Του Θέμη Δημητρακόπουλου.συγγραφέα πολιτικού επιστήμονα. ΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΔΟΜΕΝΟ ΙΗΣΟΥ [από έναν εν Χριστώ άθεο]
Κάποιοι, λίγοι, με αφορμή τις δημοσιεύσεις μου για το θέμα της ταυτότητας φύλου, έσπευσαν να με χαρακτηρίσουν, σχεδόν σαν βρισιά, ”άθεο” (λες και το έχω κρύψει ποτέ, από τότε που συνειδητοποίησα τον εαυτό μου, δηλαδή από τα 15-16 μου που μυήθηκα στην υπόγα του Κουν, στην Αλκυονίδα και το Στούντιο, στον Σεφέρη και τον Τσίρκα, στον Μαρκήσιο ντε Σαντ και τον Κόμη του Λοτρεαμόν, τον Νερούδα και τον Μπακούνιν, τον Εμπειρίκο και τον Κάφκα – έτσι χύμα όλα αυτά).
Όπως ποτέ δεν έκρυψα ότι συντάσσομαι με τον αγαπητικό λόγο του Ιησού, του ξυλουργού απο τη Ναζαρέτ, λόγο ουτοπικό και επαναστατικό συνάμα, αφού η αγάπη σε έναν κόσμο γεμάτο μίσος, βία, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, παράλογους πολέμους και αχαλίνωτο πάθος για εξουσία, η Αγάπη είναι πραγματικά μια επαναστατική δήλωση και πράξη.
[προς επίρρωσιν, βλ. και το ”Τρίτπυχο ενός Άθεου”, Ιάσων Λειδινός, Πραξικοποιήματα, εκδ. Ευμαρος ’13]
Ναι, συντάσσομαι με αυτόν τον Ιησού τον τόσο ανθρώπινο, τον τόσο σάρκινο, που αγκάλιασε τον φτωχό και κατακεραύνωσε τον πλούσιο, που ερωτεύτηκε την πόρνη και τη δέχτηκε συντρόφισσά του, που κατάγγειλε την υποκρισία της τότε Ιεραρχίας –όπως θα έκανε σίγουρα και για τη σημερινή– που μαρτύρησε στα χέρια των διωκτών του, Εβραίων Φαρισαίων και Ρωμαίων κατακτητών, που δολοφόνηθηκε όπως κάθε εξεγερμένος του καιρού του και, φυσικά, μηδέποτε αναστήθηκε.
Αντίθετα, θαφτηκε βαθιά, για να μην πιάσει ποτέ τόπο ο σπόρος του.
Όλο αυτό το αφελές και αντιεπιστημονικό κατασκεύασμα που σήμερα αναγνωρίζεται ως ”χριστιανισμός”, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της προσπάθειας του Παύλου και των ομοίδεατών του να στήσουν ένα καινούργιο αφήγημα για να ανατρέψουν τη μισητή Pax Romana και να επιβάλλουν το δικό τους θεοκρατικό όραμα ως Νέα Τάξη του κόσμου.
Ένα όραμα που καμιά σχέση δεν έχει με τον Λόγο του Ιησού, για όσους/ες μπορούν τουλάχιστον να διαβάζουν κάτω από τις αράδες των πεποιημένων ευαγγελίων, που πασχίζουν να κρύψουν την αλήθεια αλλά όλο και κάτι τους ξεφεύγει..
Ορθότερα, η θρησκεία αυτών που σήμερα νομίζουν ότι ασπάζονται τον Λόγο του Ιησού, θα έπρεπε να ονομάζεται Παυλιανισμός.
Γι’ αυτό, από τότε που συνειδητοποίησα την αλήθεια μου, δεν επιθύμησα καμιά σχέση με την επίσημη Εκκλησία.
Αυτή την Εκκλησία που σφετερίστηκε το μεγαλειώδες ανθρώπινο πρόσωπο του Ιησού, το παραχάραξε, το έφερε προκρούστεια στα μέτρα της και το επέβαλλε, με τρόπο πολλές φορές εγκληματικό και στο έπακρο αντιχριστανικό, όπου μπόρεσε.
Το σπαθί και ο σταυρός, να τρίζουν τα κόκαλα του Ιησού στον ξεχασμένο τάφο του.
Ξεκαθαρίζω, λοιπόν: υπερασπίζομαι τον Λόγο του Ιησού, το αγαπημένο πρόσωπό του, τον σημαντικό άνθρωπο που τόσο αδικήθηκε και αποδυναμώθηκε με την ψευτο-θεοποίησή του.
Δεν αναγνωρίζω στην Εκκλησία, την όποια Εκκλησία, το παραμικρό δικαίωμα να ορίζει και το ελάχιστο της ζωής μου.
Πόσο μάλλον, να διεκδικεί ρόλο στην πολιτική και να πασχίζει να επιβάλει τη δική της, αναχρονιστική, αντιδραστική και αντιδημοκρατική ατζέντα στη σύγχρονη, την αιμάσσουσα και αγωνιζόμενη να ξεπεράσει την πολύπλευρη κρίση, ελληνική κοινωνία.
Ο Αρχιεπίσκοπος και οι Συνοδικοί καλά θα κάνουν να περιοριστούν στα του Οίκου τους, που και αρκετά πλούσιος και αρκετά ανεξέλεγκτος είναι.
Και η κοσμική εξουσία, ιδίως η παρούσα κυβέρνηση που θέλει να είναι και αριστερή, οφείλει να βάλει στη θέση τους τους ιεράρχες, να τους υποδείξει με σαφήνεια τα όριά των παρεμβάσεών τους, και να προχωρήσει το ταχύτερο στο χωρισμό Πολιτείας και Εκκλησίας, ένα αυτονόητο αίτημα που παραπέμπεται διαρκώς στις καλένδες απο μαι σειρά από άτολμες και αλληθωρίζουσες προς το ”ποίμνιο” κυβερνήσεις.
Το δε εκκλησίασμα, ας ανοίξει επιτέλους τα μάτια του, ας βγάλει τις χρονίζουσες τσίμπλες της άκριτης και παράλογης πίστης κι ας δει την πραγματική πραγματικότητα, όπως είναι, χωρίς λιβάνια, θυμιατά και μητροπολιτικές τιάρες.
Κι ας αναλογιστεί πως αν ζούσε σήμερα ο, προδομένος και δολοφονημένος από την τότε κρατούσα Εκκλησία, Ιησούς, τους πρώτους που θα έπαιρνε στο κυνήγι με το φραγγέλιο είναι όλους αυτούς που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την ”ορθή” τήρηση της διδασκαλίας του.
Ας είναι αυτός ο λόγος, ένας λόγος τιμής και σεβασμού για τον Ιησού τον Ναζωραίο, τον ποιητή της ζωής που τόσο αγαπώ.
Και τον αγαπώ γιατί ξέρω πως μετά απο τον Σταυρό, κατέβηκε για πάντα μες στο χώμα και η θυσία του πήγε, τελικά, στράφι.
Μια ματιά στον κόσμο γύρω μας, κι εντός μας, αρκεί για να το διαπιστώσουμε.
Θέμης Δημητρακόπουλος
Εν Χριστώ άθεος
