της Λαμπριάνας Κυριακού
Σαν μέγγενη μου έσφιξε την καρδιά, η αβάσταχτη κοινωνική πραγματικότητα του ήρωα στο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Αυτός και το Πανταλόνι του» που υποδύεται συγκλονιστικά ο Κώστας Αρζόγλου.
Πόσα βήματα, αλήθεια έχει κάνει αυτός ο ηθοποιός από το ελεύθερο θέατρο μέχρι σήμερα, αυτό συλλογίστηκα χθες το βράδυ βλέποντας τον και πάλι στη σκηνή. Ερμηνεία που σε αιχμαλωτίζει
Η Βάνα Πεφάνη, με τη σκηνοθεσία της, δεν εκμεταλλεύτηκε τη διαχρονικότητα του έργου για να φτιάξει κάτι φρέσκο. Έμεινε στη γνησιότητα του έργου. Κράτησε την ταυτότητα του Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Έργο Σκληρό. Έργο αβάσταχτο, Σαν την ζωή του ήρωα, που ζει σ΄ ένα φτωχικό σπίτι μόνος, παρέα με τις μνήμες του, τα παλαιικά έπιπλα του και το πανταλόνι του. Η μοναξιά του κυριεύει το μυαλό. Μιλάει μόνος του. Στην πραγματικότητα συνομιλεί με το παρελθόν και τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή του. Νοερά υπάρχουν στο σπίτι αλλά και στην σκληρή καθημερινότητα του.
Αμ’ αυτά όλα… ήτανε δώ και χτες και προχτές… Πόρτα; Παρούσα. Ντουλάπι; Παρόν. Κρεββάτι; Παρόν. Ραδιόφωνο; Παρόν. Τραπέζι; Παρόν. Πρώτη καρέκλα; Παρούσα. Δεύτερη καρέκλα; Παρούσα…
Μαζί σας ήμουνα πάντα ειλικρινής και θα μαι και τώρα… η κατάσταση εδώ μέσα έχει γίνει αφόρητη και καλά είναι να ξεδιαλύνουμε τα πράματα μιας εξαρχής… Όποιος θέλει να φύγει είναι ελεύθερος… Δεν κρατώ κανένα διά της βίας…
Αν μπορούσα θα φευγα πρώτος… Κάτω η σκλαβιά!… Έπιπλα όλου του κόσμου διαλυθείτε…
{…}Είστε απαράλλαχτα όπως οι πεθαμένοι, πού θαρρείς πώς μπορούνε να μιλήσουνε και δε μιλούνε… Έτσι επίτηδες… σά να τους αρέσει πού εσύ ψοφάς να τους ακούσεις και κείνοι σωπαίνουνε… Λόγο τιμής, την ίδια μούρη έχετε κι’ εσείς…
Πρέπει να μπαλώσει το παντελόνι του. Η κλωστή είναι μάταιο να περάσει από το βελόνι. Τα χέρια του τρέμουν. Εξωτερικεύει τις σκέψεις του. Ανακαλεί στη μνήμη του, τα γελασμένα όνειρα, τον απροσπέλαστο έρωτα.
Έλα κούκλα μου, πέρασε… Πέρασε μέσα στη βελόνα να δεις τι ωραία πού είναι… Πάλι στράβωσες… Καλά, μη θυμώνεις, εγώ φταίω… Δε σε είχα στρείψει καλά… Άμα έχω άδικο το λέω, εγώ είμαι δίκαιος άνθρωπος.. Έλα μπράβο να ράψουμε το καλό μας το πανταλονάκι… η βελόνα τρέμει… Άσε τις τρίχες… ποιος την κρατά τη βελόνα, ο γείτονας;… Γέρασες το ξέρεις;… Και δεν πάει να μου λες ό,τι θέλεις…
Κι’ έπειτα μπορεί… ίσως, κανένας να μη σ’ αγαπούσε όσο εγώ… Εγώ σ’ αγγίζω και… τρέμω… παίρνω μέσ’ στα χέρια μου τα ποδαράκια σου κι’ είναι σα να βαστώ δυο άσπρα πουλιά… Είμαι φτωχός, το ξέρω, ένας φουκαράς, όμως με τη αγάπη πού σούχω σε κάνω βασίλισσα, Θεά… κάνεις θαύματα…. Μια κουβέντα μου λες… μου ρίχνεις μια ματιά και χορεύουν οι Άγγελοι… Μοιράζεις ευτυχία εσύ… Έβαλα την καρδιά μου στα χεράκια σου… Και πάλι, θα δεις, θα κάνω ό,τι μπορώ… Και καλύτερο σπίτι θα πιάσουμε, κι’ έπιπλα θ’ αγοράσουμε…
Απελπίζεται!! Κλαίεi… και όπως κάθε άνθρωπος που φοβάται αποζητά την ασφάλεια της μήτρας που τον έφερε στη ζωή…
Α μωρέ μάνα, δεν την βρίσκω αυτή τη βελόνα… πού σούπεσε εδώ, η έξω;… Πάω να φύγω κι’ εγώ… όλοι οι άλλοι παίζουνε κι’ εγώ ή γράφω ορθογραφία, ή με βάζεις και κοπανίζω αλάτι… Κι’ εγώ θα γίνω ναύαρχος άμα μεγαλώσω να κάνω ότι θέλω εγώ… Μάνα μου, μάνα μου, αχ να μπορούσες να μ’ ακούσεις και να μου πεις ένα λόγο… Σα βροχούλα θάπεφτε πάνω μου ο λόγος σου… σα δροσερή ευλογημένη βροχή απ’ τον ουρανό… “Αχ νάσουνα τώρα να κάθεσαι σ’ αυτή την καρέκλα, να σε βλέπω να σ’ έχω… Να μπορώ να σου πω… Ξέρεις τι θα σου ζήταγα μάνα, κι’ ας είμαι γέρος πια… Να με πάρεις στα πόδια σου, να με χορέψεις, να με τρυφερέψεις μια στάλα… τότε μικρός, το καταλάβαινε;… Τώρα μου λείπει… να νιώθω τα χέρια σου στα μαλλιά μου, στα μάγουλά μου… Να χώσω τα μούτρα μου μες στην ποδιά σου να κλάψω… να τριφτώ… και νάχεις τσάγαλα, λέει, στην τσέπη σου… να μου τα δώσεις… με δείρανε μάνα… πήγα να παίξω και με διώξανε και με δείρανε… Βοήθεια μάνα, μπάλωσε μου το πανταλόνι μου… Γιατί πέθανες μάνα, γιατί;… γιατί δε με ρώτησες… Βοήθεια, μπάλωσέ μου το πανταλόνι μου, μπάλωσέ μου το…
Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί λόγοι που πρέπει να δει κάποιος αυτή την παράσταση. Είναι ένα μονόπρακτο του Ιάκωβου Καμπανέλη που ανεβαίνει μετά από πολύ καιρό στο θεατρικό σανίδι. Έργο συναισθηματικό γεμάτο νοήματα. Με ένα Κώστα Αρζόγλου να ξεπερνάει και τον εαυτό του. Παράσταση μικρής διαρκείας.
Παίζεται στο Underground, ένας νέο Πολυχώρο πολιτισμού που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, Κάτω από τη Στοά Κοραή. ( Κοραή 4 – Στάση μετρό Πανεπιστήμιο) και είναι ένας χώρος Τέχνης που έρχεται να καλύψει τις ασχήμιες της Ιστορίας.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Βάνα Πεφάνη
Σκηνικά: Γιώργος Λυντζέρης
Κοστούμια: Άννα Μαχαιριανάκη
Φωτισμοί: Αργύρης Θέος
Μουσική: Έλενα Κοσμά- ORESTIS
Κίνηση: Αριστοτέλης Μαγουλάς
Βοηθοί σκηνοθέτη : Μαρία Γιουρμετάκη – Ανδρέας Παπαδάκης
Παίζουν:
Κώστας Αρζόγλου – Πάνος Μπόρας
Πλατεία Κοραή 4 (υπόγεια στοά), είσοδος από το Άστυ,Κέντρο
Τηλ.: 2130370342
Παραστάσεις:
Απόγ.: Κυρ. 7 μ.μ.
Βραδ.: Παρ., Σάβ. 9 μ.μ.
Τιμη : € 12, 8.
