γράφει η Λαμπριάνα Κυριακού
Τρεις θεατρικοί οργανισμοί (ΕΘΝΙΚΟ – ΘΟΚ – ΚΘΒΕ) για πρώτη φορά συμπράττουν, με τρεις γενιές εξαιρετικών ηθοποιών επι σκηνής και μια Αντιγόνη του Σοφοκλή, να πέφτουν θύματα των ενδυματολογικών επιλογών του Στάθη Λιβαθινού, που πίστεψε έστω και μια στιγμή ότι έτσι μπορεί να φέρει την νεολαία κοντά.
Θέλοντας λοιπόν, ο σκηνοθέτης να κάνει παραλληλισμούς με τον χρόνο, οι ενδυμασίες σε παρέπεμπαν πότε στην εποχή του 1920 και πότε στην εποχή της αμερικανικής επανάστασης βορείων και νοτίων, κλείνοντας στην κουλτούρα της Αντιγόνης όλες τις ταραγμένες εποχές, αφήνοντας το δικό της στίγμα απέξω.
Δεν είναι ότι δεν έχουμε συνηθίσει την Αντιγόνη χωρίς την χλαμύδα της. Είναι όμως που το κείμενο από μόνο του, σου επιβάλλει το σεβασμό. Είναι ένας ύμνος στην αγάπη, στις ευαισθησίες και στην περηφάνεια του ανθρώπου. Περιμένεις λοιπόν και την ανάλογη σκηνοθεσία και ενδυμασία, την ανάλογη αισθητική. Υπέροχη η ερμηνεία των ηθοποιών με μερικές εξαιρέσεις, αλλά δεν άντεξα να βλέπω την Αντιγόνη από τα Εξάρχεια. Τον Αίμονα από την Μύκονο – το τραγικότερο πρόσωπο – Την Ευρυδίκη με κομπινεζόν τσαλακωμένο, που την υποδυόταν μια από καλύτερες ηθοποιούς της Κύπρου η Στέλλα Φυρογένη. Που ευτυχώς η δυνατή ερμηνεία της, επισκίασε την ενδυματολογική άποψη. Μια τέτοια ερμηνεία σκεπασμένη με ένα νυχτικό σατέν δεν γίνεται.
Δεν προσελκύεις τους νέους να δουν την ‘’Αντιγόνη’’ επειδή φόρεσες στον Αίμονα σατέν γιλέκο και ‘εθαψε η Αντιγόνη τον αδελφό της από τσαμπουκά. Αν ο κύριος Λιβαθινός πραγματικά απευθυνόταν στην νεολαία, και πραγματικά ήθελε να την προσελκύσει στην Αρχαία τραγωδία, τότε δεν θα ξεχνούσε το σημαντικό, ότι η νεολαία διψάει και για φαντασία και για την αρχαία τραγωδία. Εκτός εάν συμβαδίζει με το πνεύμα της εποχής, δηλαδή, ότι πρέπει να καταργηθούν τα αρχαία ελληνικά, και η αρχαία τραγωδία να πλησιάσει τους νέους από την πλατεία Εξαρχείων.
Η Αισθητική είναι μεγάλη υπόθεση στο θέατρο και εξαρτάται και η διαπαιδαγώγηση της νεολαίας μας, όταν δεν έχει να πιει καθαρό νερό από τα τηλεοπτικά και κοινωνικά Μέσα ενημέρωσης, καλό θα είναι να κρατάμε ψηλά τον πήχη του Εθνικού μας θεάτρου. Μην ξεχνάμε πώς καθοδήγησαν σε δύσκολες περιόδους το ελληνικό θέατρο ο Δ. Γληνός, ο Δ. Ροντίρης, ο Κ. Μπαστιάς, ο Τ. Λιγνάδης….
Σε μια εποχή που η νεολαία δεν γνωρίζει την γλώσσα της, η μετάφραση του Δημήτρη Μαρωνίτη απ τα αρχαία ελληνικά, κατέβαινε στο κοινό με μια τέλεια αμεσότητα. Καταλαβαίναμε το κείμενο και τους παλμούς των συναισθημάτων των ηθοποιών.
Ο Δημήτρης Λιγνάδης στο ρόλο του Κρέοντα, μας έστειλε σωστά το μήνυμα, της πλανητικής στρατικοποίησης και την απολυταρχία της εποχής μας.
Ναι! ο Τειρεσίας που υποδύθηκε η Μπέτυ Αρβανίτη, ήταν εξαίσια στιγμή…της θεατρικής παράστασης.
Και αλήθεια τι ρόλος , ο ρόλος του Φύλακα (ο “αγγελιαφόρος” που πήγε το μαντάτο στον Κρέοντα ότι θάφτηκε ο Πολυνείκης) που υποδύθηκε τόσο πιστά ο Κύπριος ηθοποιός Αντώνης Κατσαρής. Εκανε το κοινό να ριγήσει και να τον αποθεώσει.
Τι να πω για τον ανδρικό χορό.. τον Νίκο Μπουσδούκο, την Μαρία Σκούντζου . Ερμηνείες αξεπέραστες.
Ωστόσο ήταν μια παράσταση που μας έδωσε πολλά. Σαν ιδέα να συμπράξουν τρεις θεατρικοί οργανισμοί μαζί, ήταν ιδιοφυές . Είδαμε πραγματικά τρεις γενιές εκπληκτικών ηθοποιών, πολύ δυνατές ερμηνείες.
Άλλωστε το θέατρο είναι «ανίκητος» έρωτας για τους ηθοποιούς για τους σκηνοθέτες αλλά και για τους θεατές.
