Του Θέμη Δημητρακόπουλου,συγγραφέα,πολιτικού επιστήμονα.
Δεν γράφω ”Κούλης”, γι’ αυτό σου ζητώ να μην γράφεις ”Αλέτσης”.Δεν γράφω για ”γερμανοτσολιάδες”, γι’ αυτό σου ζητώ να μην γράφεις για ”τσιπροκαμμένους”.
Δεν γράφω για ”κρεμάλες για τους προδότες στο Σύνταγμα”, γι’ αυτό σου ζητώ να μην γράφεις για τα ”ελικόπτερα που θα φύγουνε” οι συριζαίοι.
Δεν περιφέρω το μίσος μου για την ”τρισκατάρατη δεξιά” και το ”πουλημένο Πασοκ”, γι’αυτό σου ζητώ κι εσένα να περιορίσεις το αντιαριστερό, αντισύριζα μένος σου – και τον θυμό σου επειδή, δυο χρόνια τώρα, δεν νέμονται οι δικοί σου την εξουσία, κατά το συνήθειο.
Γράφω την αλήθεια μου, επειδή αγαπώ αυτό τον τόπο και τους ανθρώπους του.
Γράφω αυτά που γράφω επειδή αγαπώ τη γλώσσα μας, κοινή σε εσένα και σε εμένα.
Γράφω αυτό που πιστεύω επειδή σεμνύνομαι την Ιστορία μας, κοινή για εμένα και για εσένα.
Γράφω με την επιείκια και την κατανόηση που αρμόζει στους πολιτισμένους.
Γράψε την αλήθειά σου, που είναι διαφορετική απο τη δική μου.
Γράψε την με την ίδια αγάπη για τον τόπο και τους ανθρώπους του.
Γράψε την με την ίδια έγνοια για τη γλώσσα και την Ιστορία που μοιραζόμαστε.
Γράψε τη με την ανοχή και την κατανόηση που αρμόζει στους πολιτισμένους.
Στο τέλος του χειμώνα, στο ίδιο καλοκαίρι θα ιδρώνουμε, στην ίδια θάλασσα θα κολυμπάμε ξέγνοιαστοι – σχεδόν ευτυχείς που γεννηθήκαμε εδώ και όχι αλλού.
Τη θάλασσα, ναι, τη θάλασσα που είναι ίδια κι απαράλλαχτη από τον Όμηρο – και από πιο πριν…
Ας μην τη μαγαρίσουμε ανεπανόρθωτα, εμείς οι περαστικοί και ανεπαρκείς, με το μαύρο της ψυχής μας.
