Του Θέμη Δημητρακόπουλου,συγγραφέα,πολιτικού επιστήμονα. Είναι αλήθεια πως, φορές, έρχομαι σε δύσκολη θέση στηρίζοντας και υποστηρίζοντας ό,τι στηρίζω και υποστηρίζω.
Είναι αλήθεια πως. φορές. ζορίζομαι ανακαλώντας στη μνήμη δηλώσεις, λεονταρισμούς, υποσχέσεις και ταξίματα άνευ λόγου και άνευ αντικρίσματος.
Είναι αλήθεια πως, φορές, δυσκολεύομαι να πείσω εαυτόν και αλλήλους πως όλα θα πάνε κατ’ ευχήν από εδώ κι εμπρός, αν δεν βελτιωθεί ουσιαστικά ο βηματισμός μας.
Είναι αλήθεια πως αποφάσεις όπως πχ. η πρόσφατη του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης για τη σφαγή ζώων χωρίς προηγούμενη ανιοισθησία, για θρησκευτικούς λόγους, υπερβαίνουν τις αντοχές και τις ανοχές μου, με ”αδειάζουν” κυριολεκτικά σε ό,τι κατ’ εξοχήν συνιστά την προσωπική πολιτική μου ατζέντα:
τη δικαιοσύνη και την ηθική στάση απέναντι στους αδύναμους και κατατρεγμένους του κόσμου ετούτου – με δύο ή με τέσσερα πόδια, αδιάφορο.
Είναι αλήθεια πως υπάρχουν κι αυτοί που κάνουν ”φιλότιμες” προσπάθειες να μας απελπίσουν και να μας διαψεύσουν σχεδόν καθημερινά.
Κι όμως, εξακολουθώ να στηρίζω και να υποστηρίζω, ελπίζοντας πάντα ότι κάποια δικαίωση, δεν μπορεί, θα έρθει τελικά.
Μαθαίνοντας από τα λάθη, τις αβελτηρίες, τη διάψευση των φρούδων προσδοκιών, δεν μπορεί, κάτι καλύτερο θα προκύψει.
Ελπίζοντας πάντα – και ξορκίζοντας τα πολιτικά φαντάσματα του παρελθόντος που καιροφυλακτούν για να εκμεταλλευτούν τα όποια πατήματα τους προσφέρονται, τα όποια αυτογκόλ και τις όποιες αυτο-ακυρώσεις.
Ναι. Ελπίζω και ξορκίζω.
Ακόμη.
