκη η αγαπημένη του σε δυο κόσμους διαφορετικούς και εχθρικούς… η αγάπη νικάει πάντα;; Κερδίζει την μισαλλοδοξία;
Μέσα απ΄ αυτές τις ταραγμένες σελίδες της ιστορίας, ο Αλκίνοος ακουμπάει στην ανθρώπινη πλευρά που σπάνια οι συγγραφείς ανιχνεύουν.
Ο Γρηγόρης Γρηγοριάδης, γεννημένος στην Αθήνα, μεγάλωσε και ανδρώθηκε τις ημέρες του ΄36, σπούδασε Χημεία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έχει γράψει ακόμη δύο μυθιστορήματα ‘’Ο δειλός άνθρωπος’’ και ‘’Καλύτερα μόνος’’.
Τον συγγραφέα που το βιογραφικό του είναι τόσο μεγάλο όσο και σημαντικό, συναντήσαμε στο ‘’Polis Art Cafe’’στην παρουσίαση του βιβλίου του που έγινε την Τρίτη 28 Ιουνίου.
Ήταν σαν μεγάλη συγκέντρωση που δεν σου έδινε το χρόνο να μιλήσεις με τον ίδιο τον δημιουργό, αλλά με τα κείμενα του, που απολαύσαμε από τον ηθοποιό Κώστα Aρζόγλου.
Επίσης στο μυθιστορηματικό κόσμο του Γρηγόρη Γρηγοριάδη, μας ταξίδεψαν οι συγγραφείς, Πάρης Τακόπουλος, Κώστας Χατζιώτης, και ο καθηγητής του Καποδιστριακού πανεπιστημίου Αθηνών, Κωνσταντίνος Δεμέτζος .
Ενώ ο συγγραφέας του βιβλίου, λίγο πριν το τέλος της παρουσίασης του βιβλίου του, είπε με λόγια ψυχής: «Έγραψα αυτό το βιβλίο γιατί ήθελα να βάλω στο χαρτί όλες μου τις αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία.
Θυμόμουν τα πάντα. Βέβαια μου πήρε έξι χρόνια να γράφω το βιβλίο. Ήταν όλες μου οι αναμνήσεις ζωντανές γιατί ζούσα στο εξωτερικό.
¨Όταν έφυγα από την Ελλάδα τότε ένιωθα ελεύθερος, που έφυγα απ όλα αυτά τα δύσκολα γεγονότα που συνέβησαν στην χώρα μου. Επομένως αυτά που λέω είναι οι αληθινές μου αναμνήσεις.»
«Στον λόφο της Ακρόπολης, στην Αθήνα, εκεί όπου έγιναν όλα, τα Τζιτζίκια ακόμα τραγουδάνε. Μ΄ένα ποτήρι κρασί στην παλιά ταβέρνα στη σκιά του Παρθενώνα, βλέπω τον ήλιο να βυθίζεται πέρα από την Ελευσίνα, πίσω από το Αιγάλεω, το μαύρο βουνό. Και μέσα στο λυκόφως, τα φαντάσματα. Νικηφόροι Έλληνες φαντάροι να γυρίζουν από άγριες μάχες, πρόσωπα τραχιά μυστακοφόρα, να παρελαύνουν στους δρόμους του Παγκρατίου. Ήχοι από χρυσαφιά τρομπόνια και κορνέτες, η θριαμβευτική κλαγγή των κυμβάλων.
Ο ήλιος χάθηκε…. Μέρες ρημαγμένες από δυσλειτουργικούς άντρες… Τους άψυχους ιδεολόγους, τους δολοφονικούς παλιάτσους της Ιστορίας. Μέρες αμαυρωμένες από τον εχθρό, από την πείνα και τις εκτελέσεις. Έλληνες που σκοτώνουν Έλληνες. Το αίμα στους δρόμους έχει τώρα ξεπλυθεί και τα πτώματα έγιναν σκόνη»
