γράφει η Δήμητρα Γκουντούνα
Είναι ν΄ απορείς, με την αυθάδεια κάποιων πολιτικών, που έχουν ξεσηκώσει τη σημαία της δημοκρατίας για την υπεράσπιση του Τύπου. Για να είναι δηλαδή ο Τύπος ελεύθερος και ανεξάρτητος. Χαμός στην ερμη βουλή. Ξαφνικά τόσος πόνος για να μην πέσει η ναυαρχίδα, το συγκρότημα Λαμπράκη στα χέρια της εξουσίας. Και όχι το πώς θα σωθεί το συγκρότημα και οι εργαζόμενοι. Δηλαδή η μια εξουσία απέναντι στην άλλη…
Σ΄ αυτή τη Χώρα τελικά ούτε μνήμη υπάρχει ,ούτε συνείδηση. Και πολύ περισσότερο κανένας σεβασμός στους πολίτες της. Η εκπληκτική μαεστρία του συστήματος, έχει περάσει τις αμαρτίες, όλες αυτές του τόπου, στις πλάτες των απλών δημοσιογράφων, προσέξτε όχι των εκδοτών. Των Δημοσιογράφων και είναι τρόπος μοναδικός. Κανένας πολιτικός δεν πέρασε απ΄ τα γραφεία του Λαμπράκη, κανένας δεν ήπιε τον καφέ του εκεί… Μα ακόμη εμείς η γενιά όπως είθισται να λένε της μεταπολίτευσης ζούμε ακόμη. Γνωρίζουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Όχι ότι δεν φέρουμε και εμείς οι μισθοσυντήρητοι κονδυλοφόροι τις ευθύνες μας . Αλλά όπως μου έλεγε κι ο συχωρεμένος Βασίλης Ραφαηλίδης ‘’Αν θες να βρεις την αλήθεια μην ψάχνεις αυτόν που κατηγορούν, ψάξε αυτόν που κατηγορεί και τότε θ΄ ακουμπήσεις την αλήθεια.’’
Όπως λοιπόν και να το κάνουμε ο Χρήστος Λαμπράκης, σ΄ ότι παιχνίδια της εξουσίας και αν είχε παίξει στους καιρούς του ,οι κινήσεις του στην σκακιέρα του Τύπου, ήταν ευφυέστατες. Κάτω από τη στέγη του στην Χρήστου Λαδά συγκέντρωσε τα πιο σημαντικά ονόματα της ελληνικής δημοσιογραφίας. Και παρά τις παραινέσεις των γνωστών καλοθελητάδων ,δεν ζήτησε ποτέ την κομματική τους ταυτότητα. Έτσι ο ανθός του επαγγέλματος στεγάσθηκε εκεί και παρήγαγε πνευματικό έργο στην κυριολεξία. Ναι σαφώς είχε και αγκάθια, αυτούς τους είχαμε μαρκάρει, αυτοί ήταν με το βαρύγδουπο ύφος ‘’ότι και καλά είμαι και σπουδαίος’’ – που έκαναν εμάς των άλλων εντύπων, να ξεκαρδιζόμαστε στις μεταμεσονύχτιες συνάξεις μας. Γιατί σημαντικοί και αξεπέραστοι ήταν και οι συνάδελφοι , που δεν πέρασαν το κατώφλι του συγκροτήματος. Που ήταν στην ‘’Βραδυνή’’ του Τζώρτζη Αθανασιάδη, ενός εκδότη που δεν δίστασε να κρατήσει συναδέλφους που έρχονταν από την εξορία μέσα στην χούντα. Το πλήρωσε. Στην ‘’Απογευματινή’ ’του Μπότση, στην Ελευθεροτυπία του Κίτσου. Στον Ριζοσπάστη και σ΄ άλλα έντυπα που συνεργάζονταν με τους συναδέλφους του συγκροτήματος. Πολλά από τα ονόματα που έχουν χαράξει την σύγχρονη ιστορία τα μυθικά πρόσωπα της ελληνικής δημοσιογραφίας έχουν φύγει από τη ζωή. Άλλα, έχουν συνταξιοδοτηθεί. Ο σημερινός ΔΟΛ όμως αν και είχε κακοδιοίκηση μετά το θάνατο του Χρ. Λαμπράκη έχει κρατήσει ονόματα τρανταχτά και υπόδειγμα της ελληνικής δημοσιογραφίας. Ανθρώπους που δεν παραδίδονται τόσο εύκολα σε κανενός είδους εξουσία. Δημοσιογράφοι, τεχνικοί και γενικά εργαζόμενοι απαριθμούν 700 ψυχές. Στο σημερινό παιχνίδι σύσσωμη η Αντιπολίτευση που κανένα στέλεχός της δεν έχει καμιά σχέση με τα γραφεία των εφημερίδων του ΔΟΛ, παίζουνε στη ρουλέτα τη ζωή αυτών των ανθρώπων. Έχουν εστιάσει στο πρόσωπο του κ. Μουλόπουλου (35 χρόνια στο συγκρότημα) να μην έχει την επίβλεψη του συγκροτήματος γιατί θα είναι υπέρ του Σύριζα. Εδώ γελάνε.
Δεν κοιτάτε να βρείτε όλοι μαζί έναν επιχειρηματία που να μπορεί να σηκώσει το βάρος των χρεών και να σωθεί το ιστορικό αυτό συγκρότημα και οι εργαζόμενοι να μην προστεθούν σ ΄ένα ταμείο ανεργίας που είναι έτοιμο ν΄ ανατιναχθεί στον αέρα από τα λεφτά που του έχετε κλέψει Όλοι μα Όλοι…
Και για τους δύσπιστους, ένα μικρό υστερόγραφο. Κάποτε ρώτησα τον πολύ μεγάλο δημοσιογράφο και ιδεολόγο Κώστα Σταματίου με την αλαζονεία της νεότητάς μου: ’’Μα τι αγωνίζεσαι μου λες τώρα, αφού στο συγκρότημα δουλεύεις και όπως λένε και οι συνδικαλιστές μας ,ξέρουμε τι ψωμί βγάζει αυτός ο φούρνος. ’’Εσκασε στα γέλια ο Σταματίου, και μου άλλαξε όλο το σκεπτικό μου από εκείνη τη στιγμή. ‘’ξέρεις που δούλευε ο Παπαδιαμάντης; στην Ακρόπολη. Ο Κώστας Βάρναλης; Άλλαξαν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι; Ποτέ. Μη μιλάς τόσο απερίσκεπτα. Αυτοί είναι οι τιμονιέρηδες και θα ναι πάντα στη ζωή μας…
