Της Δήμητρας Γκουντούνα
Αχ και να ήμουν εκεί. Αχ και να το ζούσα. Αυτή την εσωτερική ικεσία φαντάζομαι ότι όσοι έχουμε πάθος με την ιστορία τη νιώθουμε στη ψυχή μας, αλλά και στα δάχτυλα που μας καίνε οι σελίδες του κάθε βιβλίου που μας ξεναγεί σε τούτο τον πολύπαθο τόπο.
Αλλά και στις χαμένες πατρίδες…
Έτσι χθες βράδυ στον ύπνο μου μπέρδεψα το όνειρο με γεγονότα που ζήσαν άλλες γενιές.
Κι είδα μπροστά μου εκείνο τον Κρητικό στρατιωτικό Ιερέα που έβγαλε μέσα από τη στολή του το κρυμμένο του πετραχήλι και συνέχισε την ψαλμωδία μέσα στην Αγιά Σοφιά, από εκεί που την είχαν διακόψει οι εισβολείς την αποφράδα μέρα στις 29 Μάϊου που έπεσε η Πόλη.
Και έμπλεξα το χθες με το σήμερα.Πώς αλήθεια να βάλεις τάξη στα όνειρα;
Και είδα μπροστά μου, ανθρώπους να κρέμονται από αλυσίδες, άλλους να βιάζονται στο βρώμικο πάτωμα από αίματα και ακαθαρσίες και τους αναγνώρισα ήταν δημοσιογράφοι, δικηγόροι γιατροί στρατιωτικοί που τάχατες θέλαν ν΄ ανατρέψουν το καθεστώς.
Και εκεί που προσπαθούσα να ξυπνήσω, χτυπώντας τον αέρα με τα χέρια μου, λέω μην ανησυχείς είναι άλλος αιώνας είναι 1919, δεν ακούς την ψαλμωδία του Κρητίκαρου, από το εκστρατευτικό σώμα του Βενιζέλου;
Συνέχισε να κοιμάσαι… Τώρα εσύ ζεις σ΄ άλλον αιώνα, και ήρεμη είπα, ότι πριν ήταν εφιάλτης.
Γύρισα από το άλλο πλευρό κοιτώντας τους χρυσοπορτοκαλένιους κάμπους που λέει ο ποιητής ο Μόντης στην Αμμόχωστο.
Αλλά και πάλι αλαφιάστηκα δεν ξέρω πως… αλλά μπροστά μου πρόβαλλε το Πατριαρχείο στο Φανάρι κι΄ άκουσα αρβύλες και ιαχές ‘’Κάχρ-ολσούν γκιαουρλαρά’’Κατάρα στους άπιστους…
Πάει ο ύπνος ξύπνησα…Η τηλεόραση ανοιχτή, με παρότρυνε ποιες κρέμες να πάρω για να ενυδατώσω το δέρμα μου. Άλλαξα κανάλι και το άφησα για να ησυχάσω, σε μια χαζοεκπομπή που έχει αναλάβει να αποδομήσει τους πολιτικούς και να διχάσει τους Έλληνες. Την έκλεισα και έβαλα μουσική. Αρκετά με τους εφιάλτες στον ύπνο μου… Έρχονται και Χριστούγεννα …
