Του Θέμη Δημητρακόπουλου,συγγραφέα,πολιτικού επιστήμονα.
[αμ οι χειροκροτητές του…]
Το χειρότερο δεν είναι ο ανιστόρητος και ιδεοληπτικά και εμμονικά αντι-αριστερός Στάθης Καλύβας.
Είναι όσοι/ες, άκριτα και άσκεφτα, τον υποστηρίζουν ή τον δικαιολογούν για κάτι που εκατομμύρια ζώντες, ακόμη, βιώσαμε στο πετσί μας και ο ίδιος διαστρεβλώνει απροκάλυπτα – και πασιφανώς εσφαλμένα, όπως κι αν προσεγγίσει κανείς το επίδικο: επιστημονικά, πολιτικά είτε ηθικά.
Η φήμη, η θέση σε έγκριτο πανεπιστημιακό ίδρυμα, τα διδακτορικά [ή δικτατορικά, εν προκειμένω] δεν εξασφαλίζουν καμιά ασυλία σκέψης και καμιά εγγύση ποιότητας και επιστημονικότητας του κάθε επιπλέοντος φελλού.
Οι αστειότητες περί διάδοσης του δυτικότροπου τρόπου ζωής και πολιτιστικής και οικονομικής προόδου τα χρόνια της τσιφτετελοβουκολικής χούντας, με το βλαχομπαρόκ, το κιτς, το επίπεδο Δελφιναρίου να επικρατεί απ’ άκρου σε άκρο στη χώρα και στην κοινωνία, δεν αντέχουν όχι σοβαρής κριτικής αλλά ούτε αποστροφής του στυλ, ”τι λες τώρα, ρε μαλάκα μου”.
Ο Στάθης Καλύβας έχασε το παιχνίδι της όποιας επιστημονικής επάρκειας και εγκυρότητας γράφοντας αυτές τις ασύστολες μπούρδες που περνιούνται για ”επιστημονικές” απόψεις.
Όσο για τους χειροκροτητές του, είτε απο κεκτημένη ταχύτητα είτε συνειδητά λόγω ιδεολογικής ταύτισης με τις ακραίες και αποκρουστικές θέσεις του, ας ρωτήσουν και κάναν άλλον από εμάς για εκείνη την εποχή της κατά Καλύβα ”προόδου” και ”ευημερίας” και ”επιτάχυνσης του εκδημοκρατισμού της χώρας”.
Και δεν εννοώ μόνο ”εμάς τους αριστερούς”, αλλά πολίτες κάθε πολιτικής απόχρωσης – σοσιαλιστές, κεντρώους, συντηρητικούς, ακόμη και αυτούς που αποκαλούμε κάπως ειρωνικά, και λάθος μας, πατριώτες– οι οποίοι βίωσαν τη βία και την παρανομία της απριλιανής δικατορίας χωρίς να δουν πουθενά την ”πρόοδο” και την ”ευημερία” που επικαλείται ο εσκεμμένα ανιστόρητος Καλύβας.
Ας μου συγχωρεθεί η επιμονή για κάτι που πιθανόν θα έπρεπε να αγνοήσουμε περιφρονητικά και σκωπτικά, αλλά η προσβολή και η ύβρις με αφορά, αναπόφευκτα, και προσωπικά.
