Του Θέμη Δημητρακόπουλου,συγγραφέα,πολιτικού επιστήμονα.
Οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί σε μια διαπραγμάτευση έχουν νόημα όταν οδηγούν σε μια καινούρια, βελτιωμένη ισορροπία και προοπτική στο διεθνές όσο και στο εσωτερικό πεδίο.
Επίσης, όταν δεν γίνονται μονίμως μονόπλευρα.
Ο κ. Σόιμπλε –που, παρεμπιπτόντως, πολύ αμφιβάλλω αν θα παραμείνει υπουργός Οικονομικών και μετά τις βουλευτικές εκλογές του φθινοπώρου, ακόμη και με τη Μέρκελ πρωθυπουργό– έχει την ακλόνητη απαίτηση να υποχωρούν πάντα οι άλλοι στις δικές του αξιώσεις (και δεν εννοώ μόνο τους Έλληνες συνομιλητές του).
Κι όταν υποχωρούν τελικά, να αξιώνει καινούριες υποχωρήσεις και νέους συμβιβασμούς. Με το όποιο προσχηματικό σκεπτικό της στιγμής.
Αυτό, όμως, δεν λέγεται διαπραγμάτευση.
Λέγεται απροκάλυπτο imperium του ισχυρότερου.
Τουλάχιστον, ας είμαστε γερμανικά, έστω και αλαζονικά, ειλικρινείς, κ. Σόιμπλε.
Και μάλλον δεν είναι ζήτημα καλής ή κακής ψυχής, αλλά κυνικού υπολογισμού του πιο ιδιοτελούς εθνικού και πολιτικού συμφέροντος.
