Του Θέμη Δημητρακόπουλου,συγγραφέα πολιτικου επιστήμονα. Η διολίσθηση του δημόσιου πολιτικού λόγου σε επίπεδα χαμαιτυπείου (χωρίς καν τις απολαύσεις του τελευταίου) είναι δηλωτική της ολόπλευρης παρακμής – της βασικής, δηλαδή, αιτίας της κρίσης που δεν είναι φυσικά, ούτε κυρίως, οικονομική– την οποία βιώνει η χώρα και η κοινωνία απ’ άκρου σε άκρο.
Η χρήση ”βρομόλογων” και ύβρεων, προκειμένου να αποδομηθεί ο αντίπαλος, από επιφανείς κατά τ’ άλλα, τρομάρα τους, πολιτικούς, δημοσιογράφους και εν γένει δημοσιολογούντες, μακράν του να συνιστά άνεση και ”χαριτωμενιά”, αποκαλύπτει έναν ακόμη ουσιαστικό λόγο για το ότι φτάσαμε εδώ όπου φτάσαμε:
τη σφαλερή αίθηση πως τα πάντα επιτρέπονται στους ασκούντες είτε ασκήσαντες, με τον έναν ή άλλο τρόπο, την εξουσία.
Ακόμη και ο εκχυδαϊσμένος λόγος. Ακόμη και η προσωπική προσβολή του αντιπάλου, του ζωντανού αλλά και του νεκρού.
Με αφορμή το ”στ’ αρχίδια μας για τον Μπελογιάννη” του θλιβερού Πάγκαλου, την κατ’ εξακολούθηση χυδαιότητα –παρά τις εξαναγκασμένες συγγνώμες– του Στ. Κασιμάτη και των ομοίων του, τον ρεβανσισμό, τις απειλές και την αντιδημοκρατικότητα που αποπνέουν δηλώσεις πρωτοκλασάτων κομματικών στελεχών.
Δεν τρέφω αυταπάτες. Όσο η κρίση –που, όπως σημείωσα παραπάνω, είναι οικονομική μόνο στο επιφαινόμενο– βαθαίνει, τόσο θα αποκαλύπτεται και η αληθινή φύση των ανθρώπων. Και η βαθιά έλλειψη παιδείας, αυτού που αποκαλούμε, ενίοτε σκωπτικά, κουλτούρα.
Και οι σχεδόν ανύπαρκτες αντιστάσεις τους στη χυδαιότητα που ελλοχεύει γύρω τους – κι εντός τους.
[υγ: το ίδιο, λίγο-πολύ, ισχύει και για τη γλώσα fb, ένθεν κι ένθεν.
Η άνεση του να γράφει κανείς κρυμμένος πίσω από ένα πληκτρολόγιο επιτρέπει τον γλωσσικό εκτροχιασμό και την υβρεολαγνεία σε βαθμό απαξιωτικό για το ίδιο το μέσον και για τους μετέχοντες σε αυτό. Σαν αρρώστια που εξαπλώνεται ανεπαισθήτως και ύπουλα, σαν επιδημία και απειλεί πλέον τους πάντες και τα πάντα. Και το αντίδοτο, δεν έχει βρεθεί ακόμη.)
