της Δήμητρας Γκουντούνα
Δεν έχω λόγια, να σας πω. Και το χειρότερο δεν έχω να πιαστώ από τα όνειρα της νιότης μου. Δεν έχω λόγια ν΄ αποκριθώ ,δεν έχω δικαιολογία για τις αγάπες και τις φιλίες που χάλασα για όλους αυτούς που παραμέρισα, γιατί δεν έβλεπαν το ΕΜΕΙΣ αλλά το ΕΓΩ.
Δεν έχω λόγια για να πιαστώ από τη δρασκελιά στο άπειρον του Νίκου Πουλατζά που έδωσε τέλος στο ‘’Θέατρο των Εθνών’’ πριν από χρόνια μια μέρα σαν και σήμερα από ουρανοξύστη του Παρισιού. Και νόμιζα ότι να τώρα θα δικαιωθεί….
Δεν έχω λόγια να πιαστώ από τον Ρίτσο .Από εκείνον τον Λειβαδίτη που είχα σαν ευαγγέλιο κάτω από μαξιλάρι μου. Οι ποιητές τελικά μου έλεγαν ψέματα.
Το είδα στο δάκρυ, στην άκρη του ματιού του αστυνομικού που χτύπαγε την μάνα του χθες στην διαδήλωση .Το είδα σ΄ εκείνο το χέρι που πυροδότησε την καπνογόνο, πάνω στον ασπρομάλλη πατέρα του. Το είδα στα σφαλιστά παράθυρα του Μαξίμου που μέσα δεν ήταν ο ταξικός μου εχθρός αλλά ο δικός μου σύντροφος.
Κι΄ από την άλλη δεν έχω λόγια ν’ αντιπαραθέσω σ΄ εκείνους που δεν καταλαβαίνουν τον πόλεμο που γίνεται σε τούτη την γενιά των σαραντάρηδων που ήρθαν να μας κυβερνήσουν .Γιατί δεν έχω δικαιολογία όταν βλέπω ότι τα πυρομαχικά τους δεν στρέφονται στο απέναντι στρατόπεδο ,αλλά πέφτουν στον δικό μου κήπο.
Τι δεν γίνεται τελικά σωστά; Είναι τέτοια η σκόνη των χρόνων που σηκώνεται από τις ανομίες ,που δεν βλέπουν μπροστά τους; Έχουν ανοίξει μέτωπα τόσα που δεν μπορούν να κλείσουν τις πληγές; Είναι λάθος οι επιλογές τους; Είναι που δεν αντέχει άλλο ο κόσμος είτε μισθωτός, είτε συνταξιούχος να φεύγει παραπατώντας από τα ταμεία είσπραξης;
Είναι που ελπίσαμε ότι τα πράγματα θ΄ αλλάξουν εδώ και τώρα; Είναι που πιστέψαμε ότι και τα όνειρα καμιά φορά πραγματοποιούνται; Είναι η απόσταση που πήρε η ελπίδα από εμάς; Είναι ο χαρτοπόλεμος των υποχρεώσεων που μας χτυπά την πόρτα κάθε μήνα; Είναι που την αρχή του κάθε μήνα μετράμε πόσες ημέρες θέλουμε ακόμη για να πληρωθούμε;
Δεν έχω λόγια πια .Και τι σημασία θα είχε να είχα κι΄ άλλα τόσα να σας πω;;Ποιος από εσάς θα μ΄ ακούσει στρυμωγμένος στις ουρές της Εφορίας, της ΔΕΗ , της ΕΥΔΑΠ, στις αίθουσες των Πλειστηριασμών γιατί οι Τράπεζες που εσείς και εγώ κρατήσαμε όρθιες με τις περικοπές ,δεν έχουν ούτε αυτιά ούτε ψυχή.
Αναγνωρίζουν μόνο τον ήχο των χρημάτων. Και εμείς εδώ λησμονημένοι αναγνωρίζουμε μόνο τον ήχο της μοναξιάς και της σιωπής.
