Του Θέμη Δημητρακόπουλου,συγγραφέα,πολιτικού επιστήμονα. Τον θυμάμαι, καλοκαίρι του ’97, να πέφτει στη θάλασσα, πολύ κοντά μου, στο Μαράθι, μια παραλία έξω απ’ τα Χανιά, και να κάνει ένα τεράστιο μακροβούτι.
Στα 80 του, τότε.
Δεν πίστευα στα μάτια μου.
Υπήρξε πολιτικός μας αντίπαλος.
Δεινός κοινοβουλευτικός, πολιτικός μιας άλλη στόφας από αυτή των σημερινών, σκληρός και δια βίου αντίπαλος του Ανδρέα Παπανδρέου, ήδη από την εποχή της Αποστασίας του ’65, οι δυο τους σημάδεψαν με την αντιπαράθεσή τους τη Μεταπολίτευση.
Η στάση του, πάντως, απέναντι στην Αριστερά υπήρξε έντιμη.
Θυμάμαι αριστερούς Χανιώτες, κανονικούς όχι γιαλαντζί, τα χρόνια που έζησα σε αυτή την πανέμορφη πόλη, να μου εξιστορούν πώς ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παραστάθηκε έμπρακτα σε οικογένειες εξόριστων κομμουνιστών Χανιωτών, τα πέτρινα χρόνια μετά τον Εμφύλιο (τον οποίο ποτέ δεν ανέφερε, όπως οι περισσότεροι πολιτικοί της συντηρητικής παράταξης ως ”συμμοριτοπόλεμο”) και την ήττα της Αριστεράς.
Οι ευθύνες του, και η προσφορά του, θα αποτιμηθούν από την Ιστορία.
Όπως και το τι διαφορετικό, και καλύτερο, θα είχε προκύψει στη βαλκανική μας γειτονιά, αν είχε καταφέρει να προωθήσει τη λύση του ζητήματος της ονομασίας της FYROM τον καιρό της πρωθυπουργίας του, όταν ο Σαμαράς τον ανέτρεψε με αφορμή αυτή ακριβώς την –πολύ ορθή και διορατική– πολιτική του για το θέμα.
Ένα, πάντως, θα του αναγνωρίσω χωρίς να κρύβομαι πίσω από κομματικές παρωπίδες ή τις προκαταλήψεις και τα λογής συμπλέγματα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία, ιδίως τα χρόνια της Κρίσης:
προσπάθησε για τον τόπο, με τον δικό του τρόπο.
Μακριά απο το να επιχαίρω και να κάνω εύκολο, φτηνό χιουμοράκι για τον θάνατό του, αποχαιρετώ τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη που βρίσκεται πια σε αυτό τον ακροτελεύτιο κοινό τόπο που μας ενώνει όλους κι όλες, ό,τι κι αν πούμε ό,τι κι αν κάνουμε.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ανήκει πια στην απρόσιτη και αδικαίωτη φυλή των νεκρών.
Αλί και τρισαλί από τους ζωντανούς.
